Home

Fien om te zien.

undefined

Al vanaf de eerste scènes gonst het bescheiden meesterschap van regisseuse Fien Troch je om de oren. De tieners waarop Troch haar immer alerte camera richt, gedragen zich zoals alleen tieners zich kunnen gedragen: ogenschijnlijk onverschillig en narcistisch, onthecht van de wereld rond hen, de verveling in flarden en slierten om hen heen jagend, continu vastgeklonken aan hun iPhones waarvan de batterijen evenwel niet de kracht bezitten om hun zieltjes te warmen. En hun ouders, pfffffffff, die willen toch alleen maar dat je hier niets anders uitzit dan je tijd – die keiharde klotetijd. Van de schaduwen die de skaters op de rode tegels werpen tot de hypnotiserende muziek van Johnny Jewel: Troch toont zich, in de manier waarop ze tot in de kern van de belevingswereld van haar personages doordringt, bij momenten zowaar de gelijke van Gus Van Sant. Enkele van de tieners leren we beter kennen: de 17-jarige Kevin bijvoorbeeld, pas vrijgelaten uit de jeugdgevangenis en nu inwonend bij zijn neef Sammy, zijn tante Sonja en zijn oom Willem, bij wie hij in de leer gaat als loodgieter. ’t Is niet meteen duidelijk wat de zwijgzame Kevin op zijn kerfstok heeft, maar wanneer – in een reeks dreigende scènes – een maat uit het verleden opduikt, voel je een innerlijke woede in hem opborrelen. We maken ook nader kennis met Sammy en met John, die (u zult het zien, en u zult slikken) in een nogal oncomfortabele thuissituatie verkeert. En de volwassenen? Sommigen doen hun best om de kinderen de hand te reiken, maar hun woorden slaan als vonken tegen koude steen. Het straffe is dat Troch in deze messcherpe analyse van de pijn van het tiener-zijn (én van het falen van de groten) van de eerste tot de laatste seconde een razend spannend momentum weet te leggen.

In de meeste films lijkt het alsof de regisseur gewoon de koers volgt die de scenariocursus voor hem heeft uitgezet en kun je gemakkelijk de naden tussen de scènes aanwijzen: een plotwending hier, een catharsis daar. In ‘Home’ daarentegen – en dat zie je maar héél zelden – vloeit de ene scène heel natuurlijk voort uit de andere. Naar het einde toe gebeurt er iets afschuwelijks, maar tegen dan heeft Troch je naar het punt gevoerd dat je de wanhoopsdaad van dat ene personage – de ultieme sprong van de in het nauw gedreven prooi – perfect begrijpt. Zelfs de occasionele humor (de wasmachinescène!) voelt op geen enkel moment aan als comic relief, maar als iets wat heel spontaan voortvloeit uit het gedrag van de tieners. Het resultaat: stond in ‘Een ander zijn geluk’ en ‘Kid’ de ietwat afstandelijke vorm de inleving nog een beetje in de weg, dan bedraagt de meeleeffactor in ‘Home’ 100 procent. Troch blijft ook een crack in acteursregie: zo stuwt ze niet alleen de jonge leeuwen in haar cast naar puike vertolkingen, maar ook de bekende namen: Kevin Janssens bijvoorbeeld straalt in zijn korte scène op het huwelijksfeest (‘Moeit u niet!’) meer intensiteit uit dan in heel ‘D’Ardennen’. Ziehier – we schrapen de keel – de beste Vlaamse film van de afgelopen twee jaar.