Humo's Rock Rally 2016: de demotapes!

De eerste, grofmazige selectie is achter de rug: uit maar liefst 876 inzendingen werden 100 bands geselecteerd die de komende maanden zullen aantreden in de preselecties van Humo’s Rock Rally 2016.

Mijn negende demoselectie, so bear with me while I plough through this shit one more time. Bill Hicks deed het avond na avond, door de stront ploegen, dan valt eens om de twee jaar wel mee. Op het einde van de rit, als in de Brusselse AB tien prachtige finalisten staan te schitteren, zal het allemaal de moeite waard zijn geweest.

Hoe passioneel u zich ook moge smijten, hoe groot ook het geloof in eigen kunnen en hoe brandend het verlangen: aan shit, beste vrienden, is in zo’n demoselectie geen gebrek. Neem Drink My Puke, het fijnzinnige groepje rond de genaamde Vomit Eater, dat de vorige editie opvrolijkte met een song genaamd ‘Gemarineerde kak’, en dat dit jaar gewoon opnieuw deed. Zullen we u deze keer het volledige refrein meegeven? Komt-ie: ‘Gemarineerde kak, da’s goe voor de kak / Gemarineerde stront, da’s goe voor de kont / Stront, ge stinkt uit uwe mond’. Alstublieft.

Laten we gemakshalve even bij de teksten blijven en de hoogtepunten op een rijtje zetten. Er was de 60-jarige – wij nemen hem met naam en toenaam tegen zichzelf in bescherming – die de song ‘Erectie’ opende met de woorden: ‘Soms kan ik niet eens een erectie meer krijgen / Men had me gevraagd om daarover te zwijgen / Maar omdat daarover zwijgen iets is wat ik niet kan / Vertel ik er toch over nu en dan’. Om in het refrein de volledige wanhoop toe te laten: ‘Erectie, erectie, waarom verlaat je mij?’

Nog een flard van iemand met problemen: ‘Was it the bottle, was it the needle, does it even have a name?’ En onze absolute favoriet: ‘They say you are out of reach / But how come I saw you on the beach?’

Meer tekst troffen we aan in de bio’s die u bij uw werkstukken voegde, veel meer tekst. Blijkbaar hebben wij daar geen woordlimiet opgezet, en in deze vrije wereld gaat u dan uiteraard zo uitvoerig tekeer als u zelf wil, maar als u een boek wil schrijven, schrijf dan een boek. Of hebben wij nu iets héél doms gezegd? De beknoptste: ‘Ik ben The Shovelheads, een op en top overgelukkig man.’ De verwarrendste: ‘Stefan’s debut album for no apparent reason was released through Universal Music.’ ‘For No Apparent Reason’ bleek even verderop de naam van ’s mans plaat te zijn. En de grappigste: ‘Hij speelde met Cubanen, Brazilianen, Afrikanen, Turken en Egyptenaren. En met Jan Hautekiet.’

Als u in de bio beweert dat uw groep is opgetrokken uit mensen die uit totaal verschillende regio’s komen, en vervolgens blijkt die groep exemplaren te bevatten uit Antwerpen, Antwerpen, Antwerpen, Antwerpen en Wommelgem (bij Antwerpen), dan hebben wij u niet helemaal begrepen, Blind Monkey. Misschien staat die groepsnaam ergens voor. Nee, dan Mahler, met leden uit Oudenaarde, Durbuy en Leuven. En toch niet klinken alsof ze nog nooit gerepeteerd hadden. Felicitaties!

Als u in de bio ten slotte stipuleert een ‘home-opname’ af te leveren, dan klinkt dat tegenwoordig veel minder als een waarschuwing dan pakweg vijftien jaar geleden, toen muzikale huisvlijt nog garant stond voor een hoop geruis waartussen met wat geluk een melodie of een drumbeat waar te nemen viel. Aan de groep waarvan we de naam alweer vergeten zijn: u weet dat het 2015 is? En: alles oké?

Astamorris

Invloeden dan, en hoe daar naast het gebruikelijke aanbod aan metal in al zijn subgenres, hiphop en singersongschrijverij in een taal of dialect naar keuze, funk uit de Kempen en new wave uit Kortrijk en Genk toch telkens weer nieuwe trends waar te nemen vallen. Alomtegenwoordig volgens de bio’s: The Beatles. Weinig gehoord nochtans. Vlak daarna in het achtervolgende groepje: Nirvana, Tame Impala, Steak Number Eight, Amenra, Triggerfinger en Bruce Springsteen. Die laatste zelfs bij de vrouwen. Tweemaal genoteerd: Wizards Of Ooze en… Vandal X.

En verder hoeft u uiteraard geen regelmatig Humo-lezer te zijn om aan onze Rally te mogen deelnemen, maar als u beweert de mosterd te halen bij Dropkick Murphys, Flogging Molly, The Levellers en Heideroosjes, dan is de kans groot dat het puntje van onze stoel onbezet blijft.

Gek ook hoeveel deelnemers er niet in slagen de namen van hun favorieten juist te schrijven. Nacht Und Nevel? Mauro Powlowski? Jimmy Hendrickx? Eén groep slaagt erin om twee van de vijf invloeden fout te spellen: voornoemde Hendrickx en de Red Hot Chilli Pepers. Een record.

Eveneens een moeilijke oefening: de eigen groepsnaam. Als uw muziek top is, komt u zelfs met iLoveMakonnen weg, maar een beetje aura en panache kunnen doorgaans geen kwaad. Eye Con is een goeie naam voor een rapcollectief, Sperwer iets minder, voor wat dan ook. Oh Deer vonden wij één van de betere woordspelingen, of alleszins beter dan Post Fa-Taal. En als u zich Astamorris noemt, hoeft u verder niet aan te geven dat u uit Antwerpen komt.

undefined

undefined

'Vergissen wij ons of is echt niemand voor zijn staatsieportret wijdbeens en kwaad kijkend aan een spoorweg gaan staan?'

Lovenswaardige evolutie: op de foto’s slechts twee bassisten en drie drummers aangetroffen in ontbloot bovenlijf. En vergissen wij ons of is dit jaar echt niemand voor zijn staatsieportret wijdbeens en kwaad kijkend aan een spoorweg gaan staan? Een wondere wereld.

Om af te sluiten a dash of weirdness. Twee songschrijvers die in het Nederlands de verbindingswegen tussen Brussel en Antwerpen bezongen – de ene nam de A12 voor zijn rekening, de andere de E19. Het voelde twee keer aan als vastzitten in de file. Er was ook de groep TrafficjaM, en de song ‘Traffic Jam’. En een man die zich liet fotograferen met zand in zijn gezicht, gevolgd door de groep Sandman. Iemand die beweerde beïnvloed te zijn door Eels, gevolgd door het groepje Unagi. Of waren wij op het einde van week twee gewoon zot aan het worden? Mogelijk.

Van één ding zijn we wel zeker: de meest gecoverde song tijdens de demoselectie was ‘Mia’, van de hardst gemiste Vos ter wereld.