Humo sprak met Goedele Liekens

Op negen mei is het precies twintig jaar geleden dat Goedele Liekens (43) Miss België werd en er is nog altijd geen nieuwe Goedele opgestaan. 'Oef', denkt er wellicht een man hier en daar. 'Jammer' vinden heel wat vrouwen.

In welke kamp je ook zit, je kan er niet omheen dat de tv-maakster en VN-ambassadrice een fenomeen is, dat ze een onwaarschijnlijk parcours heeft afgelegd en dat tot dusver nog niemand haar dat heeft nagedaan. Weet ze zelf nog precies hoe het begon?

<GOEDELE LIEKENS> « Ik leefde in de emmer Begijnendijk. Ik had nog niets van de wereld gezien en opeens mocht ik naar Panama voor de Miss Universe-verkiezing. Ik weet nog dat ik alleen een eyeliner en een mascara mee had en dacht dat ik daarmee heel goed geëquipeerd was. Tot ik daar terechtkwam tussen al die kakelende meisjes met valse wimpers en - toen al - opgespoten jukbeenderen en gebleekte tanden. Ik had me nog nooit zo klein gevoeld. Ik was echt calimero.»

HUMO Goedele Liekens doorziet dat toch allemaal en zegt dan: foert!

<LIEKENS> « Nú, ja. En vóór ik Miss België werd, was er ook geen spoor van die onzekerheid. Ik zat in Begijnendijk gewoon heel gelukkig te wezen. Toen ik in Brussel studeerde, trok ik ook elk weekend zo gauw ik kon weer naar huis: ik ging liever in het dorp onder de kerktoren naar het chirofeest of het jeugdhuis dan dat ik me in de grote stad zou wagen.

» Pas toen ik Miss werd, sloeg de onzekerheid toe. Je bent namelijk nooit mooi genoeg om de mooiste van het land genoemd te worden. Ik ben daar ook maar per toeval in verzeild geraakt, door een grap van mijn zussen. Ik was geen fotomodel, kon niet defileren, kon me niet kleden en kappen - wat je duidelijk ziet op al die vreselijke oude foto's hier. Ik was echt een calimero onder de missen. Ik dacht ook constant om me heen te horen: 'Amaai, als dát de schoonste van het land is! Pfff! Dan kan die van ons het ook.'»

Meer in Humo 3423