Humo's Masterclass (2): de showbizztips van Bart De Pauw en Tom Lenaerts
'Wij zijn egocentrisch: wij willen programma's maken die wij mooi vinden.'
Televisie eet haar jongen op, en spuugt hun schamele resten vervolgens uit in de vergetelheid, waarna ze naar nog meer verse jongen begint te hongeren. Everybody's in showbizz, it doesn't matter who you are. Toch zijn er nog steeds televisiemensen die al een jaar of twintig aan de onverzadigbare vraatzucht van hun medium weten te ontsnappen. Ik noem er twee: Bart De Pauw en Tom Lenaerts. Als men van de duivel spreekt, ziet men zijn staart: ze zitten allebei voor me in de foyer van de Bourla in Antwerpen, zij aan zij, zoals destijds in 'Schalkse ruiters'.
In de aanloopfase van het interview wisselen we koetjes en kalfjes uit, en ook een stuk of wat onnuttige dieren. Ik haal een dvd boven die ik zopas voor een prikje heb gekocht: 'Lenny' van Bob Fosse, een film over leven en dood van de Amerikaanse stand-upcomedian Lenny Bruce, met Dustin Hoffman in de hoofdrol. Tom Lenaerts kent 'm niet - 'van vóór m'n tijd'. Bart De Pauw kent 'm wel, maar spreekt er geen oordeel over uit. Ik wist niet dat 1974 zo lang geleden was.
Ik breng mijn bandopnemertje in stelling, een Sony BM-23. Als ik een audiocassette uit haar verpakking haal, vraagt Tom Lenaerts waar ik díé nog op de kop kan tikken, alsof hij een glimp van een sokophouder heeft opgevangen. Zijn verbazing kan zó in giechelen omslaan. Ik zou nu kunnen zeggen dat ik ook een vederlicht en minimalistisch digitaal opnameapparaatje heb, state of the art, maar dat ik gehecht ben geraakt aan mijn analoge slaaf, die in de loop der jaren een hoop gelul in mijn plaats onthouden heeft. Maar aangezien zwijgen niet verbeterd kan worden, hou ik liever mijn mond. Bovendien is het hún Masterclass, en niet de mijne. Daar gaan we.
HUMO Hebben jullie, op grond van jullie werkervaring, ooit al les in iets gegeven?
Bart De Pauw «Ooit een workshop scenarioschrijven in Studio Herman Teirlinck. An Pierlé en Tine Reymer zaten in mijn klas. Ik was aan één stuk door geestdriftig aan het vertellen, en opeens stak Tine Reymer een vinger op: 'U hoeft niet tot vijf uur les te geven, hoor.' Ik begreep de boodschap. 'Pas op, 't is tof, hoor,' voegde ze eraan toe, om de schade te beperken. Een paar dagen later mochten mijn leerlingen de theorie in de praktijk omzetten, en vooral: ze mochten acteren - ineens ging alles veel beter.»
Tom Lenaerts «Ik heb nooit lesgegeven, en ik heb ook het meest geleerd door met ervaren mensen te werken. In mijn begintijd bij de televisie - zeven dagen per week zat ik recht tegenover Mark Uytterhoeven - was mijn enige functie: voor de sfeer zorgen. Dat kwam neer op: kijken hoe er gewerkt werd. Daardoor heb ik volgens mij veel meer geleerd dan door vlakaf les te krijgen. Als je een gedreven kunstschilder wil worden, kun je volgens mij ook beter in het atelier van bijvoorbeeld Sam Dillemans rondhangen dan dat je naar de academie gaat.»
De Pauw «Ik heb van veel mensen veel geleerd, ook door te zíén hoe ze werkten: Frank Dingenen, Pietje Horsten, Frank Van Mechelen, Erik Van Looy. In mijn beginjaren heb ik aan een dierenprogramma van de VTM meegewerkt, waarvan Julien Vrebos de regisseur was. Een onderwerpje was: 'Goochelaars en duiven'. Vrebos zette zo'n goochelaar zonder boe of ba in een volière, tussen zijn duiven. Dat leverde een raar, vervreemdend beeld op, dat veel meer vertelde dan als je die man in zijn huiskamer z'n praatje had laten doen. Dat effect moet ik onthouden, dacht ik. En van Michel Vanhove, die onder andere 'Morgen maandag' en 'Schalkse ruiters' heeft geregisseerd, heb ik geleerd dat je maar beter nooit tevreden kunt zijn.»
Lenaerts «Ja, je wordt vooral geïnspireerd door mensen die nooit content zijn. Eén van de verschrikkelijkste zinnen die je op een redactie kunt horen, is: 'We moeten nog zeven minuten vullen.' Televisie is ongetwijfeld een commercieel product in een commerciële wereld, maar toch zie je nog altijd wie niet snel content is en wie wél.»
(rv)
undefined
Lees het volledige interview in Humo 3511
