Hondendrama 'The Art of Racing in the Rain' is maar op één ding uit: uw tranen
Geef deze Bobbie maar aan Fikkie!
undefined
Man’s best friend, allemaal goed en wel, maar vergeet niet dat honden evenveel nadelen met zich meedragen als vlooien in hun pels. Ze kosten handenvol geld, laten je nooit met rust en – hierzo de échte horror! – hebben zelfs hun eigen filmgenre: het hondendrama, in Hollywood even gevreesd als Harvey Weinstein. ‘The Art of Racing in the Rain’ is er zo eentje.
Het verhaal, voor zover daarvan sprake, gaat over racer Denny Swift (‘This Is Us’-hunk Milo Ventimiglia), die op de wilde boef een puppy adopteert. Het beest volgt hem overal, en levert filosofische commentaar op het mensenleven, met alle ups en downs, dat hij gadeslaat. En dat is meteen de meest miserabele vondst van dit sowieso al behoorlijk miserabele filmpje: de hond wauwelt de hele voice-over vol met de krakende stembanden van de 64-jarige Kevin Costner. Hij denkt als een hond (‘Waarom voelt Denny zich toch aangetrokken tot de ronde achtersteven van dat wijfje?’), maar wel met de intelligentie van een mens (‘Onlangs een goeie documentaire uit Mongolië gezien!’). Mensen die graag hun gezicht laten aflikken door hun viervoeter zullen dat misschien geestig vinden, maar uw dienaar kreeg na 110 eindeloze minuten vooral zin om op één of ander Chinees marktje een gegrild stukje labrador te gaan halen.
‘The Art of Racing in the Rain’ – die titel alleen al! – heeft eigenlijk maar één doel: z’n publiek aan het huilen krijgen. Als u tijdens de Grote Emotionele Scènes – u herkent ze aan die kleffe pianosongs – stekende koppijn krijgt: dat zijn de makers die met een katrol aan uw traanklieren zitten te trekken. Geen van de personages zijn geloofwaardig (wie ís die Denny eigenlijk?) en hun Grote Problemen – kanker, een rechtszaak, boosaardige schoonouders – komen uit de slechtste soapaflevering. De laatste scène is zelfs het meest ridicule over the top-momentje in een tearjerker sinds Will Smith op het einde van ‘Seven Pounds’ in een bad met kwallen ging liggen. Af en toe onbedoeld grappig, maar het voelt vooral allemaal zo vals aan als de tieten van Lolo Ferrari.
Afijn, waar is dat marktje?
