Humo sprak met Helmut Lotti: 'Ik ben te onhandig om een vrouw te versieren. Ik heb dat in mijn leven haast nooit gedaan'

Op de internationale podia heeft Helmut Lotti (48), zanger van stad en land, zijn oude gedaante weer aangenomen, maar het haarstukje is in de kluis gebleven. Misschien duikt het ooit in ‘Stukken van mensen’ op – wat de gek voor zulke memorabilia geeft, is doorgaans een aardig bedrag. En in de Gran Villa Rosa in Sitges, nabij Barcelona, leent hij dit seizoen zijn stem aan ‘Liefde voor muziek’: ‘Het is lang geleden dat ik me nog zo vrolijk heb gevoeld.’

'Ik ben te onhandig om een vrouw te versieren. Ik heb dat in mijn leven haast nooit gedaan'

Vijf jaar geleden bracht Helmut Lotti ‘Mijn hart & mijn lijf’ uit, een hoogstpersoonlijke plaat waarop hij, in het midden van zijn leven, een emotionele stand van zaken opmaakte en zich, geruggensteund door drums, bas en elektrische gitaren, van zijn smoking en het bijbehorende imago probeerde te bevrijden. Zijn aanhang zag zijn gedaanteverwisseling in verwarring aan, en met lede ogen. Nu, vijf jaar later, is zijn derde huwelijk een gedane zaak en verheugt hij zich in een nieuwe liefste en in zijn terugkeer naar de grote zalen. Zijn jongste cd heet, om misverstanden te vermijden, ‘The Comeback Album’. En hij zingt ook in ‘Liefde voor muziek’ songs van andere artiesten: ‘Ik vind het echt het beste muziekprogramma dat ooit is gemaakt.’

HUMO Je bent wel héél enthousiast over ‘Liefde voor muziek’.

Helmut Lotti «Er is geen woord van gelogen. Ik heb al honderden keren in tv-programma’s nummers geplaybackt om een cd te promoten – het hoort erbij, promotie is belangrijk – maar daarmee vergeleken is ‘Liefde voor muziek’ een speeltuin. Om te beginnen heb je er veel meer vrijheid dan gewoonlijk. Ik hoefde me geen ogenblik af te vragen: ‘Zullen ze dit wel op de radio draaien?’ Ik heb ervaring met covers, ik bén hoofdzakelijk een coverzanger, en het enige wat ik moest doen, was: een zo mooi mogelijke versie van een liedje zingen. ’t Komt daarbij niet in me op om zo veel mogelijk van het origineel af te wijken. Ik wil klinken als de muziek die ik zelf graag hoor. Je kunt je eens laten gaan, wat plezierig is. Niet dat ik me anders niet laat gaan, maar je probeert toch altijd aan een bepaald verwachtingspatroon te voldoen.»

HUMO Wiens verwachtingspatroon is dat eigenlijk?

Lotti «Je hebt een bepaald imago en een bepaalde stijl, en daar ben ik een paar keer van afgeweken. Ik ben blij dat ik dat toen heb gedaan, maar ’t was wel tijd om terug te keren naar datgene waar de mensen mij het liefst om hebben.»

HUMO Ik heb de indruk dat je in ‘Liefde voor muziek’ net iets meer de oren spitst als Jasper Steverlinck zingt.

Lotti «Jasper heeft de beste stem. Hij en Ruben Block en Paul Michiels, maar ook Udo, Raf Van Brussel en Gene Thomas zijn zangers naar wie ik opkijk: zij kunnen met hun stem dingen doen die ik niet kan. Ik kan dan weer dingen die zij niet kunnen. Jasper Steverlinck denkt heel goed na over alles wat hij in zijn carrière doet. Hij is op een zeer ernstige manier met zijn vak én met zijn leven bezig.»

HUMO Jij niet?

Lotti «Jawel, maar ik ben veel impulsiever. Hij heeft een scherp idee van de juiste weg. Ik ben, hoe zal ik het zeggen, flexibeler. En ik laat me ook meer leiden dan Jasper. Ik werk nu opnieuw met Piet Roelen. Naar hem terugkeren was niet zo moeilijk: we hebben tabula rasa gemaakt. We moesten één en ander doorpraten, maar niet te lang. Maar we hadden het over ‘Liefde voor muziek’, hè?»

HUMO Dat zouden we bijna vergeten.

Lotti «Daarin wordt het nog maar eens duidelijk dat elke zanger, die naam waardig, op zijn manier iets heel bijzonders doet met zijn stem. Neem nu Sarah Bettens: op zich is haar stem niet indrukwekkend, maar ’t is wel een stem die ontzettend veel in iemand wakker kan maken. Dat monotone, dat vibratoloze is ongelofelijk mooi. Ze zingt heel vlak, maar altijd zit ze er pal op: zo juist kan ik niet eens zingen. Qua manier van zingen en sfeer doet ze me aan Chet Baker denken. De schoonheid zit in de dualiteit tussen het schijnbaar verdoofde en het enorm presente.»

undefined

undefined

'Mijn leven is niet compleet als ik geen vrouw naast me heb'

HUMO Behalve over muziek gaat ‘Liefde voor muziek’ ook over het aanknopen van emotionele banden in een soort vakantiestemming.

Lotti «Ja, op kamp met de Chiro. Kijk, ik ben gewend om heel veel alleen te doen. Als kind speelde ik meestal alleen, en daar heb ik een bepaalde onzekerheid aan overgehouden. ‘Hoe ga ik in dit gezelschap aarden?’ is de eerste vraag die dan in me opkomt. In ‘Liefde voor muziek’ bestaat de groep uit artiesten, en die hebben iets met elkaar gemeen – het enige wat nog net iets groter is dan hun onzekerheid, is hun ego. Op de één of andere manier willen we allemaal dat de mensen veel van ons houden. En dat willen we ook onderling. In zo’n groepje wordt de natuurlijke dynamiek snel duidelijk: je hebt leiders, grapjassen en lawaaimakers. En ook stille mensen. Ik vind het mooi om die dynamiek gade te slaan. Soms dacht ik: ‘Maak ik niet te veel lawaai?’»

HUMO Je vond dus dat je tot de lawaaimakers behoorde.

Lotti «Soms. Maar soms ook niet. Ik ben nogal op mezelf – ik ben een beetje een rare jongen. Ik ben gediagnosticeerd met een lichte vorm van ASS, een autismespectrumstoornis, en ik heb ook ADD, een aandachtsstoornis. Dat maakt het niet makkelijker om in een groep te functioneren, of zelfs om überhaupt te functioneren. Ik heb een sociaal probleem, waarvan ik niet kan zeggen dat het me bezwaart. Toen ik nog naar discotheken ging, stelde ik telkens weer vast dat ik, naarmate het lawaai toenam, steeds meer in een veilige bubbel kwam te zitten, iets wat me van de werkelijkheid om me heen afsloot.»

HUMO Heb je je uit eigen beweging op ASS en ADD laten testen?

Lotti «Ik vond dat er iets mis met me was, en dat vond Jelle (Van Riet, zijn vorige partner, red.) ook. Ik heb bescherming nodig, en wat dat betreft heeft Jelle veel voor me gedaan – misschien heeft ze me iets te veel afgeschermd, maar dat kan ik haar niet kwalijk nemen. En ze heeft me op een bepaald moment ook beschermd tegen mensen die me geld kwamen vragen. Ik was daar allemaal niet tegen gewapend. Via Messenger vragen allerlei mensen me nog steeds om geld, maar ik reageer er niet meer op. Vroeger wel. Je kunt beter tegen mensen zeggen: ‘Heb je al eens nagedacht of je dit of dat niet kunt doen om uit je penibele situatie te raken?’ Er is vaak morele chantage met al die verzoeken gemoeid, maar daar trap ik niet meer in.»

HUMO Wat kun je tegen ASS en ADD doen?

Lotti «Ik heb te horen gekregen: ‘Het enige wat je in de maatschappij staande houdt, is je intelligentie.’ Dat betekent dat ik veel kan oplossen met mijn ratio. Ik zou ook naar een zogenoemde auticoach kunnen gaan, maar dat doe ik liever niet, omdat ik weet dat ASS niet overgaat. Mijn omgeving moet zich dus aan mij proberen aan te passen, het is niet anders. Veel van mijn vrienden geloofden niet dat ik dat probleem had. Ze vonden juist dat ik heel open was, en grappig, en vooral heel normaal. In relaties is mijn probleem natuurlijk niet gemakkelijk.»

HUMO Is het de bron van je relatieproblemen?

Lotti «Het heeft in ieder geval meegespeeld. Soms neem ik rare beslissingen, omdat ik er op dat moment heilig van overtuigd ben dat die beslissing de enige juiste is. Zelfs als achteraf duidelijk blijkt dat ik verkeerd zat, blijf ik overtuigd van mijn gelijk. Ook als 95 procent van de mensen met recht en reden vindt dat ik ongelijk heb. Om iets tegen mijn dwangmatige gelijk te doen, heb ik geleerd me zoveel mogelijk op de vlakte te houden. Op school zag ik types die op de anderen sloegen en daardoor volgelingen kregen. Eén van die volgelingen nam het daarna tegen de leider op, om zelf de baas te worden. Ik was noch zo’n alfamannetje, noch een volgeling, maar iemand die op een afstand stond toe te kijken. Een waarnemer. Een buitenstaander ook. En zo kijk ik nog steeds naar het leven. Ook vaak als onbetrokken partij. Als ik nu naar de situatie in Syrië kijk, met die gevaarlijke spanning tussen Rusland en Amerika, kan ik me niet eens voorstellen dat het echt aan het gebeuren is.»

Overschat publiek

HUMO Volgens je collega’s in ‘Liefde voor muziek’ ben jij aldoor aan het zingen, van ’s ochtends tot ’s avonds.

Lotti «Mijn lief is elke dag keiblij dat ik zingend opsta. De vraag ‘Is mijn stem nog oké?’ sluimert altijd in mij, en daar kan ik alleen maar achter komen door te zingen. Maar dat zingen betekent niet dat ik aan één stuk door zonnig ben. En als ik al eens mijn donkere kant laat zien, zoals op ‘Mijn hart & mijn lijf’, dan denken de mensen nogal snel dat er iets mis met me is.»

HUMO Je was in ieder geval de verloren zoon toen je ‘Mijn hart & mijn lijf’ uitbracht, maar intussen is die verloren zoon weer thuisgekomen. In de populaire pers las ik: ‘De tijd van de rauwe rocker, de literatuurliefhebber en ‘serieuze’ – let op de aanhalingstekens – artiest lijkt hij helemaal achter zich te laten.’

Lotti «Ik zou daar gefrustreerd over kunnen zijn, of je kunt denken: ‘Het is wat het is.’ Ik wil op een podium staan, en ten tijde van ‘Mijn hart & mijn lijf’ had ik na mijn theatertournee van dertig concerten geen werk meer. Pas op, ik heb me rot geamuseerd met die plaat. Op dat moment móést ik die opnemen, en ik ben er nog steeds trots op. En mensen die zeiden: ‘Die cd past niet bij jou’, bedoelden eigenlijk: ‘Die cd past niet bij het beeld dat wij van jou hebben.’ Ik wilde vooral laten zien dat ik meer ben dan het concept Helmut Lotti. En ik ben teruggekeerd naar dat concept omdat ik anders geen werk meer zou hebben. Ik heb het ook nooit afgezworen. Ik wilde alleen maar zeggen: ik kan op een podium nog een andere wereld creëren dan wat jij ‘het bonbonnièreachtige parallelle universum van Helmut Lotti’ hebt genoemd.»

HUMO Heb je ook een ander, alternatiever publiek aangeboord met ‘Mijn hart & mijn lijf’?

Lotti «Dat is niet gelukt. Ik ging vaak naar het theater in die tijd, ik kwam vaak in deSingel, en er ging een nieuwe wereld voor me open. Ik heb toen van alles gezien wat ik in mijn show wilde integreren, en de cultuurliefhebbers had ik heel graag willen bereiken, maar die mensen zijn niet in groten getale op ‘Mijn hart & mijn lijf’-tournee afgekomen. De rest bestond uit fans van het eerste uur en uit mensen die ‘Mijn hart & mijn lijf’ niet goed begrepen, wat ik jammer vond. Voor de rest heb ik mijn fans nooit willen beledigen met die cd. En ik heb ze ook niet ‘in de steek gelaten’, zoals ik vaak te horen heb gekregen. Bestaat dat, je fans in de steek laten? Ik geloof niet dat het publiek dom is, en daarom vind ik ook niet dat je het publiek moet geven wat het wil. Maar laat ik zeggen dat ik het publiek met ‘Mijn hart & mijn lijf’ toch heb overschat. ’t Was een te bruuske overgang, maar ik hou wel van een knaleffect op z’n tijd, een beetje keet schoppen.»

HUMO Toen je met het repertoire van ‘Mijn hart & mijn lijf’ optrad, was je lid van een band. Dat is een heel andere ervaring dan optreden met een symfonisch orkest in je rug.

Lotti «Nu je dat zegt: ik had ‘Mijn hart & mijn lijf’ veel meer als het project van een band naar buiten moeten brengen. De band had trouwens Helmut Lotti en de Gieren moeten heten, maar dat zag de platenfirma niet zitten, want ze wilden op grond van mijn naam platen verkopen, wat ik wel begrijp. Ik was toen niet de vrolijkste mens van de wereld en ik voelde dat ik alles moest omgooien. Niet om opzettelijk te choqueren, maar omdat het móést, opdat ik me beter in mijn vel zou voelen. Daarna heb ik de cd ‘Faith, Hope & Love’ gemaakt.»

undefined

'Mensen vragen me nog steeds om geld, maar ik reageer er niet meer op. Vaak is er morele chantage mee gemoeid, en daar trap ik niet meer in'

HUMO Waarmee je de terugweg inluidde.

Lotti «Ja, maar ik heb er wel dertig keer de knop in mijn hoofd voor moeten omdraaien – reken maar dat het een proces van lange adem was. Vanuit de links-culturele hoek heb ik vaak te horen gekregen: ‘Maak nog eens een plaat als ‘Mijn hart & mijn lijf’ en dan zullen we je geloven.’ Wel, Rudy, ik ben echt te oud geworden om naar dat soort lulkoek te luisteren, prietpraat van zelfverklaarde kenners die zelf nog nooit iets hebben klaargespeeld. Toen ik dat soort mensen doorhad, was het niet meer zo moeilijk om op mijn schreden terug te keren.»

Koffie & alcohol

HUMO Even terug naar ‘Liefde voor muziek’. Deelnemers laten vaak tranen als ze hun nummers door iemand anders horen zingen.

Lotti «Ik heb ook gehuild. Ik heb een carrière van bijna dertig jaar, en alles wat ik in die tijd heb beleefd, is met muziek verweven. Als je iemand één van je nummers hoort zingen, dan kan dat je behoorlijk van je stuk brengen. Er zal wel nostalgie mee gemoeid zijn: ineens denk je intens terug aan een bepaalde levensfase…»

HUMO Ben je snel ontroerbaar?

Lotti «Ja. Gisteren nog, toen ik in het Fakkeltheater naar ‘Hotel Vocal’ zat te kijken, een programma van Alice Toen, een actrice die nu 93 is. Ze vertelde over haar jonge jaren vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog, en ze zong ook liedjes uit het interbellum. Ik was enorm ontroerd, ook door de vrolijkheid die ze uitstraalde. Je bent 93, je hoeft niets meer te bewijzen, en maskers hoef je ook niet meer op te zetten: ze kon alleen maar op een verpletterende manier zichzelf zijn. Ik heb gelachen en gehuild, het was zó mooi. En ik dacht ook: ‘Dat zou ik ook wel willen kunnen als ik 93 ben.’ Ik wil zo oud mogelijk worden. Ik leef gezond. Nu ja, als ik echt gezond zou leven, zou ik geen koffie drinken, geen suiker eten en alcohol laten. Maar dat zie ik allemaal niet zitten. ’t Moet ook niet saai worden, hè?»

HUMO ‘Liefde voor muziek’ geeft zangers een zetje in de goede richting. Of het helpt hen aan meer werk – het haalt hen soms terug uit de vergetelheid. Jij hebt zo’n zetje toch niet echt nodig?

Lotti «Waarom denkt iedereen: ‘We gaan Helmut Lotti boeken, dan zit de zaal vanzelf vol’? Wel, zo simpel is het niet. Ik heb ‘Liefde voor muziek’ even hard nodig als alle andere deelnemers.»

HUMO Je hebt in ieder geval een uitgebreide tournee door Duitsland, Oostenrijk en enkele Scandinavische landen achter de rug.

Lotti «Oké, ik ben weer vertrokken, maar dat is nog geen reden om de exposure af te slaan die ‘Liefde voor muziek’ mij te bieden heeft. Ik kan in dat programma laten zien wat ik kan, en bovendien leren de kijkers mij ook als persoon kennen.»

HUMO Ben je nog bang om af te gaan?

Lotti «Ik kan je verzekeren dat iederéén daar telkens weer kapot is van de zenuwen, maar wat m’n collega’s van me vinden, daar trek ik me eerlijk gezegd geen zak van aan. Als ik goed vind wat ik zing, dan ga ik ervan uit dat mijn collega’s het niet slecht kunnen vinden. Ze kunnen hoogstens vinden dat het hun ding niet is. Er is voortdurend tijdsdruk, de repetitietijd is beperkt, en daar was ik nog het bangst voor. ’t Is erop of eronder, je kunt je nummer geen vier keer overdoen. Voor we naar Spanje vertrokken, kregen we één repetitiedag voor alle nummers die we zouden zingen, en ter plekke repeteerden we elk nummer nog een keer of twee. Achteraf wordt er ook niet tegen de sterren op bijgestuurd. Als je er flink naast hebt gezongen, kunnen ze er met wat geluk wel een stukje van een repetitie in monteren, maar alle ingrepen, als die er al zijn, zijn minimaal. Het basisidee is en blijft: live zingen, met alle risico’s van dien.»

HUMO In wat voor zalen treed je in Scandinavië op?

Lotti «Zalen waar duizend à tweeduizend mensen in kunnen. In Helsinki heb ik in de Finlandia-hal opgetreden: daar kan achttienhonderd man in, wat voor mij ideaal is. Een vol Sportpaleis in Antwerpen gaf me wel een kick, maar na twintig minuten verloor ik de greep op het publiek. Wat Koen Wauters doet, grote menigtes mennen, kan ik niet. Meteen krijg ik het gevoel dat alles wat ik zie niet echt is, of beter: abstract. Koen Wauters slaagt erin om die abstractie te doen leven. Hij is ook een fantastische zanger, al vindt hij zelf van niet. Het is alsof hij iedereen in het publiek recht in de ogen kijkt. Als hij zwaait, heeft iedereen in het publiek het gevoel: ‘Hij zwaait naar míj!’ Hoe hij het klaarspeelt, weet ik niet, maar hij is er geniaal in. Ik heb een soort beslotenheid nodig, een overzichtelijke ruimte.

»Een ander probleem is dat ik datgene wat ik zing, niet compatibel vind met wat zich voor mijn ogen afspeelt. Ooit heb ik ‘Het meisje van de buren’ gemaakt, een liedje over zelfmoord, en toen ik het publiek met aanstekers zag zwaaien en meezingen, dacht ik: ‘Dit klopt niet.’ Eigenlijk verwacht ik vaak de ingetogenheid of de rust van een theaterpubliek. Ik zal wel ouderwets zijn. En verder: de lichtgevende bordjes met ‘Uitgang’, of het lichtschijnsel van een deur die opengaat als er iemand te laat komt of naar de wc moet... Ik ben me van alles heel bewust als ik optreed: het is dus geen roes.»

undefined

'Ik vind niet dat je het publiek moet geven wat het wil. Maar het was wel tijd om terug te keren naar datgene waar de mensen mij het liefst om hebben ''

HUMO Wat zie je precies als je op het podium staat?

Lotti «De eerste twee rijen, daarachter silhouetten, en nog het meest de spotlights die in je ogen schijnen. Ik hóór ook alles – het geringste foutje van het orkest. Ik zal één van de weinige artiesten zijn die aan klankmannen vraagt om de muziek en de stem zachter te zetten in mijn oortjes. Als het te luid wordt, hoor ik al snel een kakofonie. Toen ik me liet testen op ASS en ADD, kreeg ik te horen dat ik verbazend snel reageer op visuele en auditieve prikkels.»

Alleen in de Ardennen

HUMO Het staat buiten kijf dat jij hartstochtelijk veel van muziek houdt, maar is er ook muziek die je hartstochtelijk haat?

Lotti «Neen. Nu ik weer met het Golden Symphony Orchestra werk, probeer ik daar bewust meer van te genieten dan vroeger. Ik heb er vroeger te weinig van genoten, door mijn beslommeringen. Wat er ook gebeurt, ik moet er telkens weer stáán. Mijn stem moet elke dag in orde zijn, en dan is er nog de dwingende gedachte dat er op het podium niets verkeerd mag gaan. Dat levert een spanning op waardoor ik een haat-liefdeverhouding heb met mijn vak. Voor ik opga, gaat het nog altijd van: ‘Zij die gaan sterven, groeten u.’ Pas op, ik amuseer me wel, maar ik geniet minder dan ik zou willen.»

HUMO Waar komt dat genieten op neer?

Lotti «Op helemaal in the zone zijn. Dat lukt me in een concertzaal beter dan in ‘Liefde voor muziek’, al was het maar omdat je tijdens een optreden van twee uur toch een band met het publiek opbouwt. In the zone zijn betekent ook dat er meteen een kwinkslag in me opkomt als er toch iets fout gaat. Ik kom altijd wel op mijn pootjes terecht, maar af en toe denk ik nog: ‘Nu zou ik liever naar huis gaan dan deze stress te moeten doorstaan.’»

HUMO Heb je, voor je opgaat, ook een rampenscenario voor ogen?

Lotti «Ik ben altijd bang dat ik mijn teksten zal vergeten. Nu ja, dat is geen ramp, je kunt opnieuw beginnen, maar ik loop nog te vaak het podium op met het idee dat ik een examen moet afleggen. Vervelend. Al ben ik de laatste tijd weleens opgegaan met de gedachte: ‘En nu gaan we ze eens een poepje laten ruiken.’»

HUMO In welke gemoedstoestand verkeer je het meest de laatste tijd?

Lotti «Ik ben één van die zielige mensen die al van jongs af verbinding met een vrouwelijke partner zoekt. Een liefdespartner. Mijn leven is niet compleet als ik geen vrouw naast me heb. Nu ja, de verbinding die ik nu heb, met Marieke (van Hooff, red.), is er vanzelf gekomen, ik heb ze dus niet moeten zoeken. Hout vasthouden, maar ik heb het gevoel dat ik me in een relatie nog nooit zo vrij heb gevoeld als nu. En dat is fantastisch.»

HUMO Hoe denk je na drie huwelijken over het huwelijk?

Lotti «Niet anders dan vroeger: in het huwelijk treden blijf ik een heel romantische daad vinden. Was ik beter niet getrouwd in mijn leven? Had mijn tante kloten, dan was ze mijn nonkel. We doen allemaal dingen waarvan we achteraf denken: ‘Had ik dat wel moeten doen?’ Maar ik heb geen spijt van die huwelijken. Het spijt me wel dat ik andere mensen misschien ongelukkig heb gemaakt. Ik heb mezelf overigens ook ongelukkig gemaakt. Ik kijk nu niet anders naar het huwelijk, en ook niet anders naar relaties, maar wel naar hoe ik zelf in een relatie moet staan.»

HUMO Je woont in Heyd, een gehucht nabij Durbuy, in de provincie Luxemburg. Je hebt daar ook een tijdlang in je dooie eentje gewoond. Hoe was dat?

Lotti «Ik heb er geleerd om alleen te zijn, en dat is me fantastisch bevallen. Alleen zijn in Antwerpen is veel moeilijker, want in die stad krijg ik te veel impulsen, die mij niet zelden de cocktailbars in jagen. Dat is niet goed voor mij. Bovendien ben ik te onhandig om een vrouw te versieren – ik heb dat in mijn leven haast nooit gedaan.»

HUMO Je wordt versierd, bedoel je.

Lotti «Vaak wel, ja. Kortom, ik had me eenzamer gevoeld in Antwerpen dan in de Ardennen, want daar was ik tenminste één met de natuur. De energie die er in mijn huis hangt, is geweldig. Ik ben in dat huis tot mezelf gekomen, hoe alleen met mijn gedachten ik er ook mocht zijn. Nu, ik heb geen last van mezelf – nog nooit gehad. Alleen denk ik: ‘Had ik vijftien jaar geleden maar het verstand gehad dat ik nu heb.’ Elke ouder wordende mens zal wel zoiets denken. Je zult nooit de optimale versie van jezelf zijn, omdat je de dingen die je leven interessanter hadden kunnen maken, altijd pas later ontdekt.»

HUMO Coco Jr., die je al sinds het einde van de jaren 80 kent, zei in ‘Liefde voor muziek’ dat je altijd dezelfde was gebleven. Ben je het daarmee eens?

Lotti «Ik heb niet het gevoel dat ik erg veranderd ben in al die jaren. En ik kijk nog altijd op dezelfde manier naar mensen als vroeger. Ik draag natuurlijk een rugzakje met negatieve ervaringen, en af en toe spelen die weleens op, maar dat duurt nooit lang. Meestal overvalt de mildheid mij. Ik ben eigenlijk altijd al mild geweest, en verre van een haatdragende mens. Als ik op een bepaald moment heb beslist dat ik met bepaalde mensen niet meer wilde praten – exen, bijvoorbeeld – dan betekende dat nog niet dat ik een hekel aan ze had. Ik wilde mezelf beschermen, want ik ben, ook door die autismespectrumstoornis, een tamelijk argeloos, soms zelfs weerloos slachtoffer. Ik zeg naïevelijk dingen die ik liever niet wil zeggen. Daarom is elk interview voor mij een marteling.»

HUMO Nu ook weer?

Lotti «Ja, maar daar kun jij niets aan doen.»

Elvis en de duivel

HUMO Heb je vrienden, die naam waardig?

Lotti «Ja, twee schoolkameraden met wie ik altijd bevriend ben gebleven, twee broers. We kenden elkaar al toen alles nog moest beginnen voor mij, en sindsdien is onze verhouding niet veranderd. En ze hebben mij, in tegenstelling tot veel andere kennissen, nooit om financiële hulp gevraagd. We zien elkaar te weinig, maar als we elkaar morgen treffen, dan is het meteen weer als vroeger. Als één van ons een probleem heeft, dan komen we zo snel mogelijk samen voor een crisisvergadering. En dan zijn er ook nog enkele mensen die ik aan de vriendenkring van Jelle heb overgehouden, meestal partners van de vriendinnen van Jelle.»

undefined

undefined

'Het enige wat helpt tegen mijn autisme-spectrumstoornis en aandachtsstoornis, is mijn intelligentie'

HUMO Stel je eisen aan vriendschap?

Lotti «Ik niet, neen, want als er geen overgave is, dan kan er van vriendschap geen sprake zijn. Als een vriend een half jaar lang geen tijd heeft om je te ontmoeten, dan kun je hem dat niet kwalijk nemen.»

HUMO Wat doe je als je meent te weten dat iemand in zakelijk opzicht te ver gaat?

Lotti «Ik woon nooit zakelijke gesprekken bij. Ik heb één keer zo’n vergadering meegemaakt in New York, en daar spraken ze over mij alsof ik een fles cola was. Ik had daar zo weinig voeling mee dat ik al snel wist dat ik er volstrekt niets te zoeken had.»

HUMO Je moet toch enigszins over je zakenbelangen waken?

Lotti «Daarvoor heb ik de ideale manager: Piet Roelen. Hij heeft het spel weer op de rails gekregen, hè. Ik denk oprecht dat ik de afgelopen jaren totaal in de vergetelheid had kunnen raken. Ik begrijp ook al die mensen niet die Colonel Parker, de roemruchte manager van Elvis, de baarlijke duivel vonden. Die man zal wel enkele foute beslissingen hebben genomen, maar Elvis is toch maar mooi bij hem gebleven. En Parker kwam ook barbecueën bij Elvis. Ik denk steeds meer dat de mensen een verkeerd beeld van de Colonel hebben.»

HUMO Misschien is Elvis altijd een goedaardige, argeloze jongen uit Tupelo gebleven, met een stevige moederbinding.

Lotti «Jawel, maar hij was niet dom. Braaf wel, denk ik. En houdt niet iedereen van zijn moeder? Ik in ieder geval wel. Ik lijk op mijn moeder, maar ik heb wel de humor van mijn vader. Een soort filosofische humor, mijn vader kan heel speciaal uit de hoek komen. Soms weet je niet goed of hij je in de maling aan het nemen is of niet.»

HUMO In wat voor levensfase zit je nu?

Lotti «Ik ben weer in opbouw. In juni ga ik een nieuwe plaat opnemen, covers en eigen materiaal, en privé heb ik intussen rust gevonden. ’t Is lang geleden dat ik me nog zo vrolijk heb gevoeld.»

HUMO Nu ik nog. Bedankt voor dit gesprek.