Humo's zomerleesvoer (7/slot): de allesverterende tijd van Jennifer Egans Goon Squad
Ha, zomer! De zon richt haar schitterende grijns weer op ons Belgenland, de dagen zijn langer dan de gemiddelde vakantieliefde, en u vervelt sneller dan een slang – tijd voor sangria, barbecues, en hypnotiserend goede boeken, denken wij zo. Om u in de oceaan der letteren wegwijs te maken, geeft Humo u een paar uitdagende aanraders mee!
De zomerweken schrijden genadeloos voort – we denken onwillekeurig aan de rollende rotsblokken uit Indiana Jones – en er zijn weinig zaken die zó ontzettend onvermijdelijk zijn. De onstopbaarheid van de tijd is niet toevallig ook de kern van Jennifer Egans roman A Visit from the Goon Squad (2010, vertaald als Een Bezoek van de Knokploeg).
Het boek vertelt over de avonturen van een bende curieuze sujetten die allemaal op een of andere manier verbonden zijn met een punkband uit San Francisco in de eighties. Zo verschijnt Bennie Salazar regelmatig ten tonele als hoofd- en als nevenpersonage – of beter gezegd: sluipt hij door de spreekwoordelijke coulissen om een tiental pagina’s later weer in het voetlicht te treden.
Het gaat afwisselend over kinderen van Bennies mede-bandleden, zijn assistente en diens oom én kinderen, zijn mentor en zijn familie, een PR-manager van zijn label, en ga zo nog maar een eindje door. Zo ontstaat er een mozaïek van verhalen die allemaal rond Bennie Salazar en zijn bandleden cirkelen.
De sloopkogel van de tijd
Niet alleen weeft Egan die personages schrander door elkaar, ze springt ook behendig als een krolse kat van heden naar verleden (die onsterfelijke jaren tachtig!) en toekomst (een dystopische wereld doordrongen van sociale media!), en van Amerika naar, bijvoorbeeld, een safari in Afrika of een museum in Italië.
De rode draad tussen de verhalen is de sloopkogel van de tijd – de goon squad of knokploeg die iedereen met de jaren steeds verder aftuigt. De ooit zo viriele punkers worden oud en verlept à la Iggy Pop, maar dan zónder een elixir van eeuwige jeugd te drinken. Egans doordachte volgorde van de verhalen benadrukt ook die blutsen in de menselijke carrosserie, dat contrast tussen bijvoorbeeld Bennie als jonge snaak en als uitgebluste platenbaas, tussen diens assistent als kleptomane jongedame en als verantwoordelijke moeder.
Egans verhalen zijn even luchtig als een strandbal, even hartstochtelijk en ontroerend als het nakend afscheid van een vakantieliefde – maar het belangrijkst van al: het zijn behapbare hoofdstukken die op zichzelf staan, en u kan ze bijgevolg afzonderlijk lezen. Het ideale boek om in uw strandstoel open te slaan, nu en dan in te dommelen van die ene sangria te veel, en de volgende dag de draad zonder problemen weer op te pikken.
