Humo's Rock Rally 2016: de preselecties in Gent en Leffinge volgens Onze Man
De kop is eraf, Humo’s Rock Rally raast weer door het land. Honderd groepen strijden vijf weekends lang in tien voorrondes voor een plaats in de halve finales. Twee preselecties hebben we al achter de rug: Gent en Leffinge. Of het wat was, leest u hieronder. Ik, ik ben Benito, Benito Tuymans, uw host tot en met de finale. Klaar? Start!
Vooruit, Gent
Vrijdag 15 januari 2016
Morphine Milkshake
Je kon niet zeggen dat ze geen inspanning hadden gedaan, die van Morphine Milkshake. Ze waren naar de carnavalswinkel geweest en hadden daar van alles uit het rek getrokken ten einde een beetje gedrapeerd ten tonele te verschijnen. De frontman, tevens zanger en gitarist, droeg een pauspak. 44,95 euro op koopkeus.be, inclusief mijter. Misschien bestaan carnavalswinkels wel niet meer, bedenk ik nu. Anyway, de rest sprak minder tot de verbeelding – met uitzondering van de mooie fee aan de toetsen – en dat kan ook van hun muziek worden gezegd. Een lauwe soep van cross-over waarin wat progrock ronddreef, en links en rechts wat eightiesklanken en -backings. Alleen hun laatste song had iets – lees: uitwerkpotentieel. Nummer twee werkte al op de zenuwen nog voor hij goed en wel begonnen was, en hun eerste duurde dubbel zo lang als hij had kunnen, mogen en moeten duren.
Bekijk foto's en beluister de set van Morphine Milkshake
Gloria Boateng
Ook Gloria Boateng deed ons terugdenken aan de nineties en zijn gekke cross-over. Beelden van Senser en Clawfinger flitsten mij voor de geest, en zo heel blij was ik daar nu ook weer niet mee. Al mag het Gloria niet worden aangewreven. Met haar aanstekelijk springerige vorm van hiphop deed ze ons aan een soort vrouwelijke versie van Rudeboy denken, en had de volle groep in haar rug af en toe wat meer buiten de lijntjes gekleurd, dan waren ze wellicht in de buurt van het heerlijke Urban Dance Squad beland. Nu zei een jurylid erover: ‘Ik was blij toen de keyboardspeler een fout speelde, ik wist dan tenminste dat het live was.’ Maar Gloria zelf had uitstraling, een ferme stem, en met ‘Dangerous’ één song met hitpotentieel. Haar slechtste song, ‘Bills’, bewaarde ze voor het laatst. Gloria deed in 2010 al eens mee aan Humo’s Rock Rally, en in tussentijd zou ze behalve muzikaal actief, tevens postbode zijn geweest. Bukowski ook. Die schreef er ‘Post Office’ over. Gloria zong van ‘throw your bills in the air’. Gelukkig kon Bukowski niet zingen.
Bekijk foto's en beluister de set van Gloria Boateng
Odilon
'De zanger van Odilon kreunde als Bruce Springsteen met een wolfsklem op een plaats waar je écht geen wolfsklem wil hebben'
Odilon dan, spek naar Benito’s bek. Want: Odilon scheurde zich op gang met een lekker klinkende rockgitaar, en een rockgitaar, daar is het, getuige de naam van dit concours, toch allemaal mee begonnen. In mijn rug voelde ik dat de mannen van het geluid er ook blij mee waren. Maar toen begon de zanger te zingen, en was het voor Odilon helemaal om zeep. Hij hing aan de microfoon zoals Peter Fonda aan het stuur van zijn Harley, blikte als een bovenste beste Chris Martin naar een punt net boven de einder, en kreunde als Bruce Springsteen met een wolfsklem op een plaats waar je écht geen wolfsklem wil hebben. Ergens onderweg hing hij nog een mooie gitaar om en zong ‘I’ll be down when the devil sleeps’, en we werden hem gek genoeg wel gewoon, die zanger die niet kon zingen. Toen we daarmee in vrede leefden, bleek echter dat ook de rest van de groep niets noemenswaardigs meer te zeggen had. Scheurende rockgitaren ten spijt.
Bekijk foto's en beluister de set van Odilon
FÄR
Eén gitaar slechts bij FÄR, een valse. Bespeeld door het meisje An-Sofie De Meyer, die zenuwachtig schuifelend voor een Marshall-versterker stond. Marshall-versterkers, dat weet u wellicht, worden doorgaans ingeschakeld voor het betere beukwerk, rock met het oog op de stadions, metal met ambities. FÄR deed er iets helemaal anders mee, haalde er krassend wat folkklanken uit, en deed ons collectief de wenkbrauwen fronsen. Alsof er iets de bedoeling was waar wij geen weet van hadden. Of kregen. Als de getatoeëerde en getormenteerd met de ruggenwerwel kronkelende man aan de toetsen het overnam – ze waren maar met z’n tweetjes, FÄR, – werd het wéér iets anders. Ze bleef zingen, An-Sofie, maar haar gitaar verdween naar de achtergrond en maakte plaats voor een harkerig soort Portishead waaruit vooral veel pijn opsteeg. ‘You broke my hands’, klonk het, dus zo verbazingwekkend mag het niet heten. FÄR had je-ne-sais-quoi in overvloed. Maar geen songs.
Bekijk foto's en beluister de set van FÄR
Pavlove
‘Cupid’ heette de eerste song van Pavlove, en even leefde ik in de zalige hoop dat we een cover gingen krijgen van de geweldige Sam Cooke-song, desnoods in de reggaeversie die Amy Winehouse er van maakte. Maar we kregen Pavlove, geen cover, geen reggae, en al helemaal geen Cooke of Winehouse. Wat dan wel? Moeilijk te zeggen. Een wat braaf, onbestemd poprockgroepje dat nog vele repetitie-uren in het verschiet heeft vooraleer er iets gebalds, pakkends of anderzijds het presenteren waard zal uitrollen. Het zangeresje stond er fluks bij, en dat zij met een beperkt bereik dingen probeerde die daar ver buiten lagen, kan mits de nodige dosis naastenliefde nobel genoemd worden. Zeggen dat Pavlove een kandidaat is voor de halve finales, is de mensen iets wijsmaken.
Bekijk foto's en beluister de set van Pavlove
Milo Meskens
undefined
'De Jeff Buckley van Deinze,' liet Isolde Lasoen naar verluidt al over Milo Meskens optekenen. In Deinze zal er ook wel een Aldi zijn, zeker?'
‘De Jeff Buckley van Deinze,’ liet Isolde Lasoen naar verluidt al over hem optekenen. In Deinze zal er ook wel een Aldi zijn, zeker? Dat Isolde gekke praat verkoopt, mag echter Milo Meskens’ rekening niet maken. Meskens, 20 lentes achter de kiezen, strandde twee jaar geleden in de preselecties van onze Rock Rally, en deed in Gent een nieuwe poging om de jury te overtuigen. Net als toen stond hij er helemaal solo en alleen voor, en net als toen wrong hij zich doorheen een setje songs waarin alle kommer en kwel van zijn tienerziel vervat lagen. Ook buiten zijn songs had de ellende toegeslagen: Milo kampte met een keel- en oorontsteking. Twee jaar geleden zat hij midden in de examens. Zou het kunnen dat het psychosomatisch is, Milo? Ingebeelde examens, je zou de eerste niet zijn. Meskens zong met een goeie, veelzijdige stem die er de afgelopen twee jaar aardig op vooruit was gegaan, onderstreepte dat met mooi en bondig gitaarspel, maar het geëmmer en het gespeeld getormenteerde nam in zijn songs vaak net iets te groteske vormen aan.
Bekijk foto's en beluister de set van Milo Meskens
Von Bayern
Von Bayern bracht electro en dance, en schaamde zich daar niet voor. Twee jongemannen, de één vanachter een indrukwekkend staketsel toetsenborden, de ander vanachter de elektronische drums, spuwden drie songs lang beats en bleeps de zaal in die niet onaangenaam in de oren klonken, maar waarmee zij geenszins een nieuw verhaal hadden weten te bouwen. Dat het drie verschillende songs moesten voorstellen, weten we omdat ze tussendoor telkens even pauzeerden. Het duurde niet lang, en toen het gedaan was, waren ze ook zo weer weg. Soms zit alles mee.
Bekijk foto's en beluister de set van Von Bayern
Banker
In Banker herkenden de juryleden een gitarist die twee jaar geleden met het groepje Melting Time op de preselectie in Mechelen had gespeeld en daar indruk had gemaakt. Dat deed hij nu weer. Zo veel indruk zelfs dat hij op het podium nagenoeg alle aandacht naar zich toe trok en het even duurde vooraleer wij op de songs begonnen te letten. Geen slechte songs nochtans, met een paar rake hooks, hier en daar een goeie melodie, en in slotsong ‘Everyone Loves The Beatles’ ook de eerste gitaarriff van de avond die naam waardig. De stem was nog niet helemaal je dat, en in de teksten werd er bij momenten net iets te hoogdravend en pretentieus van de toren geblazen, maar ze waren dan ook uit de pen van Joost Lambert komen rollen, op zijn 24ste alreeds gediplomeerd filosoof en muziekproducent in aanmaak. Banker had iets, maar of dat genoeg zal zijn voor een plaats in de halve finale kon ik van de gezichten van de juryleden niet aflezen.
Bekijk foto's en beluister de set van banker
Leonore
Dat we Leonore wellicht niet terug zullen zien, droop er iets duidelijker vanaf. Van de gezichten van de juryleden, en ook wel een beetje van Leonore zelf. Het zag er nochtans niet slecht uit: een verzameling perfect gepositioneerde jongemensen, in snit en tooi voorzien van de juiste cool, met vooraan een frêle deerne die in getoonzette poëzie ontstak. Leonore speelde echter met zo weinig overtuiging en goesting, dat het leek alsof zij nu ook weer niet zo hard achter de dingen die ze gemaakt hadden stonden. Nu zal Leonore wel niet het soort groep zijn die het van uitbundigheid of feestvierderij moet hebben, maar een beetje beleving kan geen kwaad. Vriendelijk waren ze wel: frontvrouwe Jasmijn Lootens bedankte tussendoor zomaar eventjes ‘het hele universum’. Dat intussen overigens via Karel De Gucht heeft laten weten zeer vereerd te zijn.
Bekijk foto's en beluister de set van Leonore
HOMELANDS
Veruit het meest onbestemde en overbodige hadden ze in Gent voor het laatst bewaard. Het moest het soort onschadelijke salon-jazzpop voorstellen waarbij diepgang en virtuositeit niet zo heel belangrijk zijn, zo lang er maar een streekbier en een portie kaasblokjes bij op tafel komt. Dat laatste bleef in De Vooruit achterwege, het eerste kregen we in overvloed. Niet dat ze slecht speelden, die van HOMELANDS, en als Studio 100 ooit ‘Vaya Con Dios zoekt Vaya Con Dios’ zou maken, mag zangeres Ellen Trienpont zich aanmelden voor de rol van Dani Klein, maar de muziek die ze brachten, miste spankracht, doel, visie, inhoud en bestaansrecht. In Frankrijk noemen ze het du n’importe quoi.
Bekijk foto's en beluister de set van HOMELANDS
undefined
De zwerver, Leffinge
Zaterdag 16 januari 2016
dirk.
Hoe heerlijk begon de avond in Leffinge. Piet De Praitere (Claude Delvoye in ‘Bevergem’ en ook bekend als Etienne Met Het Open Verhemelte) was presentator van dienst en vroeg aan dirk.: ‘Wie is Dirk?’ ‘We zijn allemaal Dirk,’ zei de frontman die de basgitaar al om de nek had hangen. Gevat. ‘Hoe kom je aan die naam?’ wilde De Praitere nog weten. ‘’t Was dat of Patrick.’ Gevatter. En het gevatste moest nog komen. Laten we er geen doekjes om winden: dirk. was het beste wat ik tijdens het eerste Rock Rally-weekend heb gezien, en ik had de indruk dat de jury er net zo over dacht. Het zag er sjofel maar goed uit – sweaters en sneakers, en de zanger-bassist als een slacker-koning met de voeten naar binnen gedraaid en de benen in de X-stand – met de muziek van dirk. die ergens in de indie-driehoek Pavement-Fugazi-Weezer belandde. Maar het waren de songs waarmee ze de harten veroverden: ‘Hit’ is – ook hun titels waren gevat – een hit in wording, en afsluiter ‘Hide’ de melodieuze kopstoot die de lat voor al wie in Leffinge volgde, erg hoog legde.
Bekijk foto's en beluister de set van dirk.
Frøwst
Frøwst was iets totaal anders, maar ging niet meteen de limbo dansend onder die lat door. Frøwst teerde op sfeer, en om die te scheppen en aan te houden werd niet op een inspanning meer of minder gekeken. De jongens aan bas en toetsen losten elkaar gezwind af op hun respectieve instrumenten, één der gitaristen hanteerde een strijkstok om zijn instrument te laten jeremiëren, en de zanger – een soort new romantic in skinny jeans – liet de pijn van zijn nog jonge zijn zwaar doorwegen in zijn podiumact. Alsof hij in gedachten de videoclip al aan het draaien was, leek elke heup-, schouder- en armbeweging zich in slow motion af te spelen, en als het podium iets groter en de gelegenheid iets prestigieuzer ware geweest, had het er allemaal wellicht net dat tikje minder potsierlijk uitgezien, want: hij zong goed. En als de groep zich, nu het met die sfeerzetting wel snor zit, gaat concentreren op de songs, komt het met dat hele Frøwst ook wel goed. Ooit.
Bekijk foto's en beluister de set van Frøwst
MADSIN aka Johnny Favourite
Vier jaar na zijn vorige deelname ondernam Richie Vandamme, 32 jaren op de teller intussen, een nieuwe poging in Humo’s Rock Rally. Net als in 2012 mocht hij in De Zwerver aantreden, toen als MADSIN en getooid in een slagersjas, deze keer als Johnny Favourite, naar eigen zeggen de beschaafde versie van dat andere alter ego. Dat Johnny Favourite een personage is uit ‘Angel Heart’, één van Benito’s favoriete films uit de jaren 80, was stroop aan mijn baard, al kan niet worden gezegd dat de invulling die Vandamme aan het personage gaf, even cool was als die van Mickey Rourke destijds. De Johnny Favourite die in Leffinge aan ons verscheen, was er eerder eentje bij wie je twee garnaalkroketten en een blonde Leffe zou bestellen. Maar Vandamme kan rappen, en hij keek daarbij verbeten in de zaal, geruggensteund door ene DJ War. Ook zijn eerste track ‘My City’was goed, maar daarna werd er een gitarist bij gehaald, een man op leeftijd met een Sammy Hagar-kapsel die ooit nog bij Revenge 88 had gespeeld, dat als Stage Beast zilver haalde op de allereerste Humo’s Rock Rally. Een vriendendienst of alleszins iets met wellicht niets dan goede bedoelingen, maar feit is dat de man er wat out of place, out of time doorheen stond te soleren, terwijl War en Vandamme gewoon verdergingen met hun ding. Een ding dat niet meer echt overkwam. Jammer.
Bekijk foto's en beluister de set van MADSIN aka Johnny Favourite
Little Nemo
Little Nemo, die zichzelf op demo en bijgaande formulieren ook al Nemo en Némo had genoemd en bij de burgerlijke stand genoteerd staat als Nicolas Vlaeminck, was de eerste die ervoor ging zitten. Hij bediende zich van de akoestische gitaar en de klaagstem, en liet in zijn eerste song, ‘Superman’, uitschijnen dat Superman zich vandaag niet zo heel super voelde. Geen slechte song, geen slechte stem, maar vrolijk werd je er niet van. In zijn tweede lied deed hij iets wat ik een gitarist nooit eerder had zien doen: twéé capo’s gebruiken. Een capo dient om de toonhoogte van je gitaar te veranderen, zodat je met dezelfde vingerzettingen andere akkoorden kunt spelen. Vlaeminck gebruikte er eentje om de hele breedte van de hals af te blokken, met de tweede liet hij enkele snaren vrij, zodat hij sommige akkoorden gedeeltelijk ‘open’ kon spelen. Voor wie het in Keulen hoort donderen, kan vriend Google soelaas brengen. Om af te ronden greep hij naar een elektrische gitaar, terwijl zijn voeten in de weer gingen met een loop station. Veel te zien en veel gedoe, wat de aandacht wegleidde van ’s mans songs, en misschien was dat wel de bedoeling.
Bekijk foto's en beluister de set van Little Nemo
Mad Horses
Wat te zeggen over Mad Horses? Dat zij clichérock speelden die met haken en ogen aan elkaar hing? Dat de bassist al tijdens de eerste song naar de gitarist spurtte voor een gitaar-duel op een moment dat daar geen enkele aanleiding voor was? Dat er verderop ook een voet op de basdrum belandde? Dat Mad Horses op papier nog met z’n vieren was, maar in Leffinge als trio verscheen? Dat er daardoor misschien iets ontbrak? Of houden we het gewoon bij: andere keer misschien?
Bekijk foto's en beluister de set van Mad Horses
Fitzgerald
Fitzgerald dan, een grote naam voor een kleine groep. De jury vertelde mij dat zij er sinds hun deelname in 2014 op vooruit waren gegaan, maar dat dat nu ook weer geen Olympische prestatie genoemd kon worden. Ik vermoed dat Fitzgerald iets probeerde wat hun petje te boven ging. Hun muziek zat proppensvol ideeën: een woordenvloed van de zanger, riffs op momenten dat terughoudendheid wellicht gepaster ware geweest, een ritmesectie die voortdurend leek te twijfelen tussen draf en galop, en een trompet die in de koffer had mogen blijven. Eén ding deed het niet: steek houden. De gemiddelde leeftijd bij Fitzgerald is nog altijd maar 22. Het over een andere boeg gooien is misschien een idee.
Bekijk foto's en beluister de set van Fitzgerald
Double Dazzle
Double Dazzle – een duo, jawel – bracht house en elektronica zoals zij hem al drie jaar nagenoeg elke avond in hun slaapkamer brengen. En dan bedoel ik: exact zoals zij hem in hun slaapkamer brengen. Ze stonden er op dat grote podium van De Zwerver wat verweesd bij, en terwijl de beats ons om de oren vlogen, maakten ze van de gelegenheid gebruik om, als er even niets te draaien of te schuiven viel, wat bij te babbelen. Nee, jongens, niks tegen electro, en als de muziek goed ware geweest, hadden jullie zelfs de pyjama’s mogen aanhouden, maar dit was het niet.
Bekijk foto's en beluister de set van Double Dazzle
Poolside Echo
Wie hadden we daar op gitaar bij Poolside Echo: Mario Bentein, de gitarist die een dag eerder in Gent in het groepje Banker met de aandacht was gaan lopen, en dat in Leffinge nog eens deed. Minder nadrukkelijk dan bij Banker, omdat er in de gelaagde indiepop van Poolside Echo af en toe gezwegen moest worden om een ander aan het woord te laten. De zangeres en haar knopjes, de bassist en zijn mooie zangpartijen, de drummer met zijn beheerste fills. Het stak goed in elkaar en niemand ging zijn boekje te buiten, en in dat laatste zat ook het enige mankement verscholen: Poolside Echo was bij momenten net iets te afgelikt. Wat een jurylid deed vermoeden dat we bij de neus werden genomen. ‘Volgens mij geen echte groep,’ zei hij, ‘maar een afstudeerproject: maak iets in de stijl van…’ In de stijl van wie of wat kwamen we niet te weten.
Bekijk foto's en beluister de set van Poolside Echo
Pjay
Omdat Noble & The Isegrim zijn kat had gestuurd – een wolfsklem voor hen op een plaats waar ze écht geen wolfsklem willen – kregen we in Leffinge slechts negen groepen en mocht Pjay afsluiten. Pjay was een rapper van Kaukasische strekking die naar eigen zeggen rechtstreeks van zijn laatste examen kwam en er bijgevolg geweldig veel zin in had. Hij ging ervoor, dat moet gezegd, en het was leuk dat hij een drummer had meegebracht om zijn begeleidingstapes wat meer schwung te geven, maar zeggen dat Pjay de rapkunst alreeds volledig onder de knie heeft, is – zijn clevere teksten ten spijt – de waarheid geweld aandoen. Over twee jaar is er weer een nieuwe Rock Rally.
Bekijk foto's en beluister de set van Pjay
Ik, Benito, neem met een bonkend hoofd afscheid en zeg: tot volgende week!
