Humo sprak met Paul Meyer, meestersmokkelaar en kopstuk van de 'Bende van 700 miljoen'. 'Smokkelaar is het leukste beroep dat er is'

Maandag blikt het VTM-programma ‘Dossier X’ terug op de ‘Bende van 700 miljoen’, die jarenlang drugs, alcohol en sigaretten smokkelde en daarmee naar schatting zo’n 700 miljoen euro buitmaakte. De Nederlander Paul Meyer, kopstuk van de bende, werd samen met zijn vrouw en twee handlangers gearresteerd in Thailand. ‘Ik kan het gerecht en de douane perfect uitleggen hoe je de haven beter kunt beveiligen.’

Paul Meyer werd veroordeeld tot tien jaar cel, zes jaar daarvan bracht hij in de gevangenis door. Ruim vier jaar geleden kwam hij vrij, sindsdien steekt hij naar eigen zeggen zelfs het zebrapad niet meer over zonder dat het licht op groen staat. Vorig jaar schreef hij een boek, ‘Bekentenissen van een meestersmokkelaar’, en er staat een tv-reeks over zijn leven op stapel. Humo sprak de 55-jarige ex-crimineel, die tegenwoordig in een bescheiden, met Ikea-meubeltjes aangekleed huurappartement in Antwerpen-Zuid woont.

Paul Meyer «Ik moet nog miljoenen euro’s aan de Belgische staat afbetalen. Dat gaat uiteraard nooit lukken, zelfs al word ik duizend jaar. Ik werk nu voor een bouwbedrijf en begeleid renovaties. Mijn werkgever betaalt me ongeveer 1.000 euro per maand, de rest van mijn loon gaat meteen naar de staat. Ik zal nooit meer iets van waarde bezitten, want de overheid neemt het me meteen af.»

undefined

'De haven van Antwerpen is zo lek als een zeef. Je kunt er uit om het even welke container een tas vol cocaïne halen'

HUMO U hebt zes jaar in de gevangenis gezeten. Hoe kijkt u daar op terug?

Meyer «Ik heb er het beste van gemaakt en heb me niet laten meeslepen door boosheid of zelfbeklag. Ik was bereid om de gevolgen te dragen van wat ik had gedaan. Ik heb 25 jaar lang gesmokkeld en ik was me altijd bewust van het risico dat ik liep om gepakt te worden, dus: geen gezeur.

»Uiteraard was de dag dat ik vrijkwam een absoluut hoogtepunt. Ik was euforisch, maar tegelijk ook bang dat ze een vergissing hadden gemaakt. Eens ik de deur uit was, moest ik nog een eind stappen naar de auto van een vriend die me stond op te wachten. Ik dacht de hele tijd dat ik achter me iemand hoorde roepen: ‘Meyer! Terugkomen!’ Ik ben echt sneller gaan lopen. Pas toen ik die avond op een feestje was dat vrienden hadden georganiseerd, besefte ik dat ik echt weer vrij was.»

HUMO Heeft de gevangenis u veranderd?

Meyer «Ik ben er tot inzicht gekomen. Maar ze hadden me niet vroeger moeten laten gaan, want dan was ik vast en zeker opnieuw begonnen – en zonder dezelfde fouten te maken die tot mijn arrestatie hebben geleid. Ik heb in de gevangenis mijn dossier kunnen inkijken, en kunnen zien hoe de speurders mij te pakken hebben gekregen. Ik ken nu al hun geheimen en onderzoeksmethoden. Ik weet nu hoe je kunt smokkelen zonder tegen de lamp te lopen.»

HUMO Ik zie lichtjes fonkelen in uw ogen. Bent u zeker dat u uw les hebt geleerd?

Meyer «Ik heb jarenlang met liefde en plezier gesmokkeld, maar na zes jaar in de gevangenis heb ik besloten om er nooit opnieuw mee te beginnen. In de gevangenis heb ik gezien wat drugs veroorzaken. Dat wist ik vroeger helemaal niet. Ik heb met veel drugsverslaafde jongens gesproken, en zij hebben me doen inzien welk gevecht zij elke dag moeten leveren. Die jongens waren de gebruikers van het spul dat ik had gesmokkeld en waar ik gigantisch veel geld mee had verdiend. Hun leven stond in schril contrast met het leven dat ik jarenlang had geleid, omringd door grote luxe.»

HUMO Schaamde u zich?

Meyer «Een beetje wel, ja. Maar ik wilde ook niet té streng voor mezelf zijn. Ik heb nooit één gram hasj, laat staan cocaïne of heroïne, in mijn handen gehad. Ik was geen dealer, maar een smokkelaar. Ik transporteerde alles waar geld mee te verdienen was, dus ook drugs.»

HUMO De rechter veroordeelde u tot tien jaar cel, in verhouding tot de feiten was dat een vrij milde straf.

Meyer «Dat is waar, maar de rechter heeft zijn doel bereikt, ik leef nu als een fatsoenlijke burger. Wat zeker ook in mijn voordeel heeft gespeeld, is dat ik nooit geweld heb gebruikt. Daar heeft de rechtbank rekening mee gehouden. Ik heb nooit iemand bedreigd of geslagen of in de kofferbak gegooid. Ik wilde ook niet dat de jongens met wie ik samenwerkte dat deden.»

HUMO Bent u zeker? Eén van uw vroegere bendeleden, Koen Van Staay, werd enkele weken geleden nog veroordeeld tot acht jaar cel voor de gijzeling van een Nederlandse drugssmokkelaar.

Meyer «Hij heeft die man ook gefolterd en afgeperst... Ik heb bijna tien jaar heel nauw met Van Staay samengewerkt. Hij is een beer van een vent, 2 meter groot en één brok spieren – maar ik had hem onder controle. Toen hij met mij werkte, wilde hij ook geweld gebruiken, maar ik heb hem duidelijk gemaakt dat onze samenwerking dan meteen zou stoppen.

»Wanneer iemand ons had beduveld, waren er soms opstoten van testosteron bij de jongens met wie ik samenwerkte. We zijn weleens betaald met vals geld. En soms zaten er minder goederen in een lading dan afgesproken. Maar ik weigerde om die problemen met wapens te laten regelen. Geen geweld! Dat was een gouden regel.»

HUMO De ‘Bende van 700 miljoen’ krijgt volgende week uitgebreid aandacht in het programma ‘Dossier X’. Hebben de makers u gecontacteerd?

Meyer «Nee. Ik heb van een bevriende ex-politieman gehoord dat de makers mijn dossier hadden opgevraagd bij het gerecht. De reportagemakers hebben wel aan mijn twee advocaten gevraagd om mee te werken. Ik heb hun daarvoor toestemming gegeven, ik heb niks te verbergen.»

undefined

'Ik mis het leven als smokkelaar nog elke dag. Het plezier, de spanning, het geld: het is het leukste beroep dat er is'

HUMO Begrijpt u dat veel mensen er het hunne van denken dat u al na zes jaar vrijkwam?

Meyer «Natuurlijk, dat vindt men toch van iedere misdadiger die vervroegd vrijkomt? Maar ik ben niet zomaar vervroegd vrijgekomen. Ik ben vrij onder voorwaarden, omdat ik me goed heb gedragen in de gevangenis. Ik heb niet één tuchtrapport gekregen.

»Het Openbaar Ministerie had geen bezwaar tegen mijn vrijlating, en de procureur vond dat het tijd was voor mij om iets terug te doen voor de maatschappij, een job te zoeken, en mijn schuld aan de staat af te betalen.»

HUMO In ‘Dossier X’ prijkt uw naam tussen die van topgangsters als Patrick Haemers, Ashraf Sekkaki, de leden van de ‘Scarface-bende’ en de zogenaamde Gentse Bonnie & Clyde. Wat vindt u ervan om in één adem met hen genoemd te worden?

Meyer «Wat moet ik daarvan vinden? Ik heb niets met die mensen te maken. Ik heb nooit iemand vermoord, ontvoerd, overvallen, bestolen of zelfs maar een stomp gegeven. Ik ben groot geworden zonder geweld te gebruiken.»

HUMO Dat u nooit iemand hebt bestolen, is een grapje, toch? U hebt de staat voor miljoenen opgelicht.

Meyer «Ja, natuurlijk heb ik gestolen en heb ik gestolen goederen verhandeld. En als ik namaakspullen invoerde, werden de producenten van de originele producten daar inderdaad niet beter van – maar daar had ik niet meteen een groot schuldgevoel bij. Ik pleegde ook fraude met btw en accijnzen, maar belasting ontduiken is in België een nationale sport, dus daarover lag ik ook niet wakker.»

HUMO Weet u nog wanneer u met smokkelen bent begonnen?

Meyer «Als kind was ik al gefascineerd door alles wat zich in het duister afspeelde. Als jongen van tien zag ik op de parking van een restaurant eens twee auto’s met de kofferbak open naar elkaar toe geparkeerd. Ik ben meteen gaan kijken, omdat ik wilde weten wat daar gebeurde. Bleek dat ze videobanden aan het verhandelen waren.

»Het was niet zozeer de criminaliteit die me aantrok, maar eerder de handel: een goed product vinden, de juiste mensen zoeken, een deal organiseren, en geld verdienen. Ik zorgde ervoor dat goederen op het juiste moment van de ene plek naar de andere plek gingen, en daarna: cashen en feesten. Dat het allemaal niet mocht volgens de wet, maakte het extra spannend.»

HUMO Wat verhandelde u zoal?

Meyer «Alles wat je maar kunt verhandelen. Eerst alleen legale producten – beschadigde koelkasten en wasmachines – maar ik merkte al snel dat ik veel meer kon verdienen met namaakspullen, sigaretten bijvoorbeeld. Grote merken werkten daar zelfs aan mee. Ze leverden mij tabak, filters en karton voor de pakjes, zodat ik hun sigaretten in China kon laten namaken, om ze vervolgens naar Europa te smokkelen en ze hier in het zwart te verkopen, uiteraard zonder accijnzen te betalen.

»Ik heb ook enorm veel geld verdiend door accijnzen op alcohol te ontduiken. Die alcohol verkocht ik vooral in Engeland. Op een vrachtwagen met 18.000 flessen verdiende ik 100.000 pond. Hónderden vrachtwagens heb ik op de ferry naar Dover gezet.»

undefined

'Ik woonde op een landgoed met personeel, paarden en dure auto's. Maar officieel verdiende ik geen cent en mijn vrouw stempelde. Typisch voor België: dit land functioneert niet'

HUMO In welke namaakspullen handelde u nog zoal?

Meyer «Ik heb zowat alles nagemaakt wat je maar kunt namaken: sigaretten, waspoeder, scheermesjes, zonnebrillen, zelfs Viagra. In die pillen zat geen milligram sildenafil, de werkzame stof in Viagra. Het waren kalkpilletjes die ik in China liet maken en blauw liet verven. In de bijsluiter stond in hele kleine lettertjes dat het geen echte Viagra was – een advocaat had me gezegd dat het dan niet strafbaar was. Miljoenen heb ik aan die pillen verdiend. En ik heb nooit één ontevreden klant gehad, want mannen die zo’n pilletje slikken en geen stijve krijgen, komen achteraf toch niet klagen.»

HUMO In het jaar 2000 hebt u enkele maanden in de gevangenis gezeten, nadat de politie een vrachtwagen met illegale sigaretten uit Rusland had onderschept.

Meyer «Ik vond dat, als je in de smokkelbusiness wil groeien, mensen moeten weten wat je doet. Ik was heel open over wat ik deed. Toch heeft het lang geduurd voor de politie me kon betrappen. Ik zat zowel in legale als in illegale handel – een buitenstaander kreeg moeilijk zicht op wát ik precies allemaal kocht en verkocht. De politie heeft veel huiszoekingen bij me gedaan, zonder iets te vinden. Tot ik met die sigaretten uit Rusland gepakt werd. Ik heb toen enkele maanden in voorarrest gezeten, en een paar jaar later vier maanden lang een enkelband gedragen.»

HUMO Dat hield u niet tegen om op grote schaal drugs te gaan smokkelen.

Meyer «Ik begon naam te maken als smokkelaar, ook in het buitenland. Een Nederlander vroeg me om een container uit de haven van Antwerpen te halen en naar Nederland te brengen. Ik zou er 750.000 euro voor krijgen. Ik wilde wel eerst weten wat er in die container zat. Het bleek om hasj te gaan. ‘Die drempel wil ik nog wel oversteken,’ dacht ik. Vooral omdat ik er tien keer meer mee kon verdienen dan met een container sigaretten.

»Met die Nederlander heb ik nadien nog hasj vanuit Marokko naar Amsterdam verscheept, via de haven van Antwerpen. Toen begon ik pas écht veel geld te verdienen. Wij voerden op een gegeven moment zoveel hasj in, dat de prijs op de markt begon te zakken.»

HUMO Hoe kreeg u al die hasj naar hier?

Meyer «Die zat verstopt in containers met schroot, die vanuit Casablanca naar Antwerpen werden verscheept. Dat schroot verkocht ik hier, dat was de dekmantel. In één container smokkelden we meestal zo’n 20 ton hasj Antwerpen binnen.

»Elke week kwamen er vijf of zes containers met schroot in Antwerpen aan. Om de paar weken liet ik in één ervan een lading hasj steken. En dan was het afwachten of die container door de douane gecontroleerd zou worden of niet. Meestal gebeurde dat niet en kon ik de containers zonder problemen ophalen en bij de klant afleveren. Maar om niets aan het toeval over te laten, betaalde ik een meisje dat bij het kantoor werkte dat mijn containers moest inklaren.»

HUMO Wat gebeurde er als u bericht kreeg dat uw container wél gecontroleerd zou worden?

Meyer «Dan had ik 24 uur de tijd om met die container naar de scanner van de douane te rijden. Ik liet die container dan snel ophalen, haalde de hasj eruit, en liet het zegeltje op de deuren namaken. De volgende dag ging die cleane container naar de scanner, en klaar. Als ik toch meer dan 24 uur nodig had, betaalde ik gewoon de boete die je krijgt als je een container te laat aanmeldt – dat was toen 750 euro, ondertussen is dat 1.200 euro – en ging ik twee dagen later naar de scanner.»

undefined

'Het plan was om mezelf aan te geven, maar het was zo leuk op Koh Samui dat ik mijn vertrek maar bleef uitstellen. Uiteindelijk ben ik er bijna een jaar gebleven'

Groeten uit thailand

HUMO In de Antwerpse haven worden steeds vaker grote partijen drugs onderschept. Overal in de haven zitten mensen die voor smokkelaars werken, zegt de politie. Wat vindt u van het plan van burgemeester Bart De Wever om havenarbeiders systematisch te gaan screenen?

Meyer «Dat vind ik onzin. Ik geloof niet dat veel havenarbeiders iets te maken hebben met die grote drugstransporten. Ik heb in elk geval nooit met havenarbeiders gewerkt. De haven is zo lek als een zeef, dat klopt. Ik begrijp daarom niet waarom het gerecht en de douane geen advies komen vragen aan mensen zoals ik. Ik kan perfect uitleggen met welke maatregelen je de haven beter kunt beveiligen.»

HUMO Vertel!

Meyer «De inklaringskantoren moeten beter gecontroleerd worden. De mensen die daar werken zijn een belangrijke bron van informatie voor smokkelaars. En het is uiteraard absurd om mensen 24 uur de tijd te geven om hun container aan te melden voor een controle, dat moet veel sneller.

»Het probleem is ook dat Antwerpen een open haven is. Je raakt er overal op de fiets, en met een kniptang maak je om het even welke container open om er een sporttas vol cocaïne uit te halen.»

HUMO Ondanks uw goed geoliede smokkelsysteem liep u in 2006 opnieuw tegen de lamp, en deze keer keihard.

Meyer «Ja, ik kreeg om zes uur ’s ochtends een berichtje: ‘Foute boel. De container is onderschept.’ In die container zat 42 ton hasj. Ik droeg toen net een enkelband, het gevolg van mijn arrestatie in 2000. Ik kon maar twee dingen doen: wachten tot de politie me kwam halen, of vluchten. Ik heb voor de tweede optie gekozen.

»Ik heb snel nog een paar rekeningen betaald, heb van een paar mensen afscheid genomen, en iemand opgetrommeld om het huis leeg te halen. Om elf uur ’s avonds heb ik mijn enkelband doorgeknipt en ben ik met mijn vrouw Kelly naar Schiphol gereden. We hadden één koffer en een hoop cash bij. We zijn vanuit Schiphol via Wenen naar Dubai gevlogen, en dan verder naar Thailand.»

HUMO Wat was uw plan? Gewoon verdwijnen en onderduiken in Thailand?

Meyer «Nee, ik wist dat dat nooit zou lukken. Ik wou mezelf aangeven, maar niet meteen. Ik had op het eiland Koh Samui een resort van 7 hectare met vijf vakantievilla’s. De andere leden van de bende waren daar net op vakantie. We waren van plan om na enkele weken terug te keren en ons aan te geven, maar we moesten eerst nog onze verhalen op elkaar afstemmen. Onze contacten in België hielden ons ondertussen op de hoogte van het onderzoek dat hier aan de gang was.

»Uiteindelijk zijn we bijna een jaar op Koh Samui gebleven. Ik was met iemand feestjes voor buitenlanders gaan organiseren. Dat was zo leuk dat ik mijn terugkeer naar België maar bleef uitstellen.»

HUMO Wat deden de speurders in België ondertussen volgens uw bronnen?

Meyer «Die probeerden te achterhalen waar we zaten. Ze hebben lang gedacht dat we naar Brazilië waren gevlucht. Het gerecht had een anonieme brief gekregen, waar in stond dat iemand ons daar had gezien.

»Toen ik al in de gevangenis in België zat, heb ik in mijn dossier een paar brieven gevonden van Vlaamse toeristen die ons op Koh Samui hadden gezien.»

HUMO Jullie hadden toch zelf een postkaart naar het Antwerpse gerecht gestuurd? Jullie poseerden vrolijk in jullie blote kont. ‘Groeten uit Thailand’ stond erop.

Meyer «We zaten gezellig op het strand en hadden allemaal flink gezopen, toen er een kerel met een polaroidcamera voorbijkwam. ‘Laten we een leuke foto naar de speurders sturen,’ zei ik. De eerste foto was nog braaf, maar toen werd er een tweede en een derde genomen, en opeens stonden we daar met z’n allen in onze blote kont. We vonden het fantastisch. Iemand schreef ‘Groeten uit Thailand’ op die foto, en voor we het goed beseften zat hij op de post naar België.

»Dat gebeurde toen we daar al acht of negen maanden zaten – de speurders wisten dan al lang waar we waren. Die foto is me zwaar aangerekend tijdens mijn proces. ‘Vindt u dat normaal, meneer Meyer?’ Ik kon alleen maar antwoorden dat het grappig bedoeld was – maar van een beschuldigde in een drugszaak worden grapjes niet op prijs gesteld.»

HUMO Enkele weken nadat u die kaart verstuurde, stonden de Belgische speurders én het Thaise leger naast uw bed.

Meyer «Ja, om 6 uur ’s ochtends vielen 150 Thaise soldaten het domein binnen. Ze waren heel nerveus omdat ze dachten dat ze met een groep gevaarlijke drugsgangsters te maken hadden. Het Belgische gerecht had ons zo bij de Thaise autoriteiten afgeschilderd om ons uitgeleverd te krijgen. Volgens hun verhalen leek Pablo Escobar een kleine jongen in vergelijking met ons.

»Vanuit België waren tien speurders overgevlogen om die inval te leiden. Ze hebben het hele domein uitgekamd en zelfs stukken afgegraven, omdat ze dachten dat we daar een fortuin hadden verborgen. Het enige wat ze gevonden hebben, is één briefje van 500 euro.»

undefined

undefined

'In de gevangenis kregen we een rood pak aan. De Thaise gevangenen riepen 'Death penalty!'. De rode pakken bleken die van de terdoodveroordeelden te zijn' Paul Meyer (rechts)

HUMO Na uw arrestatie zat u samen met uw vrouw en twee handlangers, onder wie Koen Van Staay, acht maanden in Bangkok Hilton, een megagevangenis met één van de zwaarste regimes ter wereld. Hoe kijkt u daarop terug?

Meyer «In de gevangenis kregen we een rood pak aan en werd er een ketting aan onze enkels gelast. Terwijl we naar onze cel gebracht werden, riepen veel Thaise gevangenen ‘Death penalty!’. Ze hadden blijkbaar op tv gezien dat er een groot internationaal drugskartel was opgerold. Plots besefte ik dat op zware drugsdelicten de doodstraf stond in Thailand... Later bleek dat de rode gevangenispakken die van de terdoodveroordeelden waren. Wij hadden die moeten aantrekken om ons extra in de gaten te kunnen houden.»

HUMO U zat acht maanden in die gevangenis voor u naar België werd overgebracht.

Meyer «De baas van die gevangenis heeft ons toen zijn excuses aangeboden. Hij zei dat we eigenlijk al na acht dagen uitgeleverd hadden moeten worden, maar dat de Belgische speurders de zaken hadden vertraagd om ons een lesje te leren. Vooral procureur Nys was kwaad en gefrustreerd omdat hij niets had kunnen recupereren van al het geld waarmee ik zogezegd naar Thailand was gevlucht.

»Al bij al zaten we daar niet eens zo slecht. Ik heb veel vrienden gemaakt in Bangkok Hilton, en ik heb er veel bijgeleerd. Vooral de vrijgevigheid van de andere gevangenen trof me. Het weinige dat ze hadden – een kom rijst of een versleten deken – deelden ze met mij. Het verschil met toen ik nog op Koh Samui met een polshorloge van 75.000 euro rondliep, kon niet groter zijn. Mijn verblijf in Bangkok Hilton heeft me geleerd om met heel weinig gelukkig te zijn.»

HUMO Eigenlijk is het bijna niet te geloven dat u in België meer dan twintig jaar openlijk een luxeleven hebt geleid zonder dat de fiscus zich daar vragen over stelde.

Meyer «Dat is inderdaad ongelooflijk. Ik woonde op een schitterend landgoed in Malle, ik had personeel, vijftien paarden, dure auto’s voor de deur... En al die tijd heb ik officieel nooit één cent verdiend en dus ook geen cent belasting betaald. Mijn vrouw was werkloos en stempelde. Dat niemand zich daar vragen over stelde, is typisch voor België: dit land functioneert niet.»

HUMO Speurders noemden jullie ‘De Bende van 700 miljoen’, naar het bedrag dat u met uw smokkel verdiend zou hebben. Klopt dat bedrag?

Meyer «Geen idee. Ik heb nooit uitgerekend hoeveel we verdiend hebben. Als je de waarde zou berekenen van alle goederen die we hebben gesmokkeld, dan is het een veelvoud van dat bedrag, maar wat we er zelf aan hebben overgehouden, dat weet ik niet. Ik praat er ook niet graag over, want ik wil mensen niet op verkeerde ideeën brengen.

»Er zijn mensen bij de politie en het gerecht die vermoeden dat ik nog heel veel geld heb, want er is niets in beslag genomen. Procureur Nys heeft al een paar keer gezegd: ‘Het geld van Paul Meyer komt wel eens boven water, en daar zal ik bij zijn.’ Officieel heb ik niks meer – en wie dat niet gelooft, moet het tegendeel maar bewijzen.»

HUMO Het resort op Koh Samui is nog wel uw eigendom. Dat hebben ze u niet kunnen afpakken?

Meyer «Het Belgische gerecht had aan de Thaise overheid verklaard dat ik met koffers vol geld naar Thailand was gevlogen om het resort cash te betalen. Ik was dus zogezegd schuldig aan valutasmokkel, waardoor ze het resort in beslag konden nemen. Maar ik kon bewijzen dat ik de aankoop in Duitsland had geregeld – de vorige eigenaars waren Duitsers. Ze hebben het resort dus weer moeten vrijgeven, en het ligt daar nu op mij te wachten.»

HUMO Wat houdt u tegen om onder de Thaise zon van uw pensioen te gaan genieten?

Meyer «Ik ben vervroegd vrijgelaten onder voorwaarden. Eén daarvan is dat ik het land niet langer dan 21 dagen mag verlaten. Dat is te kort om over en weer naar Thailand te vliegen. Ik ga pas terug naar Koh Samui als mijn straf hier gedaan is, in augustus 2019.

»Ik heb me de voorbije vier jaar netjes aan de regels gehouden, hoewel het gerecht het me heel moeilijk heeft gemaakt. Ik krijg vaak onverwachte controle, en ook mijn nieuwe vriendin wordt regelmatig lastiggevallen. Maar dat neem ik er allemaal bij, omdat ik weet dat het einde in zicht is.»

HUMO Hoe erg mist u het leven als smokkelaar?

Meyer «Ik mis het nog elke seconde. Het plezier, de spanning, het geld... Smokkelaar is het leukste beroep dat er is. Ik zou dolgraag opnieuw beginnen, maar die zes jaar in de gevangenis hebben mij doen beseffen dat mijn tijd als smokkelaar voorbij is. Het is het me niet meer waard om opnieuw achter de tralies te vliegen. Ik heb een leuke nieuwe vriendin, én een zoon van 20 die ik sinds anderhalf jaar weer zie – dat wil ik niet meer kwijtraken. Ook voor mijn dochter wil ik er graag zijn, maar zij wil me voorlopig niet zien: ze neemt het me kwalijk dat ik er nooit voor haar ben geweest. Hopelijk komt het ooit nog goed.»

HUMO Ondanks uw verleden en uw torenhoge schuld ziet u de toekomst rooskleurig in?

Meyer «Ja. Binnen anderhalf jaar ben ik helemaal vrij en vertrek ik naar Thailand, waar ik hopelijk rust zal vinden. Ik ben niet van plan om dat op het spel te zetten door opnieuw te gaan smokkelen. Toen ik uit de gevangenis kwam, kreeg ik veel voorstellen om opnieuw te beginnen. De lokroep van het milieu was luid. Dat was de voornaamste reden waarom het boek over mijn verleden er gekomen is. Door dat boek te schrijven, heb ik een duidelijke boodschap gegeven: ‘Been there, done that, had a lot of fun, but now it’s over.’»