Humo sprak met Kim Gevaert
'In de jaren tachtig was ik met mijn tijden nooit aan de bak gekomen.' Humo sprak met Kim Gevaert over doping, winnen, en de kracht van mantra's: 'Snel weg! Snel weg!'
Ze was te klein, te tenger en te soft - volgens kenners ongeschikt voor de korte sprint. En nu is ze tweevoudig Europees kampioene op de 100 meter en drievoudig Europees kampioene op de 60 meter: zonder discussie de snelste vrouw van Europa. En wie weet binnenkort ook van de wereld. Kim Gevaert (29): wat goed is, komt langzaam.
Kim Gevaert heeft goede benen. Enkele dagen geleden evenaarde ze op de Nacht van de Atletiek haar persoonlijk record op de honderd meter, zij het met iets te veel rugwind. En ze moét nog pieken: over enkele weken vindt het wereldkampioenschap atletiek in het Japanse Osaka plaats. Dan zal ze, volgens schema, superbenen hebben. Maar vanochtend was er even alarm. 'Kim is ziekjes,' meldde haar manager. En het was twijfelachtig of ze, één dag voor de Grand Prix-meeting in Londen, wel een interview op de luchthaven kon geven. Maar wie staat er enkele uren later alweer vrolijk glimlachend, van kop tot teen op haar sponsor Nike ingesteld, handtekeningen uit te delen aan het cabinepersoneel van SN Brussels? De vliegende gazelle uit Melsbroek.
HUMO Topatleten die ziek worden zitten meestal dicht tegen topvorm aan.
KIM GEVAERT « Echt ziek ben ik niet. Ik voel me gewoon een beetje minder, zoals dat elke maand gebeurt (lacht).»
HUMO Capito. Half augustus ga je naar Osaka voor het wereldkampioenschap atletiek, waar het je zelden goed vergaat. Rust er een vloek op de WK?
GEVAERT « Op de WK heb ik inderdaad nog nooit de finale van de honderd meter gelopen - ik was er nooit op mijn best - maar meestal maakte ik dat wel goed met een plaats in de finale op de tweehonderd meter. Zevende was ik, twee jaar geleden in Helsinki: ik had het voor mijn gevoel niet slecht gedaan. Een vloek zou ik het dus niet noemen.»
HUMO Winnen of verliezen is levensbedreigend voor veel atleten. Niet voor jou, kennelijk.
GEVAERT « Op piekmomenten, zoals het Europees kampioenschap vorig jaar, voelde ik hoeveel mensen met me meeleefden: ik moést goud winnen - ik had vier jaar daarvoor al twee keer zilver gehaald. Zulke druk is niet te onderschatten, maar gelukkig heb ik mensen rond me die kunnen relativeren. Als de spanning toeneemt, denk ik maar: 'Straks ga ik terug naar huis, waar mijn lief en mijn ouders en mijn vrienden wachten, mensen die me even graag blijven zien, of ik nu goud win of niet.' Dat is een grote geruststelling. Zelfs mijn trainer kan het plaatsen: het blijft uiteindelijk maar sport, hè.
» Ik ben indertijd gaan sporten omdat ik het graag deed; niemand gaat dood omdat ik het een keertje laat afweten.»
HUMO Ben jij, met je onthechte houding, een unicum in de topsport?
GEVAERT « Tia (Hellebaut) denkt er grotendeels hetzelfde over. En Kim Clijsters kon toch ook relativeren? Wat niet wegneemt dat je behoorlijk boos kan zijn als het tegenvalt, en dat de traantjes vloeien.»
(ja)
U vindt het volledige interview in Humo 3492
