Humo voorspelt de top 5 van het Eurovisiesongfestival

Humo heeft een fraai palmares: sinds 1956 is uw blad er elk jaar in geslaagd de top 5 van het Eurovisiesongfestival te voorspellen. Hetzelfde geldt trouwens voor de Ronde van Frankrijk.

'12 punten voor loeiende koeien, een wan hopige stalker en een triestige poedel'

1 Tyroffenland: vechtscheiding als inspiratiebron

undefined

Artiest: Brnovic Srbròt

Nummer: Stra mou nafi #metoo

‘Als elke Europese dierenvriend voor ons liedje stemt, halen we moeiteloos de top drie.’ Dat is de strategie achter ‘Stra mou nafi #metoo’, wat je kan vertalen als ‘De koe loeit nooit #metoo.’

De Tyrofse veehouder Brnovic Srbròt weet waarover hij spreekt. In 2011 lanceerde hij de bestseller ‘Liefde is een privézaak’ waarin hij pleitte voor meer verdraagzaamheid. Twee jaar later haalde hij de kranten met een spectaculaire vechtscheiding, waarin naast zijn (ex-)vrouw Tarara ook Romy, een vaars van het Tyrofse roodbonte ras, centraal stond. Die woelige periode vormde de inspiratiebron voor het lied waarmee Srbròt beslist de finale zal halen.

‘Stra mou nafi #metoo’ is een traditionele Eurosongcompositie, met aan het eind een glorieuze modulatie waarin de tenorzanger moeiteloos een A5 haalt, een grote terts hoger dan wat Pavarotti ooit presteerde. Na deze uitputtende noot zal Srbròt schijnbaar bewusteloos in elkaar zakken, waarna een koe (waarin de Tyrofse kijkers ongetwijfeld de inmiddels volgroeide Romy zullen herkennen) rustig het podium opwandelt om haar trouwe vriend weer tot leven te likken. Sterke act, bloedmooie song!

Verwed al je bitcoins op hen, want: duikboten en oesters even buiten beschouwing gelaten, drijft kwaliteit altijd boven!

2 Solvudakya: een Shakespeareaanse tragedie

undefined

Artiest: Umalia Clotiros

Nummer: Why Do You Lie?

Een goeie ballad is een snelweg naar een top 5-plaats, dat beseffen ze in de republiek Solvudakya maar al te goed. In ‘Why Do You Lie?’ zingt de bloedmooie Umalia Clotiros over een pakjesdrager die elke dag langskomt met dingen die ze helemaal niet had besteld. De man is stevig verliefd op haar, dat had u al geraden. Steeds weer komt hij langs met spullen in luxullianiet, de fraaie, zeldzame granietsoort die het belangrijkste exportproduct is van Solvudakya. Het begint met een eenvoudige vensterbank, maar aan het einde van het nummer ligt Umalia’s voortuintje vol granieten wasbakken, tuinbanken, drempels en aanrechtbladen. Helaas is de liefde niet wederzijds, en dat heeft dramatische gevolgen.

In de laatste maten levert de wanhopige aanbidder een grafsteen waarin hij hun beider namen heeft gekerfd, met daaronder de ijzingwekkende woorden ‘Under this Solvudakian stone – We’ll be together, not alone!’ Daarna stormt de sad lover met zijn scherpste steenbeitel Umalia’s huisje binnen, en het dissonante eindakkoord doet het ergste vermoeden.

Het gerucht doet de ronde dat Nick Cave de dag na de finale een coverversie zal uitbrengen.

Vervang alle werken van Jan Fabre, Luc Tuymans en Arne Quinze door haar standbeeld, want: een ereplaats zou een flinke boost betekenen voor stalkers die worstelen met hun identiteit.

3 Crestuania: mikken op Turkse minderheden

undefined

Artiest: The Granolas

Nummer: Pin, Pan, Erdogan

Crestuania werd pas in 2003 ontdekt door een cameraploeg van National Geographic. De crew trof een boers volk aan dat leefde van visvangst en wilde woudvruchten. Het schrift was hen onbekend, maar Crestuanen schoolden zich bliksemsnel bij. Hun woudvruchten werden een hit bij granolafans, en elke hipster kent de baardcrème op basis van alleenstaandemoedermelkboter.

Eeuwenlang was de Kaukasische reuzenvos de natuurlijke vijand van de Crestuaan. Dat heeft de bevolking sluw gemaakt, en dat blijkt uit hun songkeuze. Turkije laat het songfestival al vijf jaar links liggen wegens onenigheid over de puntentelling, en The Granolas willen de punten van de miljoenen Turken in het buitenland inpikken met ‘Pin, Pan, Erdogan’. ‘Bowie, Prince en Avicii zijn niet meer,’ klinkt het in de intro, ‘maar Erdogan zal eeuwig leven!’ De Turkse leider wordt en passant vergeleken met de Kaukasische reuzenvos, die zijn prooi verschalkt door haar vanuit een boom dood te kakken met zware, stenige drollen. Het meeslepende ‘pin, pan’ in het refrein betekent ‘ijzersterk, roestvrij’ en dat is uiteraard een verwijzing naar het droeve lot van al wie zich zonder helm in de Crestuaanse bossen durft te begeven.

Tatoeëer hun naam in sierlijke letters op je flieterflamoes, want: de nationale klederdracht van Crestuania bestaat uit een rode slip, gouden laarzen en een marcelleke van ledlampjes. Dat kan beslissend zijn in een liedjeswedstrijd als deze.

4 De Sjør-eilanden: blatende vissen, graag!

undefined

Artiest: Tjorna Schidlbröck

Nummer: Woolly Fish

Op de Sjør-eilanden kennen ze eigenlijk maar twee dingen: schapen en vis. Over schapen wordt niet gesproken, omdat iedereen daar een hekel aan heeft. Je kan er je hoofd niet draaien of je ziet wel een paar schapen, en daar wordt een mens op den duur neerslachtig van. Daarom zingt Tjorna Schidlbröck over vis.

Wat zou het mooi zijn, mijmert de lieflijke Tjorna, als vissen op het land konden leven! En wat zou het prachtig zijn als ze zich dan zouden voeden met gras, en o, als ze dan ook nog eens melk en wol konden leveren! De beladen ondertoon is duidelijk: dan zouden de vissen die vervloekte schapen kunnen vervangen. Die boodschap wordt evenwel niet uitgesproken, want zoals gezegd reppen de Sjørers niet over schapen.

Voor de act stelde zich een probleem: de regisseur wou de zangeres omringen met een tiental wollige, blatende vissen. Helaas bestaan die dieren niet, en schapen inzetten was geen optie, gezien de Sjørse mentaliteit. Daarom staat Tjorna alleen op het podium, en die sobere aanpak kan de poëtische kracht van ‘Woolly Fish’ alleen maar onderlijnen.

Draai haar nummer als openingsdans op je huwelijk, bij elke bevalling en op je begrafenis, want: Chantal Pattyn beschrijft het lied als een confronterend discours met diffuse perspectieven, en Christoff noemt het keizalig. Wat kan er dan nog misgaan?

5 Palapezië: geroosterde klimaat-militant

undefined

Artiest: Bad Cable

Nummer: Sad Poodle (with Tearfull Eyes)

Palapezië is een onafhankelijk hertogdom aan de Zwarte Zee. Het telt negen inwoners. Zes van hen zijn lid van de boysband Bad Cable (de overige Palapeziërs zijn de producer, de roadie en de voorzitter van de fanclub). De groep mikt op de milieubewuste Europese muziekliefhebber, en zo zijn er velen.

Het sprookjesachtige ‘Sad Poodle’ draait om een poedel die ooit twee Marshall-versterkers (inclusief speakerkasten) opvrat. Daardoor kan het beest tergend luid janken, en het gebruikt die kwaliteit om de wereld te verbeteren. Blackie (zo heet de hond) zal naar Washington reizen. Daar zal hij zijn keel openzetten, en zijn onmenselijke kajieten zal pas stoppen als de Verenigde Staten eindelijk het klimaatakkoord ondertekenen. Blackie verstopt zich in de motor van een lijntoestel richting Amerika, maar nog voor het toestel het tarmac verlaat, wordt de harige milieuactivist levend geroosterd.

‘Sad Poodle’ heeft niet de sterkste verhaallijn. De enige Palapeziër die dat in de gaten had, was de voorzitter van de fanclub, maar de man hield om deontologische redenen zijn mond: hij meende dat iemand in zijn functie zich geen zware kritiek kon veroorloven. Gelukkig is de muziek bijzonder meeslepend.

Boek hen alvast voor drie avonden Sportpaleis, want: ‘Sad Poodle’ is de enige deelnemer met een backing track op vinyl! Dat geeft hun een enorme voorsprong.