I'm Not There
Na 'Velvet Goldmine', zijn controversiële ode aan de era van de glamrock, vond regisseur Todd Haynes dat het tijd was om Bob Dylan te eren.
Niet met een traditionele biopic in de trant van 'Ray' of 'Walk the Line' - daar zou Dylan wellicht nooit zijn zegen aan hebben gegeven - maar met een puur experimentele, feit en fictie vermengende allegorie die als een caleidoscoop de vele gedaanten van de Meester weerspiegelt.
De cast springt uiteraard het meest in het oog: Haynes heeft de rol van Dylan toevertrouwd aan maar liefst zes verschillende acteurs - u herkent Christian Bale, Heath Ledger, Richard Gere en zelfs Cate Blanchett - die één voor één een specifiek facet van de Meester belichten: zo zien we Bale als Dylan-de-protestzanger en incarneert Blanchett (die the real thing uiterlijk verrassend genoeg het dichtst benadert) de elektrische Dylan uit het midden van de jaren zestig.
And how does it feel? Quite boring, actually. Jazeker, de fans die Dylans levensloop en oeuvre tot in de kleinste hoeken, kanten en scharnieren uit het hoofd kennen, zullen ongetwijfeld meer dan twee uur lang hun hartjes kunnen ophalen aan deze dichterlijke, met allerlei citaten, referenties en inside jokes volgepropte hymne waarin zelfs de personages uit zijn songs tot leven komen (overigens gaf Bob himself, tegen alle verwachtingen in, toestemming om zijn liedjes te gebruiken).
Maar het valt te vrezen dat de mensen die de Dylan-canon níet binnenstebuiten kennen (en daar hoort ondergetekende bij: hoort u dat hoongelach uit de lokalen van de TTT-redactie opstijgen?), zich een beetje buitengesloten zullen voelen. En dat is eigenlijk best jammer. Idealiter zou 'I'm Not There' je moeten achterlaten met tenminste een héél klein beetje goesting om Dylan te ontdekken, en níét met het onaangename gevoel dat je buiten in de kou met je neus tegen een raam staat gedrukt terwijl er binnen een gezellig privéfeestje aan de gang is.
Een film, vinden wij, behoort een uitnodiging te zijn, geen afgegrendelde, slechts voor enkele Ingewijden toegankelijke consecratie. En als u ons nu even wilt excuseren: uit pure frustratie gaan wij nu een plaatje van Mort Schuman opleggen.
