#HRR2018: herbeleef de preselectie in Leffinge

In tegenstelling tot de avond voordien in Opwijk, kregen we wél hiphop in Leffinge, en ook de eerste metal-band. De opener heette Attention Attention. Gevraagd en gekregen.

Bekijk hier het videoverslag van de preselectie in Leffinge

Zaterdag 20 januari, Leffinge

Attention Attention

Bij Attention Attention, de opener in De Zwerver in Leffinge, stond er een oldskool taperecorder (met van die grote spoelen) pontificaal de aandacht te trekken. Hij moest dienen voor de intro, maar bleef drie songs lang staan draaien. Van die songs stak de eerste, ‘Rooftop Blues’, er met kop en schouders bovenuit. De andere twee waren meer oefening dan song. De zanger zag eruit als een kruising tussen Chuck Prophet en Admiral Freebee, en daar ongeveer situeerde zich ook hun muziek.

Audio en beeldmateriaal van Attention Attention in Leffinge vind je hier

undefined

Comet Street

Stonerrock, één lid van de demojury kreeg nog steeds koude rillingen wanneer hij terugdacht aan de overdosis die hem die grijze decembernamiddag te beurt was gevallen. Comet Street was om onduidelijke redenen door de mazen van het net geglipt: heel even Barkmarket belovend, een fractie van een seconde naar Soulwax neigend, maar vooral grossierend in riffs, ritmes en schema’s van dertien in een dozijn.

Audio en beeldmateriaal van Comet Street in Leffinge vind je hier

undefined

Josefien Deloof

Waarom zou je een artiestennaam kiezen als je Josefien Deloof heet? Er ging zelfvertrouwen van haar uit, en dat spreidde ze ook tentoon. Josefien, 19 jaar jong, speelde af en toe gitaar zoals we het tot nog toe niemand hadden zien doen, maar meestal zong ze alleen maar, op een manier die vergelijkingen opleverde met Björk, King Krule, Selah Sue en – volgens één jurylid – Wim Helsen met tulband. Ik, Klaus, vond het voor het eerst jammer dat het gedaan was.

Audio en beeldmateriaal van Josefien Deloof in Leffinge vind je hier

undefined

Hyper!

De gitarist van Hyper! speelde dan weer gitaar zoals we wél al eerder hadden gehoord, zij het door heren van adellijke stand: Jean-Marie Aerts kwam ons voor de geest, Geoffrey Burton, of over de grenzen heen: Robert Fripp. Achilles De Raedt is zijn naam, zeventien fucking jaar nog maar. Hyper! had met Iskander Moens (eveneens 17) ook een zanger-bassist die een frontman van het aanwezige type kon genoemd worden. Het leidde de aandacht geen klein beetje af van de songs, en misschien was dat wel het beste. Over twee jaar zijn ze negentien. De drummer twintig. Tot dan.

Audio en beeldmateriaal van Hyper! in Leffinge vind je hier

undefined

Jay and the Coffee

De slechtste groepsnaam van de avond was niet van de slechtste groep. Het zag er allemaal ontzettend braaf en proper uit bij Jay And The Coffee, en ook hun geluid leek rechtstreeks van de wasdraad te komen, maar het vernuft en de spanning hadden ze in hun songs gestoken. Gekke twists, fascinerende opbouw, en een goeie zanger.

Audio en beeldmateriaal van Jay and the Coffee in Leffinge vind je hier

undefined

Isadore

Isadore – twee meisjes, twee jongens – was er amper aan begonnen of de geur van mottenballen vulde de zaal. ‘De eerste scoutsgroep’ liet iemand optekenen, en Isadore zag er inderdaad even oubollig uit als hun muziek klonk. Alleen de gitariste was cool, geboren om bij Melissa Auf der Maur te spelen, maar ook zij stond machteloos van bij het eerste refrein: ‘You don’t have to say that you love me / You don’t have to say that you care’.

Audio en beeldmateriaal van Isadore in Leffinge vind je hier

undefined

Uncle Wellington

Van het eerste Rock Rally- weekend is Uncle Wellington de groep waarvan ik veruit het minst onthouden heb. Uit mijn notities: ‘Altviool’, ‘Goeie zangeres maar ze viel niet op door de rest’, ‘Keihard gegeeuwd’, ‘Drie keer dezelfde song’.

Audio en beeldmateriaal van Uncle Wellington in Leffinge vind je hier

undefined

James Francis King

De beste artiestennaam van het weekend was voor de beste rapper van het weekend – het moet gezegd, ook de enige rapper. Hij begaf zich ook op Drake-terrein, roerde wat r&b door de saus, maar in de pure hiphop voelde hij zich het meest in zijn sas. Dat werd vooral duidelijk in zijn eerste track, ‘So What’. De rest klonk alsof hij had gedacht: ‘Hèhè, nog twee stuks en ik kan meedoen aan Humo’s Rock Rally’. Gelukt.

Audio en beeldmateriaal van James Francis King in Leffinge vind je hier

undefined

Mauger

Ook Mauger, dat met Jan Duthoy (gitaar) en Jakob Nachtergaele (drums) twee ex-leden van Absynthe Minded in de rangen heeft, opende sterk met ‘Streets Run Dry’, een song die, mits wat knip-, plak- en inkortwerk, zo op de gezinsradio kan. Mauger maakte het setje vol zonder de verveling veel kans te geven. Maar zeggen dat er bij de jury sprake was van grote opwinding, is ook bezijden de waarheid.

Audio en beeldmateriaal van Mauger in Leffinge vind je hier

undefined

Lost Baron

Het eerste Rock Rally-weekend werd afgesloten door de eerste metalgroep. Lost Baron had veruit de meeste fans meegebracht, en die hadden de tijd vakkundig weten te doden met allerhande alcoholhoudends. Eén manspersoon met volgetatoeëerd bovenlijf ging wild meedansen op het podium, de rest maakte bijna evenveel kabaal als de band zelf. Lost Baron was strak, ruw, hard en kwaad, maar miste nuance. Ze hadden mij wél wakker gemaakt voor de verre rit van Leffinge terug naar Monte Carlo. Waarvoor dank. Tot volgende week!

Audio en beeldmateriaal van Lost Baron in Leffinge vind je hier

undefined