Hooverphonic - Reflection
Hooverphonic heeft een nieuwe tube glijmiddel in de winkels liggen: ze heet ‘Reflection’ en is bedoeld voor groot en klein. Op een goede dag hadden we dit gezegd: ‘Alex Callier, Raymond Geerts en sinds 2010 ook Noémie Wolfs spinnen per nieuwe plaat behendiger hun geluidscocon, waar trends geen vat op hebben.’ Had ook geklopt.
‘Reflection’ moest in de eerste plaats een vrolijke plaat worden, een spring-in-’t-veld, maar vrolijk hupsen is des Hooverphonics regel niet. Dat is het probleem niet, wél dat ze daar kond van willen doen door middel van grootste gemene delers van songs. Vijftien in totaal, nog wel. En Hooverphonic gelooft tegenwoordig blijkbaar dat ook The Bangles en The Dixie Chicks goede voorbeelden zijn om zich aan te spiegelen.
Laten we eerst afspreken dat we het niet over de teksten van nummers als ‘Bad Weather’, ‘Boomerang’ en ‘Wait for a While’ gaan hebben; dan moet de censor ter redactie ook geen overuren kloppen. Gaat er wel zonder lube in, maar floept er helaas ook even gemakkelijk weer uit: het hyperactieve ‘ABC of Apology’, dat vaagweg iets als ‘1234’ van Feist probeert te doen maar in een passieloos vacuum verzeild raakt. En ‘Gravity’ klinkt als iemand die in de regio Landen-Montenaken populair is met Michael Bolton-covers.
Zo kwaad is het natuurlijk geen vijftien songs lang. Het klassieke, voortreffelijk gezongen ‘Ether’ is bijvoorbeeld een prachtsong. Of ‘Amalfi’, een vrolijk ding dat noodt tot het beklimmen van tafels, zelfs op momenten dat de kamer niet onder water staat – al hád iemand die song al eens gemaakt, we kunnen er alleen even niet opkomen wie. En ‘Hooverdomestic’, de naam die ze gaven aan het project waarbij ze alle songs van deze plaat hebben opgenomen in de privéwoonsten van enkele muziekfans – van een boerderij in Kermt tot een villa in de Champagnestreek – is een interessant idee. Maar van die huisvlijt is, voor al wie geen B&O-speakers van drie meter hoog heeft staan, weinig te merken. Callier noemt ‘Reflection’ zelf een ‘vuile plaat; ruw, zonder opsmuk’, maar dan is hij duidelijk al lang niet meer achter onze diepvriezer komen kijken.
De nv Hooverphonic heeft in zijn boekjaar 2013 iets weg van animatiereus Pixar, dat met ‘Planes’ net zijn derde sof op rij heeft afgeleverd. Technisch hoogstaand, het doelpubliek terdege bediend en te allen tijde goedgezind – maar voor opwinding, beklijving of een vertellenswaardige raison d’être was natuurlijk weer geen tijd meer. Het is ook altijd iets.
