Idles op Pukkelpop 2019: vastgebeten en niet meer losgelaten

Vastgebeten en niet meer losgelaten.

De planken in de zaal daverden al minuten op voorhand, en het applaus dat losbarstte toen Idles eindelijk op het podium verscheen, onderstreepte dat de Club klaar was voor wat opwinding.

Gitarist Mark Bowen verscheen in zijn onderbroek op het podium, en speelde al na een halve minuut van pure razernij een snaar over. Exact de tijd die zijn collega-gitarist Lee Kiernan aan de overkant nodig had om in het publiek te duiken. Bij song nummer twee, ‘Never Fight a Man With a Perm’, lagen ze er allebei in. Dat heet: zijn entree niet missen. Slechts zelden tijdens het komende uur zouden ze met z’n vijven op het podium staan.

undefined

Idles wordt boos als je hen punkrock noemt, maar als dit geen punkrockshow was, waren Black Flag en The MC5 easy listening.

Vier songs ver in de set nam zanger Joe Talbot voor het eerst het woord: ‘This is what five feminists look like. And this is what a feminist song sounds like’. ‘Mother’ was aan de beurt, met die lekker politiek correcte slagzin ‘The best way to scare a Tory is to read and get rich’.

Vanaf dan werd zowat elke song aangekondigd als a celebration of something. ‘Of every insult I’ve ever been given in my life’ (‘I’m Scum’), ‘In celebration of the European Union’ (‘Love Song’), ‘In celebration of my depressed friend’ (‘1049 Gotho’). Als pamfletten verklede kopstoten die eigenlijk gewoon dienden om een feestje te bouwen. De groep amuseerde zich te pletter en het publiek kon niet anders dan meedoen. Welke songs Idles precies speelde, deed er allemaal niet zoveel toe. Met een compleet andere setlist hadden ze exact hetzelfde effect kunnen sorteren. Idles had de gps op ‘veroveren’ ingesteld, en daar werd geen seconde van afgeweken. Die paar keren dat er heel even een zoete melodie de kop opstak, was als Joe Talbot er een parodietje tussendoor gooide. Een stukje ‘Easy’ van The Commodores, ‘These Boots Are Made For Walking’, ‘Raspberry Beret’. Dat laatste werd door het publiek gewillig meegezongen.

Het grapje had Talbot voor het laatst bewaard: ‘Are you ready for a guitar solo?’. Die kwam er niet van. Wel ‘Rottweiler’, de perfecte afsluiter en samenvatting voor wat Idles in de Club was. Vastgebeten en niet meer losgelaten.