Hugo

Ook al klinkt het misschien wat raar: ‘Hugo’ is de meest atypische film die Martin Scorsese ooit heeft gemaakt, en tegelijk zijn meest persoonlijke.

Het op een graphic novel gebaseerde ‘Hugo’ lijkt op het eerste gezicht een voor jong en oud bestemde avonturenfantasie, maar het is eigenlijk één lang eerbetoon aan de cinema en aan de pioniers die het medium uitvonden.

Het is ook geen toeval dat Scorsese voor het eerst met 3D werkte: net zoals de eerste filmmakers, vaak mensen uit de variétéwereld, die er vooral op uit waren hun publiek met alle mogelijke middelen te entertainen en te overdonderen, wil hij de kijker betoveren en verbluffen met wervelende shots van camera’s die door de lucht zwiepen, door kieren en spleten van gebouwen duiken en tussen de tandraderen, springveren en slingers van allerlei apparaten en machines dringen.

Alsof hij ons het mechaniek van de cinema zélf wil blootleggen. En geen beter middel daarvoor dan het al te vaak als gimmick gebruikte, maar hier voor één keer wél functionele 3D. Een techniek die overigens zo oud is als de cinema, een medium dat in de kern eigenlijk niet meer is dan een optische illusie.

Terwijl u dáárover nadenkt, moeten we u nog een kleine waarschuwing meegeven. Wie ‘Hugo’ wil beleven zoals de regisseur het écht heeft bedoeld, moet zich wel een kleine investering getroosten: de 3D-versie bekijken kan alleen met een full HD-3D-tv, een 3D-blu-rayspeler en een aangepaste 3D-bril.

Mocht u die kosten liever niet maken: de film in ouderwetse 2D zien gaat natuurlijk ook, maar dan springen toch vooral de niet onaanzienlijke tekortkomingen op. Het in de jaren dertig aanvangende verhaaltje – over een jongen die, als een soort kinderversie van het Spook van de Opera, in een station in Parijs woont waar hij de klokken onderhoudt – neemt een wel érg lange aanloop, de CGI is niet altijd even gelukkig op de live action-beelden geplakt en we begrijpen dat het station (een creatie van production designer Dante Ferretti) een serieuze knauw uit het budget heeft genomen, maar er drie bijna inwisselbare achtervolgingen in draaien, zodat zeker ieder hoekje en kantje van de peperdure set in beeld komt, was toch lichtelijk overdreven.

Met het pijnlijk ongrappige personage van Sasha Baron Cohen, de stationschef die Hugo naar het weeshuis wil afvoeren, bewijst Scorsese voorts nogmaals dat comedy niet zijn forte is. De regisseur is gelukkig stukken beter op dreef wanneer Georges Méliès, het echte hoofdpersonage van ‘Hugo’, ten tonele verschijnt, en hij hulde kan brengen aan het Franse filmgenie, onder andere via het recreëren van enkele beroemde fragmenten uit diens rijke oeuvre én van de befaamde glazen filmstudio die de man bouwde.

Dan spreekt uit ieder frame zo veel liefde voor het medium en zo veel respect voor de oude meesters dat Scorsese geen 3D nodig heeft om indruk te maken. Omdat we het niet kunnen laten, toch nog één randbemerking: zou het nu echt de bedoeling geweest zijn dat Asa Butterfield (die Hugo speelt) méér een meisje lijkt dan zijn één kop grotere tegenspeelster Chloe Moretz?

undefined

Extra’s: **1/2 Een making of en nogal beknopte features over de automaton en leven en werk van Méliès.

Bekijk de trailer: