Honeysuckle Weeks over het einde van 'Foyle's War'

Vanaf vanavond zendt NPO 2 de drie allerlaatste afleveringen van de langlopende Britse misdaadserie – acht seizoenen tussen 2002 en nu – ‘Foyle’s War’ uit. Om die en geen andere reden spraken wij exclusief met Honeysuckle Weeks, beter bekend als Foyle’s trouwe sidekick Samantha Stewart. Of beter: Samantha Wainwright – vrijgevochten Sam is niet alleen getrouwd, ze verwacht ook een baby. Al weerhoudt haar dat er niet van weer allerlei halsbrekende toeren uit te halen. Als dat maar goed komt!

'Die jaren 40-kleren zijn echt een zegen als je zoals ik een lang lijf en korte benen hebt' Honeysuckle Weeks (Samantha)

Honeysuckle Weeks «Sam verheugt zich niet echt op het moederschap. Het begint haar te dagen wat ze straks allemaal moet opgeven, in de eerste plaats haar vrijheid en onafhankelijkheid. Vandaar dat ze het er nu nog even goed van neemt (lacht).»

HUMO Er zat twee jaar tussen het voorlaatste en laatste seizoen. Is het makkelijk terugkeren naar Sam?

Weeks «Ik zal je wat vertellen: mijn vrienden zeggen dat ik tijdens het opnameproces altijd heel anders klink. Mijn stem verandert, en ik begin steeds meer als een onderwijzeres te praten. ‘Liefje,’ zeggen ze dan in de kroeg, ‘drop the schoolmistress act’ (lacht).

»Ik kom zelf uit een nogal behoudsgezinde familie, en ik leen heel wat karaktertrekken van mijn oud-tantes, en dat is zo gek nog niet: scenarist Anthony Horowitz vertelde me dat een oude nanny van hem als inspiratie heeft gediend. Zij was zo’n Mary Poppins-achtig iemand, vertelde hij erbij. Daarom dat ik zo klink, dus (lacht).»

HUMO Komen jullie karakters ook wat overeen?

Weeks «Het grote verschil zit ’m in het feit dat ik een regelrechte schooier ben (lacht). Ik heb de neiging om

’s ochtends op mijn werk te verschijnen alsof ik driedubbel binnenstebuiten door de Grand National ben gesleept.

»Hoe je het ook draait of keert: Sam is een schat van een mens, daarom is ze ook zo geliefd bij de kijkers. Ze is niet ijdel, heeft geen eigen agenda, geen buitenmatig ego... Terwijl het bij mij toch altijd om ikke, ikke, ikke draait (lacht).»

HUMO De serie speelt zich tijdens en net na de Tweede Wereldoorlog af. Hoe is het om je in die jaren 40-kleding te hullen?

Weeks «Het zorgt er in elk geval voor dat je altijd een goede houding aaneemt. Schouders recht. Vastberaden. Ze droegen echt beeldschone kleren in de jaren 40. Heel vrouwelijk ook, het vrouwenlichaam komt er heel mooi mee tot zijn recht. Een zegen als je zoals ik een lang lijf en korte benen hebt.»

HUMO Nu je er zelf over begint: wat voor reacties krijg je zoal op de rol?

Weeks «Allemaal zeer beleefde brieven, meneer! Buitengewoon netjes geschreven, zonder spelfouten, en altijd héél hoffelijk.»

HUMO Komaan, je weet best wat voor reacties we bedoelen.

Weeks (lacht) «De huwelijksaanzoeken? Elk seizoen krijg ik twee of drie brieven van mannen die met me willen trouwen. Volgens mij zijn het altijd dezelfde mannen, maar schrijven ze elke keer onder een andere naam! »Ik krijg ook vaak uitnodigingen voor veteranenbijeenkomsten, zoals die van Battle of Britains. Die vinden vaak op afgelegen plekken plaats, maar ik probeer er toch altijd bij te zijn. Die mensen hebben de oorlog meegemaakt en voor ons gestreden, en op een bepaald moment zullen ze allemaal weg zijn. Ik vind het belangrijk om er bij te zijn.»

HUMO Tot slot: is het einde van ‘Foyle’s War’ ook voor jou een spijtige zaak?

Weeks «Welja. Bij de mensen op straat merkte ik dat de serie enorm tot de verbeelding sprak, en terecht. Ik ben natuurlijk ontzettend bevooroordeeld, maar toen ik laatst de eerste aflevering terugzag, merkte ik dat ikzelf ook helemaal werd meegesleept. Het was gewoon a bloody good show.»