Humo's onhandelbare elf: dit zijn de 11 stoutste voetballers van België

12 januari: die datum heeft Benito Raman rood omcirkeld staan in z’n agenda. Dan mag de jonge Gentse aanvaller voor de Geschillencommissie komen toelichten wat hij precies bedoelde met zijn intussen berucht geworden uitspraak ‘Alle boeren zijn homo’s’. Net op tijd, want zo kon Humo eindelijk z’n Onhandelbare Elf vervolledigen: een basisopstelling met de hardst meppende, drinkende en rijdende Belgische voetballers van de laatste decennia.

'Een boek over hoe je een normaal leven kunt leiden in deze wereld van excessen: dat zou voor veel voetballers heel leerrijk zijn'

Benito Raman

‘Op zijn flikker’

‘Divide et impera’, zo staat er in inkt te lezen op de onderarm van de AA Gent-aanvaller Benito Raman. ‘Verdeel en heers’: een spreuk die Raman in december in de praktijk bracht door vlak na de Gentse overwinning tegen KV Kortrijk plechtig voor een volle Ghelamco Arena te verklaren dat ‘alle boeren homo’s’ zijn – een verwijzing naar de rivalen van Club Brugge. Verontwaardiging was zijn deel, zowel uit Brugse hoek als uit eigen kringen: Hein Vanhaezebrouck trok pijlsnel zijn handen af van de jonge spits, en in ‘Stadion’ liet Johan Boskamp weten dat Benito ‘op zijn flikker’ verdiende – waarmee Johan nochtans in één moeite bewees ook geen voorstander te zijn van voorzichtige woordkeuze. Raman wentelde zich na de uitspraak in excuses, en liet verstaan in gesprek te willen gaan met de holebigemeenschap om boete te doen – hij zou zich naar verluidt zelfs al een fraai stel regenlaarzen aangeschaft hebben om hen persoonlijk te gaan bezoeken op hun erf. Op dinsdag 12 januari wordt Raman voor de Geschillencommissie verwacht, die hem met een gepaste, hopelijk niet door de Gimp-scène uit ‘Pulp Fiction’ geïnspireerde sanctie zullen bedenken.

Jef Brouwers (sportpsycholoog) «Raman is de dupe van een groepje jongens die elkaar in het enthousiasme van de overwinningsroes hebben zitten oppoken. Dan flap je er onbewust zo’n uitspraak uit die tegen de borst stuit, terwijl de FIFA om de haverklap pleidooien voor meer respect houdt. Er zijn geen aanwijzingen dat het bij Benito om een gerichte actie gaat, laat staan dat het weloverwogen uitspraken zouden zijn.»

Ilombe Mboyo

Tussen cel en Carré

Jeugdzonden: Ilombe Mboyo verzamelde er genoeg om de kerfstokfabrikanten in het Brusselse schatrijk te maken. Petit Pelé deed als beloftevolle jeugdspeler niet alleen óp het veld Braziliaans aan, maar ook ernaast: als snaak raakte hij betrokken bij een stadsbende. Hij doorliep wel de jeugdreeksen van Anderlecht, Eendracht Aalst en Club Brugge, maar belandde in de gesloten jeugdinstelling in Kasteelbrakel wegens aanranding. Daarvoor werd hij op zijn 17de tot zeven jaar effectief veroordeeld. Ironisch genoeg kreeg Mboyo’s carrière net in de nor een duw in de rug: hij werd opgemerkt tijdens een voetbalprogramma voor gedetineerden. Drie jaar voor het einde van zijn celstraf mocht hij de gevangenis verlaten wegens goed gedrag – iets wat hij overigens niet zou volhouden. Als Buffalo verkocht hij doelman Frank Boeckx een kopstoot tijdens een training, ging hij ei zo na op de vuist met de eigen supporters en mocht hij een nachtje brommen toen hij zich allesbehalve meegaand toonde bij een politiecontrole in de Matongewijk, die hij sowieso al moest mijden als voorwaarde voor zijn vrijlating. De volgende dag scoorde Mboyo echter twee doelpunten tegen Bergen in Play-off 2 – daar hebben ze Mboyo’s identiteitskaart niet meer nodig om ’m van ver al te herkennen.

Ook bij Racing Genk zullen ze Mboyo niet licht vergeten: de Limburgers haalden de kleine Pelé in huis voor een slordige 4 miljoen euro – een recordbedrag voor de club. Mboyo vergat uit dankbaarheid prompt hoe hij moest scoren, en hij zou in z’n Genkse periode maar een handvol doelpunten bij elkaar schieten. Wél wist hij op een persconferentie de hele Genkse medische staf te schofferen, ging hij in de clinch met technisch directeur Gunter Jacob en werd hij al fuivend met spelers van Anderlecht gefotografeerd in de Carré. Vooral dat laatste lag het bestuur zwaar op de maag: luttele uren voordien had paars-wit immers Genk geklopt in een match waarin uitgerekend Mboyo niet kon opdraven omdat hij al weken out was met een enkelblessure. Hij werd beboet en vloog linea recta naar de B-kern. In september liet een moegetergd Racing hem vertrekken naar het Zwitserse FC Sion – voor zo’n 4 miljoen minder dan ze hem aangekocht hadden. Sindsdien is niets meer vernomen uit Sion. Het ergste vrezen mag.

Brouwers «Zulke gevallen zijn excessen, laat dat duidelijk zijn. In de samenleving heb je ook mensen die van het rechte pad afdwalen, en dat zijn er in het voetbal procentueel niet méér. Er is tegenwoordig gewoon geen tijd meer om spelers op lange termijn iets bij te brengen of ze om te scholen tot de ideale schoonzonen. Daar is iemand als Mboyo het slachtoffer van. Opvoeden begint natuurlijk thuis, maar voetballers komen steeds jonger in het circuit terecht, en daar moet je rekening mee houden.»

undefined

'De Bilde won op zijn 23ste al de Gouden Schoen, maar hij kan ook met zijn vuisten aardig uit de voeten.'

Gilles De Bilde

Te losse handjes en voetjes

Het voetbal redde hem van de criminaliteit, heeft Gilles De Bilde altijd beweerd, maar dat belette de ket niet om zich alsnog een fervent hobbyist te tonen. De Bilde werd geprezen om wat hij met z’n voeten kon – hij won als 23-jarige de Gouden Schoen – maar hij zal ook herinnerd worden om wat hij met z’n handen wist aan te richten. In 1996 ontplofte de rijzende ster van De Bilde Challenger-gewijs toen hij in een treffen tussen Anderlecht en Eendracht Aalst na 66 minuten de neus en de oogkas van zijn Aalsterse tegenspeler Krist Porte met een rake linkse vakkundig verpulverde. Porte werd hevig bloedend afgevoerd, moest acht maanden revalideren en zou nooit meer hetzelfde niveau halen. Niet de eerste dwaze stoot van De Bilde: een jaar daarvoor had hij klappen uitgedeeld aan een ambulancier toen die hem had belet om bij z’n door een beroerte getroffen vader te raken.

Bijna twaalf jaar na dato werd De Bilde veroordeeld tot 10.000 euro schadevergoeding. ‘Een habbekrats,’ aldus Porte, maar blijkbaar wel genoeg om De Bilde tot bijklussen te dwingen: na zijn voetbalcarrière werd hij model voor de bijna even gevreesde Bikkembergs-collectie, nam hij deel aan het huiveringwekkende ‘Sterren op de dansvloer’ en was hij op het scherm te zien als voetbalanalist. Tot 2010. In dat jaar wees een pissige De Bilde z’n eigen gezin op het statistische feit dat de meeste verwondingen nog altijd gewoon thuis gebeuren – en zeker als je toevallig met Gilles De Bilde samenwoont. Zijn vrouw en dochter deelden in de klappen, maar het stel herenigde zich. Omdat De Bilde zich door de jaren heen al een behoorlijk eind van z’n eigen heiligverklaring weg had gemept, moest hij toch voor de rechter verschijnen. Die wees hem erop dat ‘een partner geen huisdier is, je kunt er niet zomaar op schoppen wanneer het je uitkomt’. Die uitspraak schoot heel wat dierenliefhebbers in het verkeerde keelgat, die er gekrenkt op wezen dat ‘een huisdier geen Eendracht Aalst-middenvelder is, je kunt er niet zomaar op meppen als het je uitkomt’.

undefined

'De notoir preutse Kage kan niet in een seksfilmpje opdraven zonder het op een hevig blozen te zetten'

Hervé Kage

Amateurseksfilmpje

Geen zon- of skivakantie voor Hervé Kage: hij bracht z’n eindejaarsperiode gewoon in nauwe schoentjes door. De Kortrijkse middenvelder, eerder nog bij Charleroi, AA Gent en Racing Genk aan de bak, was te zien in een amateurseksfilmpje dat tot ieders jolijt gedeeld werd in menige Belgische voetbalkleedkamer. Of toch tot bijna ieders jolijt: de vrouw die in het filmpje ook te maken kreeg met de elfmeter van Kages ploeggenoot Aboubakar Kamara, liet weten dat de seksuele handelingen tegen haar wil waren gebeurd, en dat ze gedrogeerd was. Er volgde een klacht wegens verkrachting, maar die werd niet veel later schoorvoetend weer ingetrokken – één en ander bleek dan toch met onderlinge toestemming te zijn gebeurd. Niet dat Kage zijn plaats in onze basisopstelling niet verdiend zou hebben: in mei 2015 raakte hij slaags met deelnemers van een minivoetbaltoernooi in Londerzeel waar hij op uitnodiging van een vriend aanwezig was, en in 2012 – Kage speelde toen voor Charleroi – zat hij een maand in de cel omdat hij beschuldigd werd van gesjoemel met loon-fiches. ‘Ik kreeg in de gevangenis bepaalde privileges als voetballer,’ zou hij achteraf verklaren. ‘Als ik de bewakers tickets voor Charleroi beloofde, mocht ik zelfs apart douchen,’ aldus de notoir preutse Kage, die naar verluidt niet eens in een seksfilmpje kan opdraven zonder het op een hevig blozen te zetten.

Yassine El Ghanassy

Leven met 222 km/u

Tweevoudige Rode Duivel die meer pieken en dalen in z’n carrière heeft gestouwd dan de ontwerper van de rupsroetsjbaan. Hij was amper 18 toen hij in het diepe werd gegooid, maar El Ghanassy kon zwemmen, en trok gezwind baantjes richting AA Gent. Tot daar het goede nieuws. Hij clashte er met trainers, supporters en zichzelf, en werd uitgeleend aan West Bromwich Albion – nog vóór Lukaku – maar bleef er ampers zes maanden. In dat halfjaar slaagde hij er wél in het nieuws te halen omdat hij zo’n 4.000 euro per nacht uitgaf aan wilde feestjes, en door met 222 kilometer per uur over de Franse snelweg te scheuren. ‘Uit verwarring,’ verklaarde hij later tegen de rechter: de wagen waarmee hij reed was immers van Britse makelij, en de snelheidsmeter gaf de snelheid in mijl per uur weer. Niet meteen de meest verzachtende omstandigheid, want had El Ghanassy écht 222 mijl per uur gereden, dan zou hij 357 kilometer per uur gehaald hebben – ei zo na de snelheid van Gilles De Bildes linker. Omdat hij tussen het fuiven door maar weinig speeltijd bijeenharkte, kwam El Ghanassy zienderogen aan. Gent probeerde hem met de moed der wanhoop uit te lenen aan het Nederlandse SC Heerenveen, maar El Ghanassy liet een stomverbaasde Marco van Basten weten dat hij liever niet speelde. ‘Ik ben hier niet gelukkig,’ liet hij zich tussen twee macarons in ontvallen. Het is uiteindelijk El Ghanassy zelf die in 2014 besloot zijn contract met de Buffalo’s te verbreken. De redding kwam uit onverwachte hoek: uitgerekend Ilombe Mboyo prentte hem in dat hij z’n leven moest beteren, wat hij op slag deed.

Brouwers «Het zou goed zijn als een succesvol voetballer die jarenlang onder de radar gebleven is in de boekskes, eens in zijn memoires zou schrijven hoe hij dat precies heeft klaargespeeld. Hoe hij toch een normaal leven heeft kunnen leiden in die wereld van excessen. Dat zou enorm waardevol kunnen zijn als cursus voor beroepsvoetballers.»

Michy Batshuayi

Alarmpistolen en callgirls

Ebbenhouten Schoen van 2014, die ondanks z’n ongevaarlijk klinkende voornaam en z’n al even onschadelijk ogende gezicht toch zijn best heeft gedaan om het tot in ons elftal te schoppen. Batshuayi trok in maart 2013 met de nationale beloften op afzondering, maar werd naar huis gestuurd omdat hij meisjes het hotel had binnengesmokkeld. Hij werd betrapt vóór hij zich kon uitleven – de enige reden waarom Kage’s seksfilmpje niet omschreven werd als ‘een Michy’ke doen’. De dames in kwestie bleken, na vruchteloze ondervragingen over de buitenspelregel, callgirls te zijn.

Later dat jaar trof de Luikse politie bij een routinecontrole een alarmpistool in zijn wagen aan. Batshuayi verklaarde het wapen gekocht te hebben om zichzelf te kunnen beschermen, niet goed beseffend dat je met een alarmpistool weinig kunt aanvangen als je jezelf wilt verdedigen. Het bezit ervan buitenshuis is wel strafbaar. Helemaal te gek werd het toen Standard-voorzitter Roland Duchâtelet zijn speler te hulp wou schieten door de onduidelijke wapenwet op de korrel te nemen, en in één moeite door toegaf zelf ooit een alarmpistool gehad te hebben. Sindsdien haalde Batshuayi nog vaker het nieuws dan Duchâtelet met vechtpartijen en opstootjes.

undefined

'Moses Simon ontsnapte aan een invalidenparkeerkaart nadat Vanden Borre had besloten dat de aanval de beste verdediging is'

Anthony Vanden Borre

Einde van een belhamel

Geen sloot zo vuil of Anthony Vanden Borre – volgens kenners nochtans ‘een toffe jongen’ – werd er vorige zomer publiekelijk door gesleurd. Al is dat misschien niet onbegrijpelijk, nadat hij zonder schroom in een interview had gezegd dat de kleedkamer van Anderlecht gevuld was met ‘janetten’ die niets zeiden toen hij naar de B-kern moest verkassen. Weg sfeer, en niet voor het eerst. Zo kreeg Vanden Borre eerder al de collectieve verontwaardiging van voetbalminnend België over zich heen toen hij tijdens een eerbetoon aan de pas overleden Lokeren-belofte Gregory Mertens z’n veters strikte. ‘Zo gaat Anthony met zijn emoties om,’ klonk het droog in zijn entourage, wat doet vermoeden dat het aartsmoeilijk is om uitdrukkingen weer te geven vanachter zo’n zeemansbaard. Minder hard lachen – zichtbaar of niet – is het als u aan het ontvangende eind komt te staan van Vanden Borres noppen: zo ontsnapte AA Gent-aanvaller Moses Simon in maart 2015 aan een invalidenparkeerkaart nadat Anthony had besloten dat de aanval de beste verdediging is.

Vanden Borre is ook Belgisch recordhouder onder voetballers die niet op een kilometer of honderd te hard kijken: in 2011 liet hij met zijn Audi A3 een fraaie 243 kilometer per uur op de E40 optekenen – nét iets sneller dan wat Georges Leekens het jaar erna zou neerzetten op de snelweg van Brussel naar Brugge. Het kwam Vanden Borre op drie maanden rijverbod en een geldboete van 2.200 euro te staan. Dat hij in het proces-verbaal in het vakje ‘beroep’ ‘werkloos’ had geschreven, noemde hij achteraf ‘een grappige vergissing’. Als u ons niet ziet gieren: dat is door onze baard.

Brouwers «Anderlecht heeft perfect gereageerd op de heisa die Vanden Borre heeft ontketend met zijn uitspraken. Hij droeg al jaren het etiket van belhamel, maar hij kreeg bij Anderlecht desondanks toch nog alle kansen. Wat er nu alsnog fout is gelopen, daar heb ik het raden naar. Maar als je op die manier je ploeggenoten gaat schofferen, dan houdt het op – hoeveel iemand ook waard is. Vanden Borre heeft zijn kansen opgebruikt, iemand dat inprenten hoort ook bij opvoeden.»

undefined

undefined

'Ik heb er een drive-through van gemaakt.' Jonathan Legear parkeert zijn Porsche in een tankstation

Jonathan Legear

Probleem met gas en rem

Geen Onhandelbare Elf zonder Jonathan Legear die donuts komt slippen rond de middencirkel, en vervolgens vlotjes de tribune inrijdt. Legear vlamde in oktober 2012 een tankstation binnen toen hij na een nachtje stappen in Tongeren wou stoppen voor het ontbijt. Helaas was het alcoholgehalte in Legears bloed net iets te hoog, en stond de gaspedaal van z’n Porsche Panamera net iets te dicht bij de rem. Wat volgde is geschiedenis: een tankstation in puin, één onfortuinlijke voorbijganger die zichzelf plots gekneld vond tussen de toonbank en de bumper van de sportwagen, en Legear zelf die bij het uitstappen de intussen onsterfelijke woorden ‘Ik heb er een drive-through van gemaakt’ uitsprak. Vervolgens probeerde hij te voet te ontkomen, maar zijn voeten bevonden zich net iets te dicht bij elkaar om een vlotte aftocht mogelijk te maken. Helemaal grappig werd het toen Legears advocaat begrip vroeg, met het waterdichte argument dat zijn cliënt in Tsjetsjenië voetbalde en daar geen sociaal leven had – de middenvelder speelde destijds bij het Tsjetsjeense Terek Grozny, wat Russisch is voor ‘gas rechts’.

Het was niet de eerste keer dat een nietsvermoedende burger huisbezoek kreeg van Jonathan Legear: in 2009 knalde hij al een keer de geschiedenisboeken in toen hij na een bezoek aan de Carré met zijn BMW een geparkeerde auto ramde, vluchtmisdrijf pleegde en daar terstond spijt van kreeg toen hij iets verderop nog een paar verkeersborden, een omheining, een schapenhok – jawel – en een ijzeren hek om z’n wagen plooide. Wat restte van zijn auto, kwam uiteindelijk tegen een garagepoort terecht. Wie zich afvraagt wat het in godsnaam mag zijn dat Legear zo verwoed probeert weg te drinken: u bent ondertussen wellicht vergeten dat de blonde god ooit ‘Vini, vidi, vici’ op zijn granieten lijf heeft laten tatoeëren, terwijl de iets vaker vookomende Latijnse spreuk ‘Veni, vidi, vici’ luidt. Legear liet de spreuk nadien onder gepast hoongelach corrigeren.

Brouwers «Ik denk niet dat voetballers geboren worden met een zwaardere voet dan de gemiddelde mens. Alleen: de doorsnee 18-jarige heeft meestal nog geen auto, en zij wel. Zij hébben de Porsche die een andere jongere wel zou willen, maar niet kan betalen. En als ze hem niet meer mooi vinden, kopen ze gewoon een andere. Voetballers worden al op jonge leeftijd op een podium geplaatst, en vervolgens worden ze rot verwend om ze daar te houden. Maar verwennen is nergens goed voor. Dat leer je in elke cursus psychologie.»

Rachid Belabed

Probleem met hoofddoeken

‘Waar is Rachid?’ Het was een vraag die u in 2003 weleens kon horen in de buurt van La Louvière, de ploeg die middenvelder Rachid Belabed op een goeie dag spoorloos zag verdwijnen vóór de aftrap van een wedstrijd. Omdat Belabed zijn auto noch zijn paspoort meegenomen bleek te hebben, wees alles op een onrustwekkende verdwijning. Een kleine week later dook Belabed echter weer op: hij verklaarde dat hij de trein naar Marseille had genomen. Wat hij daar in hemelsnaam te zoeken had, blijft tot op vandaag een mysterie. Een vlaag van zinsverbijstering noemde Belabed het zelf – later zou hij gewagen van ‘privéredenen’, wat in 2003 blijkbaar volstond om de vakpers het zwijgen op te leggen. Het zou nog een jaar duren voor Belabed definitief de aftocht zou blazen bij La Louvière, zij het om iets minder private redenen: toen op de Franstalige zender RTL-TVi een terrorismedebat werd uitgezonden – 2004 of 2016: wat is het verschil? – volgde Belabed mee vanuit zijn zetel. Wat terrorisme-expert Claude Moniquet over hoofddoeken te zeggen had in het programma, zinde hem echter niet, en Belabed begaf zich richting studio, waar hij Moniquet buiten opwachtte en in elkaar sloeg. La Louvière ontsloeg hem zonder pardon.

undefined

undefined

'Hoe opwindend het is om Steven Defour te zijn, werd pijnlijk duidelijk in 'The Sky is the Limit'.'

Steven Defour

Geniet van schelden

België’s favoriete judas, een positie die Defour alleen maar versterkte met zijn felbesproken verhuizing naar Anderlecht – zowat de enige plaats waarvan hij als Rouche gezworen had nooit voet te zetten. Hoe populair Defour nog was bij de Standard-supporters, bleek toen Anderlecht op Sclessin moest spelen en hij vergast werd op een reusachtig spandoek met daarop zijn afgehakte hoofd – ‘Red or dead’, stond eronder. Het was niet de eerste keer dat Defour voor het vleesgeworden kwaad versleten werd: ten tijde van zijn ook al felbesproken transfer van Genk naar Luik in 2006 werd de voortuin van zijn schoonouders vernield en, enigszins erger voor wie geen groene vingers heeft, hun auto in de hens gezet. Voorts steekt Defour het liefst zélf z’n autobanden in brand. Ook hij onstnapte in het verleden niet aan de arm der wet, die een speciale voorliefde heeft voor voetballers die lak hebben aan snelheidsbeperkingen.

Hoe opwindend het is om Steven Defour te zijn, werd pijnlijk duidelijk in het eerste seizoen van de documentairereeks ‘The Sky Is the Limit’, waarin zijn glamoureuze, maar niettemin oersaaie leven in Porto in beeld gebracht werd. Defour klaagde na afloop dat hij onheus was behandeld, en er ontstond een bizarre vete met documentairemaker Peter Boeckx, die niet naliet om de reputatie van Defour in de pers een open beenbreuk te trappen.

Brouwers «Volgens Defour doet al die vijandigheid hem niets. Integendeel, hij zou het zelfs fijn vinden. Het kan, maar ongewoon is het wel. Je wilt toch vooral door zoveel mogelijk mensen gewaardeerd worden. Maar er zijn altijd uitzonderingen, natuurlijk. En Defour is naar eigen zeggen zo iemand: hij geniet ervan dat hij uitgescholden wordt.»

undefined

'Stijn Stijnen zijn carrière zou er helemaal anders hebben uitgezien als hij z'n mond even verdienstelijk had schoongehouden als zijn doel'

Stijn Stijnen

Te actief op het internet

Omdat ook een stout elftal een doelman nodig heeft en er aan the dark side van het veld nu eenmaal niemand geschikter is dan Stijn Stijnen, wiens carrière er helemaal anders zou hebben uitgezien als hij z’n mond even verdienstelijk had schoongehouden als z’n doel. Schroom is Stijnen echter vreemd, getuige daarvan het incident in 2007 waarbij hij vóór een interland tegen Portugal liet verstaan dat het zijn missie was om Cristiano Ronaldo op een draagberrie te krijgen nog voor er twee minuten speeltijd verstreken zouden zijn. Tact: nog een sociaal glijmiddel dat Stijnen ontbeert. Zie ook zijn onenigheid met AA Gent-voorzitter Ivan De Witte in de spelerstunnel, nadat Club Brugge met 6-2 de boot was ingegaan in het Ottenstadion – zijn woordenschat liet vermoeden dat hij het, evenmin als op Iberische homoseksuelen, niet begrepen had op oudere blanke mannen.

Maar Stijnen had wellicht niet in onze basisopstelling gestaan als hij thuis een iets slechtere internetconnectie had gehad. Het finale duwtje richting neerwaartse spiraal kwam toen het Clubbestuur zich in 2011 over een reeks lasterlijke uitspraken op het supportersforum van blauw-zwart boog. Twee gebruikers namen daar geen blad voor de mond over eenieder die Stijnen ook maar een strobreed in de weg legde. Onthutsing alom toen bleek dat Frigo en Piop, de pseudoniemen van de gebruikers in kwestie, terug te brengen waren tot hun eigen doelman. Alhoewel er wel vroeger een belletje had kunnen rinkelen bij berichten als ‘Stijn is pure clubliefde, zalig gewoon’ en ‘Hadden we maar elf Stijnens’. Ook de concurrenten van Stijnen bij Club kregen tegenwind – ‘Geertje, stop ermee’ – en helemaal hilarisch werd het toen Frigo en Piop ook met elkaar in gesprek gingen op het forum. Later bleek dat dezelfde gebruikersnamen ook berichten hadden gepost op het supportersforum van SC Heerenveen, in een poging om daar alvast de wind gunstig te doen waaien voor een transfer voor Stijnen. Het is nog altijd niet duidelijk of de doelman de berichten zelf heeft geplaatst, dan wel zijn vriendin en zijn broer, zoals die beweerden. Hoe dan ook: Stijnen moest naar de B-kern en werd even later bedankt voor bewezen diensten. Daarop verkaste hij naar Beerschot, waar internetverbindingen in 2011 nog schaars waren. Bedenking: hadden ook wij maar elf Stijn Stijnens, dan zou dit artikel zich heel wat makkelijker hebben laten schrijven.