Humo's Rock Rally 2008: de preselecties in Leuven en Gavere
Met nog twee preselecties te gaan, zouden statistisch gezien al zestien van de twintig halve finalisten gepasseerd moeten zijn. Of er daar veel uit Leuven zullen tussenzitten, valt sterk te betwijfelen. De preselectie in Het Depot had bij momenten veel weg van een vrij podium waar iedereen die een kunstje kende, dat mocht tonen. Nochtans zag de jury zowel in Leuven als in Gavere (waar het alweer een pak beter was, dankuwel) een paar oude bekenden terug. En avant!
Leuven
The Nursery Rhyme
'De wraak van Sarkozy'
Er waren teddyberen, er waren fluosticks, er was een spandoek en er was The Nursery Rhyme, een groep die een liedje over Roodkapje had geschreven en een viool had meegebracht. Door het jonge vrouwvolk voor het podium hing er in het Depot een Chiro-sfeer waarin de lieve, onschuldige liedjes van The Nursery Rhyme uitstekend gedijden. Lester is ooit één dag lid geweest van de Chiro, voor een meisje op wie hij verliefd was. 't Is niks geworden tussen hen, ook al had hij voor haar de prachtige serenade 'Touch Me Where I Can Feel It' geschreven. Humo's Rock Rally en de Chiro: twee verschillende werelden.
undefined
Annelies Tanghe
Een heerlijke stem, een redelijk begenadigd songschrijfster en een degelijke pianiste, en toch was Lester blij toen de drie liedjes van Annelies Tanghe voorbij waren. Annelies opende sterk met 'Tell You in a Song', waarin ze zich - zo interpreteerde Lester althans - outte als lesbienne: 'Girl, the only one I want is you (...) Let me tell you in a song what's going on'. Waar een Rock Rally al voor kan dienen. Annelies ging verder met twee dingen die opmerkelijk minder pakkend en relevant waren, en Lester moest denken aan twee jaar geleden, toen hij haar nog schriftelijk had aangeraden haar groep Jinx vaarwel te wuiven en solo verder te gaan. Anno 2008 begint hij aan zichzelf te twijfelen.
undefined
Recorders
Dan vier jeugdige en modieuze vrienden uit Lillois die uitpakten met een stevige gitaarsound en dito samenspel. Zanger Gordon Delacroix - een man die van huis uit een artiestennaam had meegekregen - bediende zich echter van het soort stemklank waarin de dierenliefhebber meteen de robuuste doch enigszins wankele lokroep van de gnoe herkende. 'Mislukt Interpol,' riep een jurylid, 'Verschrikkelijk irritant,' brulde een ander. Waarop Lester de gemoederen bedaarde en Recorders voor een carrièrebeëindigende genadeslag behoedde. Tot over twee jaar of zo?
undefined
Fudgicals
Of de drummer en de gitarist probeerden nog tijdens hun Rock Rally-setje solo te gaan, of Fudgicals had het samenspel nog niet echt onder de knie, daar wil Lester vanaf. Feit is dat Fudgicals, gemiddelde leeftijd 19, slechts één song klaar had en dat de jury van geluk mocht spreken dat zij met hun gebrek aan technisch vernuft niet voor de gevoelige snaar gingen.
undefined
Frozen
Met Frozen presenteerden zich vier erg jonge snaken die, zo zag Lester, bij het föhnen allen de haardroger aan de achterzijde van het hoofd hadden gehouden. Het samenspel zat even synchroon als de kapsels, eentje speelde gitaar met de tanden, en omdat ze dachten een kwartier te moéten volmaken speelden zij vier songs in plaats van de toegestane drie. Dingen die de jury met de milde glimlach door de vingers zag. Dat in schril contrast met derde song 'Russian Roulette', een draakje dat af en toe naar 'November Rain' neigde en waarvoor geen vergiffenis mogelijk was. Tenzij Slash ergens halverwege was komen soleren natuurlijk.
undefined
Poplawsky
Vervolgens werd er in Leuven aan een trieste reeks begonnen, en had Lester het met uw toestemming graag een paar keer erg kort gehouden. Poplawsky gewaagde in de bio van een 'bluesy sound'. Daar was iets van. Sterker: daar was heel veel van. Te veel voor Humo's Rock Rally, misschien net genoeg voor een vrijdagavond op Blues Peer.
undefined
Chimney
Voor de muziek van Poplawsky zal altijd een markt, maar voor Chimney zal het ietwat moeilijker zijn een niche te vinden. Of kent u een festival waar ze nog op zoek zijn naar dun klinkende rocktrio's die u met een half refrein desgewenst twee uur aan de praat houden?
undefined
Coal Mine
De genaamde Joffrey Ferrera-Lopez was vanuit het verre Dampremy naar Leuven komen afzakken om ons, geruggensteund door een waanzinnig naast de kwestie meppende drummer, te laten zien wat zijn gitaarleraar hem allemaal had geleerd. Meer wil Lester over Coal Mine niet kwijt, want in song twee deed Ferrera-Lopez met zijn stem iets waar Lester bang van werd, en aan de forse bovenarmen die uit zijn mouwloze shirt staken te zien, had zijn fitnessabonnement meer gekost dan zijn gitaar.
undefined
The Ignition
The Ignition opende de feestelijkheden met het liedje 'Hollywood', waarvan Lester zowel de gitaarriff als de melodie al eens eerder had gehoord - maar dan in een betere song, zonder houterig gespeelde en volstrekt overbodige gitaarsolo, en niet door twee mensen tegelijk vals gezongen. 'Clap your hands!' brulde de zanger, waarop Lester twee vingers in de oren stak en in zijn hoofd een mooi liedje van The Everly Brothers opzette.
undefined
To The Bone
Met To The Bone kwam er een einde aan de zegereeks van de slechte smaak. 't Was niks vernieuwends dat dit trio bracht, veel minder straf zelfs dan hun wild stonerrockende voorbeelden, maar het werd gebracht met een overschot aan energie, en het zweet dat Lester achteraf van het voorhoofd veegde, was niet het zijne. In de kermiskoers die Leuven was, kwam To The Bone met een straatlengte voorsprong over de finish. Maar kunnen zij het ook bij de profs?
undefined
Gavere
Suburb Songs
Lester had zin in een feestje zaterdagavond, maar dat was buiten de jongens van Suburb Songs gerekend, die hem meenamen naar het donkerste wat de jaren tachtig te bieden hadden. Titels als 'Gravity Hill' en 'The World Is Slowly Changing' spraken boekdelen, maar de vaalgrijze, beklemmende sfeer die zij met hun eerste twee songs wisten op te roepen, veranderde in huizenhoog pathos toen song nummer drie van opmerkelijk minder allooi bleek te zijn.
undefined
Leroy
Leroy deed qua bezetting aan The Police denken: een bassist aan de zang, een iets minder summiere versie van Andy Summers aan de gitaar, een drummer die het animal-schap moeiteloos combineerde met welgemikte backing vocals. Helaas viel Leroy al bij song nummer twee door de mand. Dat de zanger niet van het toonvaste soort was, maakte de verderzetting er niet prettiger op.
undefined
Oreia
De duo's zijn niet meer wat ze geweest zijn, dacht Lester bij Oreia, een groep die zich in de bio had aangekondigd als het duo Van Crombrugge Sara en Vervenne Isabelle, maar op het podium van zaal Racing plots vier extra leden telde. Sara zat acht jaar geleden als zestienjarige met Little al eens in de finale van Humo's Rock Rally, een prestatie die met Oreia moeilijk te evenaren zal zijn. De songs waren niet slecht, maar de uitvoering liet te wensen over. Twee zangeressen die constant zingen was er te veel aan, vooral als het harmoniëren niet altijd blijkt te lukken. Ook muzikaal had het allemaal wat zuiniger ingevuld mogen worden. Maar drie songs dus, en Sara is nog steeds maar vierentwintig.
undefined
Pilots Of Pleasure
Er zijn maar heel weinig goeie zangers, dacht Lester toen Pilots Of Pleasure van wal stak. De riffs van dit aan The Bad Seeds schatplichtige gezelschap kwamen rechtstreeks uit de 'The Great Book of Riffs', de zanger kromde zich rond de microfoon zoals het in het genre gebruikelijk is, maar wat hij erin brulde paste beter bij het spookkot op de Sinksenfoor. Waar onbedoelde humor welkom is.
undefined
Mel Dune
Ook het duo Bieke Verstegen en Jan Myny, alias Mel Dune, had voor de preselectie in Gavere versterking gezocht. Het leverde een mooi folkplaatje op met vier op stoelen gezeten oudere jongeren vooraan en een in sobere klederdracht gehesen dame ernaast. Om aan te horen was het veel minder. In folk staat de song nog net dat tikje centraler dan in vele andere genres, en Mel Dune had er geen enkele. En verder kan Lester een djembé én een melodica nog net aan, maar niet in combinatie met Krezip-Engels.
undefined
Team William
Presentator Peter Van De Veire was al bang van Team William nog voor zij één noot hadden gespeeld en hield zijn aankondiging kort. De toetsenman, gehuld in Ronaldinho-shirt, had zijn schoenen uitgetrokken en naast zijn keyboards gelegd. Tijdens de set van Team William zou hij er herhaaldelijk mee tegen zijn hoofd meppen, en Lester meende hem tussen songs door zelfs om zijn moeder te horen roepen - wat als bij wonder niet nefast voor de muziek was. Team William opende met 'London Lofi', dat klonk alsof The Libertines met iets van Roxy Music aan de slag waren gegaan, en hield dat niveau vrijwel moeiteloos drie songs vol. Lester zou niet weten wat in een eventuele halve finale door een cover te vervangen.
undefined
The Future Dead
The Future Dead werd aangevoerd door een man die niet bereid was er het beste van te maken. Hij had het liedje 'Dancing on the Inside' geschreven, waarin hij te kennen gaf het niet op prijs te stellen als er op feestjes wordt gedanst. Stokstijf stelde Lester vast dat hij de gitarist al voor de derde keer aan het werk zag in Humo's Rock Rally 2008, dat de zanger zowel voor zijn garderobe, podiumhouding als muziek erg veel had geleerd van ex-Blur-gitarist Graham Coxon. Maar nog niet genoeg, want van de luchtig verpakte liedjes van The Future Dead is bij Lester volstrekt niets blijven hangen.
undefined
Magnifik
Lester schrok zich rot toen hij bij Magnifik op toetsen zijn oude vriend Phil Spector meende te herkennen. Onderzoek van de bio leerde hem echter dat het wellicht de goed gecamoufleerde vader van frontman Jasper Maekelberg betrof. Magnifik was verder een groep vol mooie jongens die hadden besloten om muziek te gaan maken waar geen touw aan vast te knopen valt. Of zou Lester het weer niet begrepen hebben?
undefined
Arcadius
Arcadius ging naar eigen zeggen 'vuile new rave that rocks' brengen, en had om één en ander te onderstrepen een song geschreven die 'Cocaine' heette. In de praktijk leverde dat een zangeres op die werd geflankeerd door een drummer en een toetsenman, die met lang vervallen presets speelde, en vervolgens keek alsof hij ze zelf voor het eerst uit zijn speakers hoorde komen. Verder vindt Lester over Arcadius in zijn notities het volgende terug: 'Lieve Platte Piranha'. Waar dat op slaat, daar heeft hij het raden naar. In Gavere wordt de wereldwijd om zijn hallucinerende bijwerkingen geroemde Contra Pils getapt.
undefined
Rockefeller
Lester achtte de kans erg klein dat hij aangenaam verrast zou worden door een groep die zichzelf Rockefeller had genoemd. Vermoedens die door dat Rockefeller meteen werden bevestigd. 'Waarom schrijft niemand een liedje?' vroeg iemand Lester. Hij weet het ook niet. Wat Rockefeller wel in overvloed had, was volume. Marshalls op tien en rammen-loeien-brullen maar. Vrolijk, enthousiast of opgewonden werden we er niet van, wakker wel. Waarvoor dank.
Weer geen gemiste oproep van Carla Bruni vanavond, alleen een sms van Sarkozy: 'Crapule! Gros sanglier! Espèce de goinfre!' Zou hij eindelijk aan Asterix begonnen zijn?
Lester Wolfs
Foto's Dirk Janssens, Cutting Edge
undefined
Juryverslag van Hasselt en Leffinge
Juryverslag van Opwijk en Antwerpen
Juryverslag van Leuven en Gavere
