I, Barbie

Elke dinsdag fileert Frederik De Backer het laatste popcultuurnieuws. Deze week: is Margot Robbie een live action Barbie?

Barbie, het fenomeen dat verwarde jongetjes liet geloven dat de grootste verschillen tussen hen en het andere geslacht bestonden uit een extra stel schouders ter hoogte van de ribben en een totale afwezigheid van lichaamsholtes, is weer springlevend. En dat is letterlijker dan ooit te nemen. Neen, geen zoveelste aan scalpelfetisjisme ten prooi gevallen zottin die er met onze nachtrust vandoor gaat, maar een heuse live action-film. Omdat er blijkbaar een tekort is aan aan scalpelfetisjisme ten prooi gevallen polsen.

Alsof de wereld er nog niet rooskleurig genoeg uitzag, krijgen we binnenkort in de bioscoop het netvliesverschroeiende coloriet van Mattels bestverkochte stereotype te slikken. Vijftig tinten fuchsia. Die klemmen kun je elders ook wel kwijt. Alles is beter dan te worden onderworpen aan een Barbie-film. Een mens zou bijna verlangen naar een Klaus Barbie-film.

Voor de hoofdrol werd aanvankelijk gedacht aan Amy Schumer. De heren studiobonzen moeten hebben geredeneerd dat als iemand zonder enig komisch talent toch een comédienne kan worden genoemd, diezelfde persoon ondanks een compleet gebrek aan de nodige kwalificaties vast ook wel een schoonheidsideaal kan spelen.

Later was Anne Hathaway in beeld omdat er wellicht geen geschiktere films waren om een tweede Oscar voor te krijgen, en nu zou de keuze zijn gevallen op Margot Robbie. Die nam de rol al op zich in de Barbie-prequel ‘The Wolf of Wall Street’ en etaleerde in ‘I, Tonya’ al genoeg net niet bekroonde waanzin om aan te kunnen wat komen zal: twee uur lang in verschillende settings een tot ver voorbij haar hol reikend blond tapijt kammen. Aan het strand, bij de dokter, met twee donkerharige en dus minder aantrekkelijke vriendinnen op de achtergrond (het Destiny’s Child-principe), op een paard…

De regie is in handen van Patty Jenkins, die het sinds ‘Wonder Woman’ gewend is om te werken met personages zonder diepgang. Nu nog een irritant wijf om de hele film lang het verhaal voor te zingen. Gezien het kleurenpalet lijkt de keuze voor Elton John evident.