Humo's Rock Rally 2018: we spraken met de winnaars
Een week geleden kwam er witte rook uit het jurylokaal en werden de winnaars van Humo's Rock Rally 2018 uitgeroepen. Hoog tijd om eens te spreken met de vier winnaars.
GOUD: THE CALICOS ‘Comeback van de gitaarmuziek’
Veel prijzen voor experiment en vernieuwing zullen The Calicos nooit winnen, maar Quinten Vermaelen (23) en zijn band gingen met hun mooie ‘Americana from Antwerp’ op de Rock Rally wel verdiend met het goud naar huis.
HUMO Jullie finaleset was de minste van de drie rondes. Ik vroeg me af: zijn het nu de zenuwen, of denken die Calicos ‘Ach, we zijn al binnen, en spelen hier even snel die finale’?
Quinten Vermaelen (gitaar, zang) «De zenuwen natuurlijk. Niemand van de groep wilde toegeven dat hij zenuwachtig was. Iedereen liep de hele dag in de AB overdreven cool rond, zo van ‘niks aan de hand’. En dan kreeg je die nogal stram gespeelde set. Nee, het was niet wat het moest zijn, dat voelden we zelf ook. We hadden de hoop op een plek in de top 3 al opgegegeven toen we eerst Emy, en dan Lagüna hoorden afroepen. Vandaar die overdreven uitbarsting van enthousiasme toen bleek dat we gewonnen hadden.»
HUMO Ben je met je 23 jaar en je voorliefde voor country en Roy Orbison een oude ziel?
Vermaelen «Misschien wel. Ik kan er niets aan doen, ik luister ook naar elektronica en kan zelfs echte technofases doormaken, maar ik voel het meeste bij oude folk en country. Mijn grootste muzikale invloed is eigenlijk mijn vier jaar oudere broer Maxime, drummer van The Calicos. Toen we klein waren, luisterden we naar metal, Slayer en Slipknot en zo. Maar mijn broer leerde me Neil Young en Bob Dylan kennen, en nog later kwam ik uit bij Dave Van Ronk, Nick Drake, Townes Van Zandt... Ik voel me door die ‘oude smaak’ zeker geen weirdo. In Antwerpen is er ook een sterke rootsscene.»
undefined
'Ik ben de dag na de finale toch geschrokken van een online artikel waarin de vraag werd gesteld of de Rock Rally nog relevant is, en dat onder meer op basis van onze overwinning'
HUMO ‘Een typische Rock Rallygroep’: het was voor, tijdens en na de wedstrijd vaste prik bij de criticasters als het over jullie én dus ook over de wedstrijd ging.
Vermaelen (windt zich wat op) «Ik ben de dag na de finale toch geschrokken van een online artikel waarin de vraag werd gesteld of de Rock Rally nog relevant is, en dat onder meer op basis van onze overwinning. Dan vraag ik me toch af hoe zulke mensen kijken naar een groep als The War On Drugs: ook een ‘traditionele’ gitaargroep, maar wel één die alle festivals headlinet en alle grote zalen uitverkoopt.
»Die kritiek raakt me, dat kan ik niet ontkennen. We zijn echt wel ambitieus, hoor. Studio Brussel zegt ons weinig, maar op Radio 1 willen we absoluut gedraaid worden. Rond me merk ik een sterk gevoel dat er een grote comeback van gitaarmuziek zit aan te komen. Voorlopig zit die wel nog in een dip, daar ben ik het mee eens.»
HUMO Met welke vorige Rock Rallywinnaar voel je je het meest verwant?
Vermaelen «Mintzkov Luna vond ik heel goed, maar Admiral Freebee is de belangrijkste voor me geweest. Het zegt veel over de stand van de gitaarmuziek dat zo iemand tegenwoordig zijn best moet doen om airplay te krijgen. Terwijl ik zijn laatste plaat weer heel goed vond.»
HUMO Wat is eigenlijk het verhaal achter jullie groepsnaam, die bij bepaalde juryleden weleens versprekingen à la ‘The Calexicos’ opleverde?
Vermaelen «Die naam is gekozen door Matt Watts, een Amerikaanse singer-songwriter die in België woont en als wiens band we ooit zijn begonnen – de Calico Mountains zijn een gebergte in California.
»En nee, het voorprogramma van Calexico zit er niet direct meer in voor ons (lacht).»
HUMO Hoe hebben jullie de overwinning gevierd zondagnacht?
Vermaelen «Het was eigenlijk al maandagochtend toen we die van Lagüna nog zijn tegengekomen op café in Antwerpen. Het is dus nog uitgedraaid op een verbroedering. De drummer van Lagüna, Alfredo (Bravo, die ook drumt bij Flying Horseman, red.), is me wel nog in mijn gezicht komen zeggen dat hij vond dat zij hadden moeten winnen, maar die eerlijkheid kon ik appreciëren. In de AB zijn sommige groepen ons niks komen zeggen. Maakt niet uit hoor, ik verwacht dat ook niet, maar de teleurstelling zat hier en daar wel diep.»
ZILVER: LAGÜNA ‘Geen muziek om bij te koken’
Twee jaar na de winst van Whispering Sons scoort new wave alweer in Humo’s Rock Rally, met de zilveren medaille voor Lagüna. Al stak Lagüna-drummer Alfredo Bravo zijn misnoegdheid niet weg.
HUMO ‘Wij zijn toch veel beter dan The Calicos,’ riep hij ons backstage toe, vlak na de prijsuitreiking.
Niels Elsermans (26, zang) «Dat is Alfredo zijn temperament, aangevuurd door zijn Chileense roots: als iemand hem voorbijsteekt met de fiets, dan wil hij die gegarandeerd weer inhalen (lacht).»
HUMO Net als Whispering Sons, de winnaar van Humo’s Rock Rally 2016, halen jullie de mosterd in de vroege eighties. Wat vinden jullie in dat postpunkgeluid dat jullie elders niet vinden?
Mauro Bentein (25, gitaar) «Een dwingend karakter. We zijn allemaal tegen vrijblijvendheid. Er is genoeg muziek waarover mensen zeggen: ‘Ik heb gezellig wat naar die cd geluisterd.’ Maar wij willen geen muziek maken waarop je gezellig kunt staan koken of strijken. Het moet hard binnenkomen, het moet naar de keel grijpen.»
HUMO Hebben jullie verwante zielen gespot in de finale?
Elsermans «Emy, The Calicos, Danny Blue & The Old Socks en Ugly Weirdo waren mijn favorieten.»
Bentein «Je kunt niet rond het metier van The Calicos, ik vind hen de verdiende winnaar. Maar ik heb het meer voor de underdog, groepen die nog níét af zijn en met wie het evengoed nog de verkeerde kant kan opgaan – mijn favoriet was dan ook Ugly Weirdo. Ik beschouw Lagüna trouwens ook als een groep met wie het nog verkeerd kan aflopen (lacht).»
HUMO Mauro, op je 25ste heb je ruw geschat al vijf deelnames aan de Rock Rally op je palmares, met verschillende groepen. Wat betekent de ouderwetse groep nog in deze tijden van rockscholen en ‘projecten’?
Bentein «Véél. Ik heb twee jaar rockschool gevolgd in Hasselt, maar ik ben daar gestopt omdat ik besefte dat ik de nieuwe Jimi Hendrix niet was. Ik wilde ook méér dan alleen maar hele dagen gitaar spelen, dus ben ik, net als mijn zus Naomi (de bassiste van Lagüna, red.) muziekproductie gaan studeren in Gent. Daar leer je véél mensen kennen, en daardoor beland je in verschillende groepjes. Maar ik ben een voorstander van de oldskool groep. Ik ben zo begonnen met muziek, door met iemand die ik al sinds mijn 6 jaar ken in een repetitiekot te kruipen, en allebei op onze gitaar de hele tijd maar datzelfde akkoord te spelen, tot er iets magisch ontstond. Een band is méér dan de som der delen, en dat geldt ook voor Lagüna.»
BRONS: EMY ‘Nog volop mijn eigen stijl aan het zoeken’
Emy is Emy Kabore. Gents accent, maar afkomstig uit Astene bij Deinze. Ze is 19 en heeft roots in Burkina Faso, waar ze nog nooit is geweest. Twee jaar geleden leerde ze gitaar spelen op haar kamer, met YouTube-tutorials. In de halve finale deed ze iets met Dylans ‘Another Cup of Coffee’ en in de finale gapte ze de bronzen medaille weg.
HUMO Zelden zo’n verwonderde winnaar op het AB-podium gezien.
Emy Kabore «Ik kon het écht niet geloven. De andere groepen waren allemaal zo goed, in mijn ogen van een veel hoger niveau dan ik. Ik ben nog niet lang bezig, ben nog volop aan het uitzoeken welke muziek ik wil maken en hoe die precies moet klinken.
»Ik heb me ingeschreven voor de Rock Rally zonder te weten hoe groot die wedstrijd precies was, het is maar gaandeweg dat ik besefte dat het de wedstrijd was waar The Blackbox Revelation, School Is Cool en Nordmann zijn uitgekomen.»
HUMO Hoe kom je aan dat Jamaicaansachtige accent waarmee je zingt?
Kabore «Ze zeggen me weleens dat ik wat Brits klink. Dat zou de invloed kunnen zijn van een Londense YouTubester waar ik veel naar luisterde toen ik begon met gitaar spelen: Joy Crookes is een singer-songwriter van mijn leeftijd. Toen ik haar ontdekte, wilde ik ook zélf songs leren schrijven. Zij heeft me op het idee gebracht om ‘Another Cup of Coffee’ van Bob Dylan te coveren – zij covert dat nummer op YouTube.»
HUMO Wat vind je zelf van de vergelijking met medefinalist Josefien Deloof, als het op jullie zangstijl aankomt?
Kabore «Voor de Rock Rally hadden we al twee keer een affiche gedeeld, een keer op Leffingeleuren en een keer in café Malvine in Antwerpen. Het viel me daar ook wel op dat we iets gelijkaardigs doen, maar ik heb het dus zeker niet afgekeken van haar (lacht).»
HUMO We zagen je backstage keuvelen met de jongens van Budget Trash.
Kabore «Om de tijd tussen de soundchecks te doden, ben ik met hen even Brussel ingetrokken, naar een tweedehandswinkel om wat kleren te gaan shoppen.»
HUMO En nu, na de finale?
Kabore «De examens komen eraan – ik zit in mijn eerste jaar Beeldende Vormgeving op Sint-Lucas. Maar ik wil tegen de zomer ook een groep rond me zoeken, ik zou graag meer de neo soul-richting uitgaan.»
Sabam for Culture- publieksprijs: Josefien Deloof ‘Nee, Selah Sue was geen voorbeeld’
Josefien Deloof of Danny Blue & The Old Socks: dat was onze gok over wie de Sabam for Culture-publieksprijs zou pakken. Beiden waren overduidelijke publiekslievelingen, maar alleen Josefien Deloof kreeg de hele AB nu eens muisstil, dan weer oorverdovend luid applaudisserend én mocht nadien de Sabam-cheque aannemen van Fenne Kuppens van Whispering Sons.
undefined
'Josefien Deloof: 'Ik vond het al zot dat ik in de finale stond. Een prijs winnen is dan nog gekker'
HUMO Waren het meegereisde fans of nieuwe bekeerlingen, al die supporters?
Josefien Deloof «Ik geef toe: we zijn met een bus uit Brugge vertrokken, met daarop toch een man of vijftig, vrienden en familie. Na de finale ben ik met die hele bus weer naar huis gereden, en tegen dan waren Instagram en Facebook ontploft van de reacties – ik heb zondagnacht tot heel laat alles zitten lezen.»
HUMO Een jurylid meende gezien te hebben dat je teleurgesteld was dat je naast de top 3 greep.
Deloof «Iedereen hoopt wel op de top 3, niet? Maar ik vind de publieksprijs intussen een even mooie prijs. Ik vond het al zot dat ik in de finale stond. Een prijs winnen is dan nog gekker.»
HUMO Een naam die nogal eens valt als het over jou gaat, is Selah Sue.
Deloof «Daar zit ik écht mee verveeld. Alle respect voor Selah Sue, maar ze was totaal geen voorbeeld. Ik ben met muziek begonnen in het vijfde middelbaar, gewoon auditie gedaan in een schoolbandje. Daarvoor speelde ik wat gitaar op mijn kamer, niks bijzonders. Door dat schoolgroepje begon ik veel plezier te beleven aan muziek maken en optreden.»
HUMO Het viel ons op dat je een bijzonder professionele band hebt. Dat is toch niet meer dat schoolgroepje?
Deloof «Nee, na het middelbaar ging ik in Gent studeren, en was ik dat groepje dus kwijt. In Gent heb ik de muziekscene opgezocht en ben ik solo beginnen op te treden in cafés als de Kinky Star en Trefpunt, en op de Gentse Feesten. Zo leerde ik mijn manager kennen, er kwam een boeker, én nu ook een groep. De Rock Rally was de vuurdoop van die band, voordien heb ik anderhalf jaar solo gespeeld. Zowat alle muzikanten in de band hebben een muziekopleiding gevolgd, maar het is dus allemaal heel geleidelijk gegaan voor me.»
