Humo's Rock Rally 2012: de halve finales in Antwerpen en Gent
Humo’s Rock Rally 2012 is in zijn allerleukste fase aanbeland: via tien preselecties waren we van honderd groepen naar twintig gegaan, vorig weekend selecteerden we uit twintig halve finalisten de tien beste (we komen van negenhonderd drieënzeventig!) voor het grote orgelpunt op zondag 25 maart in de Brusselse AB.
Wie pakt goud en wordt met bier bekogeld? Wie zilver, wie brons? En wie mag onder het luidst mogelijke applaus met de publieksprijs naar huis? Nog twaalf keer slapen en we weten het. Maar eerst nog het verslag van de halve finales.
Trix, Antwerpen
Lili Grace
Nieuwbakken jurylid Eppo Janssen gaf niet zonder trots toe nog les te hebben gegeven aan één van de zusjes van Lili Grace, en er zelfs ooit, ergens, een doorleefde versie van ‘The Promise You Made’ van Cock Robin mee te hebben gebracht. In Antwerpen coverde Lili Grace ‘Ace of Spades’ van Motörhead. In de halve finale een verplicht nummer uiteraard, maar ’t is niet verplicht om het ook zo te laten klinken. Ze hadden er iets mee gedaan, maar ’t was gewoon geen goeie keuze.
Verder geen klachten. Lile Grace stond er, zag er goed uit, klonk goed, en had twee eigen songs waar nog iets aan ontbrak. Goed, maar niet genoeg om niet naar de finale te gaan.
Radial Sequence
Radial Sequence opende met Belgische psychedelica die ons vanwege technische problemen in De Nijdrop niet was opgevallen. Goeie drummer, hechte groep, met de stem gebruikt als extra instrument. Afsluiten deden ze met ‘Tomorrow Never Knows’ van The Beatles, niet voor de laatste keer te horen dat weekend. Te rigide, te haastig gespeeld, en er toch de vaart niet in gekregen. Kortom: geen versie om naast die van John, Paul, George en Ringo te leggen. Voordeel van de verplichte cover in de halve finale: je hoeft ‘m nooit meer te spelen.
Nevada Fellow
Dat hij een mooie stem heeft wisten we sinds de preselectie in Hamont-Achel, dat hij kan spelen en een mooie sound uit zijn akoestische gitaar kan halen ook. Sinds de halve finale in Trix weten we dat hij ook een slepende mineur-versie van CCR’s ‘Fortunate Son’ kan brengen. Met de eigen songs, zo bleek na een tweede presentatie, is het bij nader inzien minder goed gesteld. Ze komen uiterst aangenaam over als hij eraan bezig is, maar als ze gedaan zijn, blijft er helaas weinig van over.
Humble Flirt
Humble Flirt hééft het. De looks, de sound, het openingsnummer. ‘Love, Lust, Waste of Time’: goeie titel, toprefrein, geweldige song. Beter dan ‘Indestructable’ van Robyn, de cover van hun keuze. Niet zo’n goeie keuze dus, wel oké gespeeld. En het moet gezegd, ook hun slotsong was niet slecht, maar er mogen er nu eenmaal maar tien naar de finale. Gewoon verder doen, heren, helemaal niet slecht bezig.
Nelly Ann
Voor Nelly Ann is het misschien tijd om zichzelf eens heruit te vinden. Of zich uit te vinden tout court. In Leffinge nog alleen, naar Trix had ze een groep countryrockers meegebracht, die in de eigen songs klonken alsof ze de partijen ter plekke stonden te verzinnen. Wat wellicht ook zo was. Niks op tegen overigens, op voorwaarde dat je het ‘ter plekke verzinnen’ een beetje onder de knie hebt. ‘Blue Jeans’ Lana Del Rey deed een jurylid deed opmerken dat Nelly Ann beter zingt dan Del Rey, en het moet gezegd: hard tegengesproken werd hij niet.
Jane & The Wires
Het duurde even voor Jane en haar Wires de juiste toonaard, of alleszins een gemeenschappelijke, te pakken hadden. Maar vanaf dan rockte het een tijdje aardig weg. Tot aan song nummer twee meer bepaald, de cover: ‘Sex and Candy’ van Marcy Playground, in een versie om snel te vergeten. Een mooie frontvrouw, maar de rest zag er als groep niet uit. Hun slotsong, met de toetsenman aan het roer, hoorde ik iemand omschrijven als: de totale afgang.
Dukes
Een hechte band die aardige dingen deed met ‘She Don’t Use Jelly’ van The Flaming Lips, maar in de eigen songs nog iets te weinig te bieden had. Een jurylid had The Presidents of the United States of Amerika (She’s lump, she’s lump!’) gehoord, en kon dat zo te zien maar weinig appreciëren. Desondanks: net geen finale.
Geppetto & The Whales
Geppetto & The Whales waren tot dusver in HUMO’s Rock Rally 2012 de enige groep geweest die iets aanhoorbaars had gedaan met samenzang en harmonieën. Het is ook één van de weinige groepen die al een weg lijkt afgelegd te hebben. Hun opener ‘Arizona’ is niet iets wat je zomaar uit de mouw schudt – daar is aan gewerkt, geschaafd, gegoten. Van hun versie van ‘Best of You’ van Foo Fighters waren wij niet onder de indruk. Dat ze het bleken aan te kunnen, was geen verrassing, dat ze de lat zo laag legden wel.
Sleeper’s Reign
Sleeper’s Reign is een rare groep, omdat ze muziek maken die tot dusver nooit uit België kwam. Beetje statisch, maar dat past wel bij de soundscapes die ze uit de instrumenten peuteren. Soundscapes ten dienste van de song, gelukkig. ‘Like a Rolling Stone’ van Bob Dylan leek als cover op papier veel en veel te hoog gegrepen, maar in de praktijk viel het reuze mee. Ze experimenteren, weten wat een song is, en luisteren naar elkaar. Dat heet: finale.
Tourist
Tourist bracht drie mindere liedjes dan tijdens zijn preselectie, waaronder ‘Goesting vor te bleiten’ van Katastroof, mét accordeonist op leeftijd. In afsluiter ‘Ik denk on a’ liet hij horen ook in zwoele dub zijn weg te vinden, maar daar waren we intussen al uit: of hij nu goeie of doordeweekse liedjes brengt, wat Tourist ook rapt, toast of zingt: het blijft hangen. Tourist – gek eigenlijk die Engelse naam – gaat op 25 maart op vakantie naar de AB in Brussel.
undefined
Vooruit, Gent
Float Fall
Float Fall was veruit het vriendelijkste wat op deze Rock Rally aan ons verschenen was, een groep die met twee woorden lijkt te spelen. Ze waren met z’n tweeën, hadden weer netjes alles onder elkaar verdeeld, en weer werd de zaal er stil van. Een hoorn werd bovengehaald voor ‘Everybody’s Gotta Learn Sometimes’, hun cover van de hit van The Korgis, waardoor het oog ook wat kreeg. Mooie groep, Float Fall. En heel mooi liedje, dat ‘Someday’, dat in het hart een beetje deed denken aan ‘Somebody That I Used to Know’ van Gotye.
Tubelight
Tubelight opende met ‘Tomorrow Never Knows’ van The Beatles, de cover waarmee hun collega’s van Radial Sequence drie dagen eerder de set hadden afgesloten, en een jurylid beweerde voor het eerst tijdens de halve finales kippenvel te hebben gehad. De gitarist leek over slechts één gezichtsuitdrukking te beschikken en hield het op de Fender Jazzmaster bij het akkoorden strelen en er een zachte vibrato aan toevoegen. Soleren en sturen was voor de zanger. En wel richting finale.
Chloë Carrette
Chloë Carrette beweert van Fleet Foxes te houden, evenals van Nina Simone, maar daarvan vallen in haar eigen prille oeuvre nauwelijks sporen waar te nemen. Carrette zoekt het in de r&b en doet het live helemaal in haar eentje, zonder groep, zonder instrumenten. Dat zij met haar backingtrack al twee keer drie songs lang de aandacht wist vast te houden, betekent iets. Dat Carrette songs heeft vooral. En présence, uitstraling en swing. Achttien nog maar, en nu al niet jong meer.
Reena Riot
Eveneens een vrouw alleen maar desondanks iets helemaal anders: Reena Riot, blonde bluesgodin uit Gent. Haar binnenkomer was dezelfde als op de preselectie: meisje alleen dat stampvoetend zonder instrument de gospel brengt. Met een prima versie van ‘Roslyn’ van Bon Iver en St. Vincent week ze af van het eigen genre en gaf ze ons een glimp van wat er mogelijks nog allemaal uit dit kleine vrouwtje kan komen. Ook haar bindtekst was ontwapenend: ‘Dit liedje is voor Tessa en Ruben. Ruben heeft een liesbreuk, door Tessa. Ze zijn uit elkaar’.
Paper Fox
In de preselectie in Leffinge had Paper Fox ons bekoord met eigenzinnige pop, met lef gebracht en van experiment voorzien. In Gent bleef daar niets meer van over. Hortend, stotend, aarzelend, met nerveuze blik in de ogen: Paper Fox was niet op de afspraak. Hun uitvoering van ‘The Days of Pearly Spencer’, een hit van David McWilliams uit 1968, was ronduit schabouwelijk. Snel vergeten.
Dorian And the Grays
Dorian & the Grays heeft één geweldige song, ‘Ambition’, en heeft daar behalve ‘m twee keer wat halfhartig komen spelen helemaal niks mee gedaan. Na de halve finale weten we het zeker: Dorian And The Grays moet nog héél veel oefenen. En op wat zij met het prachtige ‘Cure For Pain’ van Morphine deden, zou een boete moeten staan. Niet naar de finale, bijvoorbeeld.
Bowie Peru
Bowie Peru, dat was een zangeres met podiumuitstraling en een uitstekende rockstem, geflankeerd en geruggensteund door een groep die de meningen onder de juryleden fors verdeelde. De één vond het helemaal niks, de ander had anderhalve song gehoord, en vond dat Roxy Musics ‘Do the Strand’ hen op het lijf was geschreven. Maar niemand die voor Bowie Peru op tafel wilde slaan. Over twee jaar misschien.
The Herfsts
The Herfsts begonnen in zesde versnelling en lieten nergens de teugels ook maar een fractie van een seconde vieren. Heel even overdonderend, daarna alleen maar vervelend. Als cover serveerden ze ‘I’m Still Standing’, een song die hen op papier zou moeten liggen, maar in Gent werd ontdaan van alles wat we aan de versie van Elton John zo goed vinden: melancholie, euforie, swing. Weeral. Helemaal herbeginnen hoeft niet, maar een denkdag zou The Herfsts geen kwaad doen.
Young Colour
Twee piepjonge elektronicaliefhebbers die niet vies zijn van de toegevoegde analoge waarde van een gitaar of ouderwetse synth. De cover van ‘In Heaven’ van Peter Ivers en David Lynch was gebakken lucht. Als ze vrij mogen rondlopen, is Young Colour beter. Dan laten ze zich meedrijven op wat ze uit hun bakjes halen, en sturen het zacht maar zeker richting songstructuur. Beloftevol groepje, net geen finale.
Compact Disk Dummies
Waar Young Colour de kaart van de intimiteit trok, gingen The Compact Disk Dummies voluit voor het feest. Piepjonge broers, maar op het podium zien het er volwassen electropunkbeesten uit. Als afsluiter werd ‘Toxic’ van Britney Spears aan stukken gereten. Eén van de broers had een gitaar omgehangen, met daarop aan de achterkant in het groot haar kaalgeschoren kop. The Compact Disk Dummies waren in De Vooruit de perfecte afsluiter.
undefined
De finale vindt plaats op zondag 25 maart in AB in Brussel.
