Hugo Matthysen (64): ‘Hoe werkverschaffend waait de frisse wind!’

Die kille lenteochtend had Dirk (59, drie kinderen waarvan twee nog studerend) amper vier rijen klinkers gelegd, toen zijn baas plots opdook en sprak: ‘Dirk, beste kerel, ik heb een vervelende mededeling. Het bedrijf moet herstructureren, en waar gehakt wordt gebakken, is de omelet het haasje. Dit maar om te zeggen..’

Dirk (59, vorig jaar twee weken fietsvakantie in de Vogezen) was zijn job kwijt. Maar de moed zonk hem (59, diploma politieke en sociale wetenschappen VUB) geenszins in de veiligheidsschoenen. Uit liefde voor het vak werkte hij de oprit verder af, at zijn boterhammen op, en verwekte nog gauw een kind bij de amper meerderjarige dochter van de man die straks erg blij zou zijn met de feilloos aangelegde oprit. Want Dirk (59, frontman van een veelgevraagde coverband) was nog steeds een aantrekkelijke man. Vervolgens sprong hij op zijn Pinarello Quattro racefiets en spurtte naar de VDAB. Wat hij daar zag beviel hem niet. ‘Komaan zeg! Wat zitten jullie hier te suffen?’ riep Dirk (59, finale Landjuweel 2018 als Othello in een frisse Shakespeare-bewerking) met heldere stem naar een groepje wachtende leeftijdsgenoten. ‘Zullen we een eindje gaan fietsen? Dan kan ik jullie ondertussen wat bijleren over de geschiedenis van de sociologie.’ Ja, Dirk (59, twee keren schepen voor een plaatselijke lijst) kon erg overtuigend klinken, en dat bleek ook deze keer.

‘Om de Frankfurter Schule te begrijpen moeten we teruggrijpen naar de filosofie van Wittgenstein,’ zei Dirk (59, nooit betrapt op dronken rijden) toen ze op de eerste tussenstop allen aan de trappist zaten. ‘O, Wittgenstein!’ zei een man (63, gewezen bankkantoorhouder) die daar met een andere groep wielertoeristen onder een bleke op- klaring zat te hijsen, ‘daar kan ik jullie ook wel wat over vertellen.’ ‘Sluit je gerust aan bij onze groep,’ sprak Dirk (59, voor- zitter actiegroep tegen nieuwe verkavelingen) grootmoedig.

En zo geschiedde dat de groep bij elk terrasbezoek aangroeide, ook omdat er fluks ap werd gewatst en fees geboekt. Toen ze tegen het einde van de namiddag weer bij de VDAB op de stoep stonden, was het peloton aangegroeid tot twaalfhonderd überfitte grijzende werkzoekenden. De directeur (46, persoonlijkheidsstoornis wegens overbeschermende ouders) stond hen op te wachten.

‘Wel, nu ik jullie hier met zovelen op de stoep zie staan, dacht ik zo...’ begon de man (46, HR-manager avondonderwijs). ‘Denken is niet voorbehouden aan hiërarchisch hogergeplaatsten!’ riep Dirk (59, perfect BMI, intacte haarlijn) die als kind nog mei achtenzestigje had ge- speeld met de legomannetjes. ‘Wij zullen zélf wel bepalen wat we moeten denken en wat niet.’ In een spontane uitbarsting van basisdemocratie werd Dirk (59, kent alle boeken van Tom Lanoye uit het hoofd) meteen verkozen tot nieuwe directeur van de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling en Beroepsopleiding.

‘Dankjewel, ik zal jullie vertrouwen niet beschamen!’ riep Dirk (59, stond in 1985 nog met Keith Haring te dansen in Club 57 tijdens een weekje New York). ‘Overmorgen krijgen jullie alle- maal een toffe job, maar eerst fietsen we morgen even naar het Lam Gods in Gent.’

‘Dat klinkt allemaal heel goed,’ riep Kristel (61, leerkracht maatschappijleer, abonnée van De Morgen), ‘maar zouden we niet beter een vrouw kiezen?’

‘Daar ben ik het helemaal mee eens,’ antwoordde Dirk (59, sinds drie weken in hormonen therapie) eenvoudig.

En zo kwam het allemaal goed.