Lockdownfeestjes: raven om te overleven of dansen op het graf van de coronadoden? Na het miserabelste jaar van hun leven willen veel jongeren niet langer thuisblijven, zeker niet nu het vaccin in aantocht is. In Bretagne en Barcelona, maar ook in Brussel, werd het nieuwe jaar ingeleid met illegale raves die soms dagenlang duurden. De astronomische boetes die op dergelijke feesten staan, maken het alleen maar ‘extra spannend’. Humo waagde zich in het clandestiene feestgewoel: ‘Het is dit, of er mentaal aan onderdoor gaan.’
‘Dringend! Installeer Telegram, dan stuur ik details.’ Het nieuwe jaar heeft nog maar weinig fraais gebracht wanneer dit bericht van Tanja* (28), een extravagant geklede parlementaire medewerker, binnenloopt. Via één van haar connecties uit het Brusselse nachtleven weet ze dat er momenteel een geheim feest aan de gang is, op een bedrijventerrein net buiten de stad. De uitnodiging mag alleen via Telegram verstuurd worden – die Russische berichtenapplicatie heeft de reputatie beter versleuteld te zijn dan WhatsApp. Ik krijg het adres toegestuurd, samen met een hele rits regels: enkel genodigden zullen toegelaten worden, eenmaal binnen moet elke smartphone in vliegtuigstand, foto’s maken is verboden, en wie naar buiten gaat, mag niet opnieuw naar binnen. Aangezien de rave door enkele dj’s georganiseerd wordt, is ook een line-up bijgevoegd. Het is een uur of vier in de namiddag wanneer ik aankom: net op tijd voor het ‘nineties trance’-tijdslot. Links van de steenweg ligt een anoniem appartementencomplex, rechts een schijnbaar verlaten industriezone. Het is er doodstil. Niets verraadt dat in één van de gebouwen al acht uur lang geraved wordt. Eenmaal binnen word ik onthaald met loeiharde bassen, laserlampen en een vijftiental genodigden die duidelijk symptomen van een hele dag feestvieren vertonen. Blijkbaar zijn veel ravers al vertrokken naar een volgend feest. Naast de dj-booth staat een loungezetel waarop enkele jongeren languit liggen, hun ledematen in elkaar verstrengeld. Op de vloer dansen Tanja, een slanke jongen in een crop top en een meisje met ontbloot bovenlichaam alsof hun leven ervan afhangt, en misschien is dat ook wel zo.
TANJA «Ik ben sinds de zomer niet meer uitgeweest. Oudejaarsavond bracht ik braaf bij mijn ouders door, maar al dat thuiszitten begon serieus aan mij te vreten. Ik moest dringend wat aanvangen met al die opgekropte energie.
»De regels die ons opgelegd worden, zijn zo strikt dat je ze gewoon niet voor de volle 100 procent kunt naleven. Of toch niet de hele tijd. Dat merk ik ook bij mijn oudere collega’s. Op hun aandringen hebben we onlangs met het hele team in het park afgesproken om daar een biertje te drinken.»
Net als Tanja gooit ook Maximiliaan* (24), student beeldende kunsten, alle remmen los. Het is al zijn tweede feest deze week.
MAXIMILIAAN «De eerste lockdown deed me goed. In complete afzondering werkte ik gefocust aan mijn afstudeerproject. Ik hield me strikt aan de regels – in tegenstelling tot de meeste van mijn vrienden. Ik hoopte namelijk dat mijn school na de zomer weer zou openen, en vond dat ik daartoe mijn steentje moest bijdragen.
»Maar toen de tweede lockdown inging, werd het erg donker in mijn hoofd. Ik ben van opleiding veranderd, maar door het afstandsonderwijs ken ik nog steeds niemand van mijn studiegenoten. Mijn toekomst was plots één groot vraagteken. Ik vroeg me af of het allemaal wel zin had, want wat betekent het na deze crisis nog om kunstenaar te zijn? Mijn joie de vivre was verdwenen. Mensen die me op straat tegenkwamen, zeiden dat ze me niet meer herkenden.
»Eerder deze week was ik in het atelier van een vriend toen daar spontaan een feest losbarstte. Fuck it, dacht ik, ik doe gewoon mee. Uiteindelijk zijn we 48 uur lang doorgegaan; iedereen was door het dolle heen.»
HUMO Ben je niet bang om betrapt of besmet te worden?
MAXIMILIAAN «Op dat allereerste feest was ik wel even bezorgd dat de politie zou langskomen. De muziek stond loeihard en we waren zeker met dertig. Geen idee hoe ik zo’n boete zou betalen: ik heb helemaal geen 750 euro. Tegelijk geeft dat samenscholingsverbod zo’n feest wel een extra dimensie. Het is net een spannend spel nu.
»Voor covid zelf ben ik niet langer bang. Tijdens de eerste golf werden mijn beide ouders erg ziek, en de enige grootouder die ik nog had, is er vermoedelijk aan overleden. Maar ondertussen is de ziekte veel minder zichtbaar. Mijn ouders horen van hun vrienden in de zorg dat de ziekenhuizen allesbehalve vol liggen met coronapatiënten. En ik zie in het nieuws geen beelden meer zoals destijds in Bergamo. Deze tweede lockdown voelt veel meer politiek geladen. Het lijkt nu vooral te draaien om het doorduwen van allerlei absurde, ongrondwettelijke regels die onze vrijheid inperken.»
HUMO Wat met de stijgende coronacijfers? En dan is er ook de dreiging van de Britse en Zuid-Afrikaanse virusvarianten, waarover nog weinig geweten is.
MAXIMILIAAN «Uiteraard zijn die nieuwe varianten angstaanjagend. Maar laten we ook eens naar het aantal zelfmoorden en depressies kijken. Met veel mensen gaat het echt niet goed. Op een bepaald moment moeten we ons afvragen of lagere coronacijfers wel opwegen tegen alarmerende cijfers op het vlak van mentale gezondheid.»
HUMO Veel mensen vinden nu feestvieren egoïstisch. Kun je dat begrijpen?
MAXIMILIAAN «In het begin van de crisis dacht ik er ook zo over. Maar ondertussen weet ik dat ik het simpelweg nodig heb. Anders ga ik er mentaal onderdoor. Als ik me isoleer en alle spontaneïteit uit mijn leven ban, word ik depressief.
»Het is niet zo dat we totaal onverantwoordelijk zijn. We blijven de week na zo’n feest weg bij onze familie. Bovendien raven we meestal met dezelfde mensen. Veel van mijn vrienden zijn nooit gestopt met feesten. En nog niemand van hen heeft corona gehad.»
Op de bon
Tot die vrienden behoren Arthur* (27), fotograaf en organisator van feestjes, en zijn vriendin Eloïse* (25), verpleegkundige.
ARTHUR «Jongeren die feesten worden vandaag overdreven gedemoniseerd. Er heerst al zoveel haat en bemoeizucht in deze pandemie. Raves horen mensen te verenigen, niet nog meer verdeling te zaaien.»
HUMO Waarom zijn jullie ondanks de pandemie steeds blijven raven?
ARTHUR «Gezondheid is een persoonlijke kwestie. Ik vind dat de overheid onze vrijheid niet mag afnemen vanwege een ziekte die we eventueel kunnen oplopen. Of je binnen blijft of niet zou een keuze moeten zijn die ieder voor zich maakt.
»Onlangs had ik daar met mijn grootmoeder een discussie over. Zij noemde het onverantwoord dat mijn vrienden en ik nog steeds feesten organiseren. Ik heb haar uitgelegd dat dit onze manier van leven is. De jeugd kan niet zomaar opgeofferd worden om alle bejaarden te beschermen. Ik vind het verlangen om elk leven koste wat het kost te verlengen problematisch. Veel rusthuisbewoners geven zelf aan dat ze liever te midden van hun familie overlijden dan langer, maar eenzamer te leven.
»Het probleem is dat iedereen zo verdomd bang is voor de dood. Als ik morgen sterf, zal ik nergens spijt van hebben. Ik zal enkel betreuren dat mijn leven te kort was om het onderste uit de kan te halen.»
ELOÏSE «Mij viel het aanvankelijk wel zwaarder om tegen de opgelegde regels in te gaan. Ik woon nog thuis, en mijn ouders hebben geen idee hoe ik mijn weekends doorbreng. Dat ik lieg tegen de mensen die ik zo graag zie, knaagt aan mij. Voor mijn werk moet ik soms bij mensen thuis langsgaan. Die bezoekjes duren niet langer dan 10 minuten, en hoewel ik een masker en handschoenen draag, zit het me toch niet lekker.»
HUMO Voel je je schuldig wanneer je op de dansvloer staat?
ELOÏSE «Op een gegeven moment heb ik gewoon de knop omgedraaid. Oké, ik neem een risico. Maar als ik dat niet deed, zou ik erg ongelukkig zijn. Dan was ik de zoveelste in dit land die mentaal bezweken was onder het coronabeleid.
»Ik kan niet de hele week werken om dan in het weekend thuis te blijven, terwijl mijn lief en vrienden wél gaan feesten. Fomo (fear of missing out, red.) speelt een belangrijke rol. Maar het doet ook deugd even los te kunnen gaan, de routine te doorbreken met iets impulsiefs en sexy.»
HUMO Hebben jullie nog nooit een bezoekje van de politie gekregen?
ARTHUR «Toch wel. Afgelopen zomer hielden we een open air, op een oude snelweg in de buurt van Breda. Het feest is toen rond twee uur ’s nachts stilgelegd. Ik ben er, net als de anderen, zonder boete van afgekomen. Maar destijds waren de geldstraffen voor feestjes nog niet zo hallucinant hoog.
»Vanaf november trad de politie duidelijk daadkrachtiger op. Met een stuk of dertig waren we aan het raven in een atelier, toen zo’n veertig agenten binnenvielen. Ze hadden de garagepoort opengebroken, en een hele roedel honden meegebracht. Wie probeerde zich te verstoppen of weg te vluchten, werd vastgegrepen. Elke uitgang hadden ze geblokkeerd en de hele straat was afgezet – behoorlijk intens allemaal.
»Maar eenmaal ze ons op de bon geslingerd hadden – een boete die ik overigens nog steeds niet ontvangen heb – hebben we ons feest gewoon elders voortgezet.»
HUMO Waarom?
ARTHUR «Feesten betekent voor mij: ten volle leven, vrij zijn. Op raves is iedereen gelijk. Gender, afkomst, seksuele identiteit en inkomen doen er allemaal niet toe op de dansvloer. ’s Nachts is alles extravaganter en uitbundiger. Zonder feesten zou het leven maar een treurige bedoening zijn.
»Ik begrijp wel dat raves door hun associatie met drugs marginaal, of zelfs bedreigend lijken voor de doorsnee burger. Raven is de controle loslaten, en dat kan best beestachtig zijn. Maar bovenal is raven de chaos vieren. In onze gereglementeerde samenleving is de nood daaraan groter dan ooit.»
HUMO De organisatoren van de Bretoense nieuwjaarsrave met meer dan 2.400 deelnemers claimden in een open brief dat ‘deze viering van de samenhorigheid na een jaar vol ellende een politieke daad was’. Zien jullie raven tijdens een pandemie ook als statement?
ARTHUR «In de jaren 80 ontstond de ravecultuur als tegenreactie op chique discotheken. Raven was dus altijd al anti-establishment. Zeker nu het bij wet verboden is, is elk feest in feite politiek. Dat de staat raven momenteel als terreur ziet, maakt het voor ons enkel amusanter. Ze mogen en kunnen ons ons geluk niet afnemen. Samen met mijn kunstenaarscollectief heb ik een manifest geschreven. Daarin betogen we dat als alles de dieperik in gaat, je met je naasten je eigen geluksmomenten moet creëren. We willen daar ook een expo over organiseren.»
Tanja is erbij komen staan. De minirave loopt stilaan ten einde. Veel symbolische betekenis ontwaart zij niet in het feit dat hier een hele dag illegaal doorgezakt is.
TANJA «Het is nogal makkelijk om gewoon je zin te doen en achteraf te verklaren dat je daarmee een politieke daad hebt gesteld. Samenkomen met 2.000 man is ook gewoon erg risicovol. We weten niet hoe dat uitgepakt heeft, qua besmettingen.»
Ruim op tijd voor de avondklok gaat de stekker eruit. Het felle tl-licht springt aan. Ietwat verdwaasd zoekt iedereen zijn spullen bij elkaar. De dj die het feest organiseerde, vraagt met steeds meer aandrang of iedereen alsjeblieft alleen of per twee het bedrijf van zijn schoonvader wil verlaten. Zijn vriendin overschouwt niet al te vrolijk het slagveld. De vloer is bezaaid met sigarettenpeuken.
Omdat niemand al naar huis wil, wordt druk overlegd waar het feest kan worden voortgezet. Tanja meldt dat er een ‘after’ doorgaat in de kelder van een herenhuis in Vorst. Maar omdat de teller daar al op meer dan dertig staat, wil de organisator alleen nog bekenden binnenlaten. Alvorens ze in een Uber richting Vorst verdwijnt, belooft Tanja me volgend weekend een herkansing. Haar vriend organiseert wekelijks royale diners die weleens in een danspartij uitmonden, ik ben van harte welkom.
Coronaruzies
Nu Tanja volgens de letter der wet co-organisator is, blijkt ze toch een stuk voorzichtiger. Meermaals loopt ze naar de voordeur van het appartement om te checken of die nog op slot is. Haar vriend Martin* (29), grafisch ontwerper en graffitikunstenaar, maakt zich minder zorgen. Met elk nieuw drankje voert hij het volume van de muziek genereus op. Zijn buren hebben daar nog nooit over geklaagd, beweert hij. Wanneer hij even niet oplet, sluipt Tanja naar de computer om zijn acties discreet ongedaan te maken. ‘Hij zou zogezegd maar een drietal vrienden uitnodigen,’ zucht ze wanneer de tiende feestvierder binnenkomt.
MARTIN «We hebben weleens woorden over de opvolging van de coronaregels. Tanja ziet namelijk geregeld haar ouders en grootmoeder. Toen ik de kerstvakantie bij mijn vrienden en familie in Frankrijk doorbracht, verweet ze me dat ik te veel vrienden zag. Maar kort daarna ging ze zelf naar een feest met meer dan dertig man.»
TANJA «Omdat het klote is overal nee op te zeggen, en bovenal zinloos. Als Martin het virus oploopt, besmet hij mij sowieso toch.
»Ik vernam net dat een collega van mijn leeftijd in het ziekenhuis heeft gelegen met corona. Hij hield zich strikt aan de regels, maar na een familiebezoek in Dubai testte hij positief. Hij is nog steeds erg ziek. Dat was wel even slikken. Toch heb ik geen spijt van mijn uitspatting. De voorbije week heb ik uit voorzorg wel mijn familie niet ontmoet.
»Mocht het makkelijker en minder duur zijn om me te laten testen, had ik dat graag gedaan. Na Martins terugkeer uit een rode zone, ontving hij een code waarmee hij zich gratis kon laten testen. Toch heb ik serieus moeten aandringen vooraleer hij een afspraak maakte.»
HUMO Lap jij echt álle coronaregels aan je laars, Martin?
MARTIN «De eerste twee maanden van de pandemie bracht ik bij mijn ouders op het platteland door. We respecteerden de regels, omdat we niet wisten wat het virus inhield. Maar eenmaal terug in Brussel, merkte ik dat overal om me heen diners en feestjes georganiseerd werden. Toen ben ik snel mijn vrienden gevolgd; je wilt toch niet die ene gek zijn die alleen thuisblijft.
»In de zomer bezocht ik enkele grotere raves. Bij eentje in een bos waren misschien wel 200 mensen, maar die is vrij snel door de politie stilgelegd. We zijn toen gaan lopen, maar echt bang was ik niet. Er was zoveel volk dat de politie onmogelijk voor iedereen een pv kon opstellen.
»In de tweede lockdown waren er minder raves, door die verhoogde boetes. Af en toe beland ik nog eens op een huisfeest met zo’n dertig man, maar meestal zijn we maar met tien. Met de avondklok houden we geen rekening, nee. Maar ik ben nog nooit ’s nachts tegenhouden.»
HUMO Is het negeren van de regels jouw opgestoken middelvinger naar de overheid?
MARTIN «Ik stel me niet zozeer de vraag of iets verboden is of niet. Ik doe gewoon waar ik zin in heb.»
HUMO Vind je al die restricties overbodig?
MARTIN «Nee, ik geloof best dat die regels nodig zijn om het virus een halt toe te roepen. Maar feesten is een essentiële uitlaatklep voor mij. De meeste van mijn sociale contacten spelen zich nu eenmaal af op feesten. Als ik het niet meer zou doen, zou mijn leven enkel nog uit thuiswerken bestaan. Dat is misschien egoïstisch, aangezien er veel mensen zijn die zich ondanks hun depressie wél aan de regels houden. Maar ik laat het liever niet zover komen.»
HUMO Amper één knuffelcontact lijkt voor de meeste jongeren, die vaak alleen in de stad wonen, moeilijk vol te houden. Zou het een oplossing zijn als de overheid jonge mensen meer contacten toestond, een bubbel van vijf bijvoorbeeld?
MARTIN «Of ze ons nu vijf of tien contacten toestaan: ik geloof niet dat we ons daaraan houden. Als mijn vrienden en ik een feest organiseren, gaan we onze gasten niet beperken tot wat de overheid toelaat. Die torenhoge boetes zijn volgens mij het enige effectieve middel om grote feesten te vermijden. Ik vrees vooral de repressieve maatregelen, niet het virus.
»In Frankrijk heb ik voor Nieuwjaar een feestje voor een 25-tal vrienden georganiseerd. Daar hebben de flikken het recht niet om zomaar een privéwoning te betreden. Dat dat in België zomaar kan, vind ik verontrustend. Het houdt mij voorlopig toch tegen om nog feesten te hosten.»
HUMO Wat dan met vanavond? Als de politie hier binnenvalt, ben jij wel de organisator.
MARTIN «We zijn gewoon tien vrienden die tortilla’s eten en naar muziek luisteren; daarvoor zal ik toch zeker geen boete van 4.000 euro krijgen?»
Beter Berlijn
Martin is niet de enige die met Nieuwjaar het buitenland opzocht om er royaal feest te vieren. Dj en feestorganisator Matteo* (29) huurde samen met een 25-tal vrienden een afgelegen landhuis in Zuid-Frankrijk voor een discreet samenzijn, dat uiteindelijk uitmondde in een 48 uur durende rave.
MATTEO «Zestien uur lang heb ik achter de draaitafels gestaan. Ik wist van geen ophouden. Sinds het uitbreken van de coronacrisis heb ik amper twee keer voor een dansend livepubliek gespeeld: in de zomer op een illegale rave in iemands loft, en met Nieuwjaar.
»Vroeger was ik elk weekend wel ergens aan het draaien. Jarenlang was dat mijn ritme. Dreunende bassen, opgaan in de muziek, een massa aan het dansen krijgen: ik was daaraan verslaafd. Toen dat plots allemaal wegviel, voelde ik me verloren. Ik merk ook dat mijn creativiteit eronder lijdt.»
Pre-corona organiseerde Matteo samen met Thomas* (39), overdag studiomanager van een visueel artieste, maandelijks undergroundfeestjes in het Brusselse. Ook voor hem was het gemis aanvankelijk enorm.
THOMAS «De eerste weken voelde ik een grote leegte. Maar ondertussen heeft die plaats geruimd voor een rijker innerlijk leven.
»Wel besloot ik vrij snel dat ik op het vlak van sociaal contact beter mijn gezond verstand volgde dan de regels van de overheid. Zo ben ik steeds een drietal vrienden blijven zien voor een wekelijks diner. De uitnodigingen voor illegale feestjes, die ik voortdurend ontvang, sloeg ik meestal af. De eerste uitnodiging die ik wel aannam, was voor de afterparty van een online evenement ter gelegenheid van de Pride. Eerst waren daar een veertigtal mensen aanwezig, maar dat vond ik toch te veel. Toen ze nog met een stuk of twaalf waren, ben ik wel langsgegaan. Ik mis vooral het sociale aspect van feesten: gewoon met een wildvreemde naast je een praatje aanknopen.»
HUMO Enig perspectief voor legale feesten lijkt nog lang niet aan de orde. Begint het bij jullie niet te jeuken om onder de radar toch een rave te organiseren?
MATTEO «Natuurlijk wel, maar ik denk dat we ons imago daarmee fel kunnen schaden.
»In de zomer hebben we geëxperimenteerd met legale, coronaproof evenementen, maar dat was geen succes. Plaatjes draaien voor mensen die niets liever willen dan dansen, maar verplicht aan hun tafel moeten blijven zitten? Dat suckt.»
THOMAS «Ik heb de zomer in Berlijn doorgebracht, waar feesten wel nog kon. Enerzijds werden raves in parken gedoogd door de politie, anderzijds was het voor clubs met een tuin toegelaten om de deuren te openen. Je moest er een masker dragen, maar dat werkte verbazingwekkend goed. Uiteindelijk communiceer je tijdens het dansen toch vooral met je lichaam en ogen. Het is opmerkelijk dat dansen hier in België strikt verboden bleef, zelfs toen de cijfers in het begin van de zomer redelijk goed waren.»
HUMO Laat het beleid jullie in de steek?
THOMAS «De Belgische overheid toont geen enkele wil om het nachtleven te redden. Uiteraard kan op het hoogtepunt van een nieuwe besmettingsgolf niet zorgeloos gefeest worden, maar het zou toch een mooi teken van erkenning zijn als men samen met ons naar oplossingen zou zoeken? In plaats daarvan zijn feestende jongeren tegenwoordig staatsvijand nummer één. Uitgaan is nochtans essentieel voor de vorming van jonge mensen. Ik begrijp absoluut dat er nog steeds grote raves plaatsvinden.
»Er worden ons zoveel absurde regels opgelegd dat amper iemand zich er nog aan houdt. Kijk op straat maar eens naar het aantal mensen dat duidelijk door een professional gecoiffeerd is, ook al zitten de kappers zogezegd al drie maanden werkloos thuis. Net zoals mensen het nodig hebben zich mooi te voelen, willen ze uitgaan en anderen ontmoeten.
»Tegelijk blijft feesten tijdens een pandemie natuurlijk dubbel. Al dansend zullen we het virus niet verslaan, dat weet iedereen. Maar wie nu naar een rave gaat, beseft heel goed dat hij een risico neemt. Ieder zijn eigen verantwoordelijkheid, zou je toch denken.»
Einde der tijden
HUMO Betekent het vaccin de verlossing? Laten jullie je zo snel mogelijk vaccineren?
MAXIMILIAAN «Nee, ik neem het vaccin niet. Ik wil mijn ouders niet teleurstellen: zij zijn erg evangelisch. De pandemie vatten ze op als een bevestiging dat het einde der tijden is aangebroken. Dat vinden ze geruststellend: zij denken binnenkort te vertrekken naar een betere plek. Ze baseren zich daarvoor op Bijbelse voorspellingen. Zo beschrijft de Openbaring van Johannes dat in de oordeelstijd op een groot deel van de mensheid ‘het merkteken van het beest’ aangebracht zal worden. Voor mijn ouders is het duidelijk dat dat voorspelde teken het coronavaccin is. Ze geloven dat het vaccin ons DNA zal aantasten.
»Zelf geloof ik niet dat de wereld vergaat. Maar het is wel angstaanjagend dat alles wat mijn ouders me als kind vertelden, nu lijkt uit te komen.
»Tegelijk geloof ik ook niet dat het vaccin dé grote oplossing is, zoals politici en media ons laten geloven. Ik vind het vreemd dat het ons zo opgedrongen wordt. Binnenkort mogen we ons niet meer op openbare plaatsen begeven als we niet gevaccineerd zijn. Wie zegt trouwens dat het veilig is? Het is zo haastig geproduceerd dat ik het niet vertrouw.»
MATTEO «Wie drugs consumeert, weet ook niet wat hij precies tot zich neemt. Ik vind het van weinig burgerzin getuigen om het vaccin te weigeren. God weet hoeveel golven er dan nog op ons afkomen. Voorlopig lijkt het vaccin de enige oplossing om naar een iet of wat normaal leven terug te keren.»
ELOÏSE «Als verpleegster ben ik één van de eersten om het vaccin te ontvangen, mocht ik dat willen. Maar ik heb mijn twijfels. Wat met de bijwerkingen? Ik geloof dat ik eerst nog even de kat uit de boom kijk. Als mijn werkgever me dreigt te ontslaan omdat ik me niet meteen laat vaccineren, dan zij het maar zo. Ik laat me niet dwingen.»
ARTHUR «Met plezier laat ik me vaccineren, maar enkel als dat betekent dat ik dan opnieuw feesten mag organiseren.»
TANJA «Aanvankelijk had ik ook mijn bedenkingen. Normaal duurt het tien jaar om een vaccin te ontwikkelen, dus de kans op nare bijwerkingen bestaat. Maar er is geen alternatief. Uiteindelijk laat ik me toch liever shit inspuiten dan nog eens een jaar in lockdown te gaan. Op Instagram zie ik steeds meer influencers die pro vaccinatie zijn: dat trekt me ook wel over de streep.
»Wel heb ik mijn bedenkingen bij de vaccinatiestrategie: waarom niet bij de jongeren beginnen?»
HUMO Stel: het vaccin werkt. Breken dan binnenkort die fel verhoopte roaring twenties aan?
MATTEO «Ik betwijfel het. Uiteindelijk is deze covidcrisis toch een collectief trauma. Misschien zullen veel mensen te bang zijn om nog in een grote menigte te feesten.»
ARTHUR «Ik geloof dat het eerste officiële clubweekend gevaarlijk kan zijn. Mensen zullen zodanig uit hun dak gaan dat er veel drugsdoden zullen vallen. Maar het staat vast dat de feesten zelf erop vooruit zullen gaan zodra ze zich niet meer in het geheim moeten afspelen.»
THOMAS «Laten we niet vergeten dat na die roaring twenties het fascisme wereldwijd opdoemde en zegevierde. Als lockdownparty’s iets aantonen, dan wel hoe groot de polarisatie is tussen zij die nog een beetje willen leven en de gezondheidsfascisten. Ik hoop dat die tweedeling niet onoverbrugbaar blijkt, eenmaal corona voorbij is.»
* De namen van de getuigen zijn schuilnamen.
