tussen hemel en helWim De Vilder
‘Ik kijk graag naar mooie vrouwen, en ik mág dat ook ongegeneerd’
Wim De Vilder wordt vandaag 51 jaar. Proficiat! Om dat te vieren hebben wij zijn Hemel & Hel uit 2004 vanonder het stof gehaald. Geen dank!
(Verschenen in Humo op 22 juni 2004)
Om een nieuw seizoen Tussen Hemel en Hel feestelijk te ontkurken, grijpen we naar een magnumformaat én naar Wim De Vilder (34), het door zeepokken noch slijkmossels aangetaste anker van TV1. We hebben afgesproken in een Leuvense Bierstube.
HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?
DE VILDER «Een warm bad nemen! Als ik opgesmeten van mijn werk thuiskom, kan dat wonderen doen. Douchen vind ik niks, dat is gewoon jezelf schoonmaken, maar dobberen in een ligbad met een goed glas wijn erbij: zalig.
»Ik hou niet alleen van lui genot, hoor, ik sport ook veel. Ik loop, ik fiets en ik ga geregeld fitnessen. Afzien is ook een vorm van lichamelijk genot - dat heb ik geleerd. Ik zoek steeds mijn grenzen op, maar wel berekend: ik mag er de volgende dag geen last van hebben.
»Sporten geeft me energie, en ik doe het nog graag ook. Stilzitten is niks voor mij. Ik ga ‘s ochtends liever joggen dan te ontbijten met de krant en een kop koffie.»
HUMO Voorwaar, een ochtendmens!
DE VILDER «Een late ochtendmens. Om zeven uur ‘s morgens zul je mij niet in trainingspak door de straten van Leuven zien hollen, maar ik wil de dag wel actief beginnen. Op een vrije dag lees ik mijn kranten pas ‘s avonds, als ik fysiek moe ben.»
HUMO Vreemd dat je het nog niet over seks hebt gehad.
DE VILDER «Ik hou erg veel van seks. Ik geniet het meest van het moment tussen het voorspel en de daad: de spanning is helemaal opgebouwd, je barst van de verwachting... Wat daarna komt is natuurlijk ook erg leuk, maar je bent geestelijk toch veel meer afwezig.
»Eten staat bij mij ook helemaal bovenaan het lijstje. Ik eet graag véél: geen grote porties, maar veel verschillende gerechten - een rijsttafel met twintig kleine schoteltjes is voor mij de max. Ik heb ook de vreemde gewoonte - die niet iedereen even apprecieert - om op restaurant aan mijn tafelgenoten te vragen of ik van hun bord mag proeven.»
HUMO Wat is jouw culinaire hoogtepunt?
DE VILDER «Anderhalf jaar geleden ben ik in Iran geweest, en daar heb ik iets vreselijk lekkers ontdekt: fesenjan, een saus van fijngestampte walnoten en granaatappelpitten die geserveerd wordt bij gevogelte en rijst. Héérlijk. Ik mag zeggen dat ik wat van de wereldkeuken ken, maar zoiets had ik nog nooit geproefd.»
HUMO Kook je ook zelf?
DE VILDER «Ja. Soms voor mijn vriend, maar het liefst als er bezoek is: dat is feestelijker.»
HUMO Ook als kok heb je een publiek nodig?
DE VILDER «Zou het dat zijn, denk je? (lacht) Ik hou niet zo van sleur: volgens mij heeft het dáár veel meer mee te maken. Ik zoek voortdurend nieuwe smaken: ik probeer nooit twee keer hetzelfde gerecht uit. Ik ga ook altijd op mijn eigen smaak af. Een recept volg ik nooit helemaal: ik lees het, en dan doe ik er mijn zin mee. Slaafs een recept nabootsen vind ik te veel een beperking van mijn vrijheid.»
HUMO Overdrijf je nu niet een beetje?
DE VILDER «Nee, ik heb echt een hekel aan alles wat mij afremt. Daarom voel ik me zo goed in mijn vel als journalist. Zo’n nieuwsredactie, dat is: georganiseerde chaos. Geef mij een nine-to-five job op een kantoor met een strikte hiërarchie, en ik ga dood.»
HUMO Er zou ook een party animal in je schuilgaan.
DE VILDER «Ik dans graag, ja. Een fuif is voor mij pas geslaagd als ik de helft van de avond op de dansvloer heb gestaan. Op ‘Breakfast in Vegas’ van Praga Khan ben ik niet te houden: voor mij de beste dansplaat die er ooit is gemaakt. Daft Punk en Faithless vind ik ook geweldig.
»Ik hou erg van luide muziek: in de wagen staat de volumeknop steevast op acht. Als ik stilsta voor een rood licht, wipt mijn auto nét niet op en neer. Ik vrees dat veel mensen al gedacht hebben: wat een Johnny! (lacht)»
HUMO Zit er dan ook Johnny-muziek in je cd-speler?
DE VILDER «Absoluut niet. De laatste van Daniël Lanois, ‘Shine’, speel ik vaak. Of die van Anastacia. Folk ook, van de Finse groep Värttinä. En oude helden als Kate Bush, Fleetwood Mac en Tom Petty.
»Ik luister ook veel naar klassiek, vooral uit de renaissance. Ook dat moet je snoeihard spelen, vind ik: ik wil het gevoel hebben dat ik in de orkestbak zit.
»Ik ben van kleins af aan met klassieke muziek bezig - bij ons thuis lag dat voortdurend op - maar de renaissance heb ik pas herontdekt toen ik ‘Le Roi Danse’ heb gezien, een film over het leven van de Franse hofcomponist Lully. ‘t Is heel feestelijke muziek. Ik heb ook veel cd’s met klavecimbelmuziek van Scarlatti: dat is dan weer late barok.»
HUMO Je hebt klassieke piano gestudeerd.
DE VILDER «Tien jaar lang. Ik ben ermee gestopt toen ik mijn regeringsmedaille moest halen: daar moest je hard voor werken, en dat kon ik niet meer combineren met mijn universitaire studie. Af en toe speel ik nog eens, vooral Bach - die blijft op één of andere manier in mijn vingers zitten - maar het wordt steeds moeilijker. Hoe minder je speelt, hoe slechter je wordt: dat gaat frustreren.»
HUMO Waar heb jij het hoogste literaire genot gevonden?
DE VILDER «Ik heb opvallend veel Edgar Allan Poe in mijn boekenkast. Als ik ‘The Fall of the House of Usher’ lees, gaat het haar op mijn armen rechtstaan, van de eerste tot de laatste letter. Ik vind Poe de enige echt goeie horrorschrijver: Stephen King vind ik bijvoorbeeld maar niks.
»Van een goed boek weet ik ook altijd heel precies waar en wanneer ik het gelezen heb. ‘Stupeur et tremblements’ van Amélie Nothomb bijvoorbeeld, een echt juweeltje. Ik ging voor een paar dagen naar Parijs en ik dacht: laat ik maar een Frans boek meenemen. Ik heb het in één ruk uitgelezen op de Place des Vosges, en ik associeer het boek nog altijd met dat plein.
»Ik heb ook erg genoten van de reeks ‘Tales of the City’ van Armistead Maupin: een bijzonder geestig geschreven soap over mensen die in hetzelfde appartementsgebouw in San Francisco wonen. Het grappige is dat ik die boeken allemaal in het Duits gelezen heb, omdat ik op dat moment in Duitsland studeerde. ‘Stadtgeschichten’ heette de reeks daar.»
HUMO Hou je ook van beeldende kunst?
DE VILDER «Ja, vooral van de Cobra-beweging. Onlangs heb ik me in een galerie nog heel hard moeten inhouden om geen duur werk van Dotremont te kopen; ik hou heel veel van die imaginaire letters die hij schildert. Karel Appel vind ik ook geweldig. Zijn ‘Kijkende Gesichten’ is één van de mooiste dingen die er ooit gemaakt zijn. Ik heb er een poster van, die jarenlang op mijn kot heeft gehangen en nu netjes ingelijst bij mij aan de muur prijkt. Wat mij zo aanspreekt in Cobra is het kinderlijke, het kleurrijke, én het revolterende: zij rebelleerden tegen alle normen.»
De korte sprint
HUMO Hoe definieer jij intellectueel genot?
DE VILDER «Wat het voor de meeste mensen is, zeker: iets leren, nieuwe inzichten krijgen.»
HUMO Je hebt rechten én communicatiewetenschappen gestudeerd: zes jaar lang genieten?
DE VILDER «Ik ben nu al meer dan tien jaar afgestudeerd, maar als ik dezer dagen de sufgeblokte studenten door Leuven zie lopen, denk ik nog altijd: blij dat ik daarvan af ben. Al waren er wel een paar vakken die ik wél graag deed; logica bijvoorbeeld, of - nog trickier - internationaal privaatrecht.»
HUMO Vertel ons alles!
DE VILDER «Internationaal privaatrecht gaat over vraagstukken als: welk recht is er van toepassing wanneer een Spanjaard in Frankrijk met een Belgische wagen een auto aanrijdt van een Nederlander die in Amerika woont. Dat vond ik fantastisch! ‘t Is bijna wiskunde, en daar hou ik wel van. Het PMS had me na mijn humaniora trouwens aangeraden een wiskundige richting te kiezen, maar dat heb ik toch maar niet gedaan.
»Ik was het prototype van de rechtenstudent: ik heb die richting gekozen omdat ik, zoals zovelen, eigenlijk niet wist wat ik wilde doen, en met rechten kan je alle kanten uit. Zelfs na mijn studie wist ik nog niet wat ik zou gaan doen. Ik heb er dan communicatie bij genomen, en zo ben ik voor mijn stage op Radio 1 beland. Toen ik afstudeerde, kon ik drie dingen doen: naar de balie gaan, assistent worden bij professor Dirk Voorhoof in Gent, of radiojournalist worden: ze waren er tevreden over mijn stage en zochten iemand met een rechtendiploma. Ik wilde de unief met de VRT combineren, maar dat mocht niet van de RUG. Toen heb ik voor de radio gekozen. Gelukkig maar.»
HUMO Vond je de journalistiek een grotere intellectuele uitdaging dan het academische werk?
DE VILDER «O nee. Academisch onderzoek vergt een veel grotere intellectuele inspanning, alleen: ik hou niet zo van werk van lange adem. Ik ben de man van de korte sprint, van het avontuur.»
HUMO Is een journaal presenteren intellectuele arbeid, of is het meer een circuskunstje?
DE VILDER «Je moet natuurlijk allerlei trucs en vaardigheden onder de knie krijgen, maar de intellectuele uitdaging vind ik toch veel groter. Het nieuws van de dag helder en beknopt presenteren, ingewikkelde dossiers snel verhapstukken, analyseren en synthetiseren: dat vind ik de essentie van mijn job.»
HUMO Je hebt ooit gezegd dat je interviewen het moeilijkste vond.
DE VILDER «Interviewen in het journaal is ook lastig. Je hebt weinig tijd en het moet meteen oké zijn, want het gaat live. Vooral politici interviewen is niet makkelijk: ze hebben hun eigen agenda, en die willen ze altijd doordrukken.»
HUMO Steve Stevaert zei dat de vragen in ‘De Volksjury’ van VTM de moeilijkste waren die hij de hele campagne had gekregen. ‘De mensen’ zijn blijkbaar minder voorspelbaar dan de journalisten.
DE VILDER «Ik denk dat Stevaert het om een heel andere reden moeilijk vond, hoor. Politici moesten in dat programma meteen oplossingen bedenken voor individuele problemen van kijkers - een soort instant dienstbetoon, zeg maar. Ik vond dat niet erg eerlijk. Je kan van een politicus niet verwachten dat hij zomaar voor elk probleempje een oplossing uit zijn hoge hoed tovert. Ik vond ‘De Volksjury’ op het randje: het was in ieder geval niet constructief voor het imago van de politici.»
HUMO Jij zou het niet gepresenteerd hebben?
DE VILDER «Liever niet.»
HUMO Toen hij nog voor de openbare omroep werkte, werd jij vaak in één adem genoemd met Stef Wauters. Jullie waren het meestal ook eens, maar niet altijd: jij zou er een veel minder populistische visie op het journaal op nahouden dan hij.
DE VILDER «Stef is een aanhanger van de Franse cultuurfilosoof Bourdieu. Die zegt - eenvoudig samengevat - dat nieuws datgene is waar de mensen over spreken. Ga met andere woorden op café en je weet wat nieuws is. Ik vind dat te eng; ik geloof ook in je eigen journalistieke reflex. Een beslissing van de G7 zal wellicht nooit op de tram besproken worden, maar ze kan wel van belang zijn voor de wereldpolitiek. En dan móét je dat brengen.
»Toen Stef als student Bourdieu las, verdiepte ik me in Montesquieu, die andere grote Franse filosoof, die het begrip van de scheiding der machten heeft uitgevonden. Laten we het erop houden dat ik Montesquieu hoger inschat dan Bourdieu.»
De overstap
HUMO Terug naar je Hemel en Hel: naar welke plek wil je zeker nog één keer in je leven terugkeren?
DE VILDER «Ik wou dat ik er ooit nog eens kon komen, maar helaas is het onmogelijk: Bam, de stad in Iran die met Kerstmis vorig jaar door een aardbeving van de kaart is geveegd. Het was één van de mooiste plekken die ik ooit gezien heb: net een zandkasteel, midden in de dorre woestijn. Eeuwenoude lemen architectuur, práchtig. Ik heb er tientallen foto’s genomen, in een poging het bij te houden, vast te leggen.
»Toen ik het nieuws hoorde, heb ik er een nacht niet van geslapen. Omdat die mooie stad vernield was, maar vooral omdat ik me afvroeg wat er gebeurd was met de mensen die we daar hadden ontmoet. De man bij wie we kiwi’s wilden kopen maar die ons geld weigerde omdat hij zo blij was toeristen te zien; de jongen die onze gids was en met zoveel trots over zijn Bam sprak; de vrouw die ons ontbijt bracht, ‘s ochtends in het hotel. Ik weet niet of ze nog leven, en heel af en toe vraag ik mij dat nog altijd af.»
HUMO Hoe ziet jouw hemel eruit?
DE VILDER «Ik heb hem gezien, denk ik, alweer in Iran: de Lotfallah-moskee op het grote plein in Isfahan. Misschien is het een beetje vreemd om een moskee als hemel te kiezen, maar het is werkelijk een wonderbaarlijk gebouw. Vanbinnen en vanbuiten is het helemaal met mozaïek bekleed, vooral wit en blauw. Binnenin staat of ligt er niks: geen tapijten, geen preekstoel, geen schrijn, niks. Er is alleen het spel van het licht, dat door de ramen op de geometrische plantenmotieven op de mozaïekstenen valt. Het was bijna een religieuze ervaring.»
HUMO Ik veronderstel dat je daar met je partner was. Nooit last gehad?
DE VILDER «Niet in het minst. Twee mannen die samen op reis gaan, dezelfde hotelkamer delen en elkaars hand vasthouden - wat wij nooit doen - dat is daar de normaalste zaak van de wereld. Niemand die eraan denkt dat je homo zou kunnen zijn. Vrouwen, díé hebben het pas lastig in Iran: zonder sluier en lange rok kunnen ze daar de straat niet op.
»Iran is echt een cultuurschok: het is de bakermat van onze beschaving, en tegelijk is het een verstikkende samenleving waar een ronduit schokkende ethiek heerst.»
HUMO Blijf je journalist op reis?
DE VILDER «Meer nog: de keuze van mijn bestemming wordt vaak door mijn journalistieke interesse bepaald. Daarom ben ik al zo vaak naar het Midden-Oosten geweest: in Egypte, maar zeker in Jordanië en Syrië word je elke dag met je neus op het Palestijns-Israëlische conflict gedrukt.»
HUMO Zou je niet graag een Rudi Vranckx zijn?
DE VILDER «Misschien wel, maar Rudi doet zijn job perfect, en ik hoop dat hij het nog heel lang volhoudt. Ik vind het ongelofelijk wat hij allemaal al heeft gedaan. Was Rudi een Brit, dan zouden zijn reportages de hele wereld rondgaan en was hij nu schatrijk en wereldberoemd.»
HUMO Is het werk dat je nu doet professioneel de hemel voor jou?
DE VILDER «Ja: ik kan me op dit moment niks beters voorstellen. Dat kan natuurlijk altijd veranderen - ik denk niet dat ik deze job tot mijn zestigste wil doen - maar zolang ik me amuseer, kijk ik niet vooruit.
»Ik ben helemaal geen carrièreplanner, misschien omdat alles me altijd in de schoot is gevallen. Ik heb niet eens hoeven te solliciteren bij de VRT; na mijn stage hebben ze me gewoon gevraagd. En toen Stef naar de VTM ging, werd ik naar voren geduwd: ‘Nu is het jouw beurt om op de eerste rij te gaan staan,’ zeiden ze op de redactie. Maar ik wist toen helemaal niet of ik dat wel wilde. Ik voelde me comfortabel in het zog van Stef, hij was een collega van onschatbare waarde.
»Op de redactie trek ik wel flink mee aan de kar, maar ik zal nooit het voortouw nemen zoals Stef dat doet. Ik zie me ook nooit helemaal in mijn eentje overstappen naar een andere zender. Met een hoop collega’s zou ik het wél overwegen. Een journaal maken is echt teamwork, en ik heb geen zin om dit team in de steek te laten. Ik zou wel gek zijn: ik kan nergens beter zitten dan bij de VRT.»
HUMO Heeft Stef Wauters in jouw ogen dan iets geks gedaan?
DE VILDER «Stef zit anders in elkaar dan ik. De ambitie om hoofdredacteur te worden is mij vreemd. Een goed presentator, dát wil ik worden. Soms denk ik: wat erg, ik heb helemaal geen ambities - maar dat is natuurlijk niet waar. Je job zo goed mogelijk willen doen is óók een vorm van ambitie.»
Ldvd
HUMO Als je je de hemel op aarde moet voorstellen, komen daar ook kinderen voor jou en je partner in voor?
DE VILDER «Neen. We hebben het allebei zo druk dat er geen tijd is voor kinderen. Ik vind het wel comfortabel dat het zo duidelijk is: ik kom niet eens in de verleiding om erover te gaan nadenken. Want een homokoppel kan perfect een kind opvoeden, daar ben ik zeker van. Als alleenstaande ouders het kunnen, waarom twee mannen dan niet? Vooral omdat homo’s altijd heel bewust voor kinderen kiezen. Sommige heterokoppels hebben kinderen omdat het zo hoort.»
HUMO Wat is het gelukkigste moment in je leven geweest?
DE VILDER «Ik heb eens met vijf vrienden door Senegal gereisd. Op een dag hadden we uren met een oude terreinwagen door de savanne moeten rijden: alsof we de hele dag in een stofzak zaten. Tegen valavond vonden we een slaapplaats: Hotel Baracuda, de wegwijzer stond midden in een grote zandvlakte. Het was een klein hotelletje, we sliepen in hutjes, maar er was wel een zwembad met uitzicht op een rivier. Daar zijn we met zijn zessen ingedoken, toen hebben we ons te goed gedaan aan een aperitief, en daarna heeft de hotelkok voor ons phacochère klaargemaakt, wrattenzwijn. Ik kan me weinig momenten herinneren dat ik me zo geborgen en compleet heb gevoeld: vijf mensen om me heen die ik graag zie, lichtjes beneveld, ruiken en proeven van een ander continent...»
HUMO Heb je een gelukkige jeugd gehad?
DE VILDER «Ik heb zeker een comfortabele jeugd gehad: stabiele omgeving, geen noemenswaardige problemen. Ik ben vrij streng opgevoed, maar dat vind ik nog altijd goed.
»Maar ik was niet graag kind. Ik wilde zo snel mogelijk volwassen worden. Ik vond het vervelend dat je zo vaak buitengesloten werd. Ik speelde ook weinig: ik las, ik maakte plakboeken over van alles en nog wat, en ik keek heel veel tv - dat was toen nog niet zo’n taboe. Achteraf bekeken was ik toen eigenlijk al bezig met wat ik later zou gaan doen: televisie, dossiertjes aanleggen, de wereld proberen te begrijpen...»
HUMO Toch geef je me niet de indruk dat je jeugd de gelukkigste tijd uit je leven was.
DE VILDER «Ik ben nu veel gelukkiger dan toen, ja. Ik vind dat logisch: als kind moet je altijd doen wat anderen goed voor je vinden. Nu doe ik wat ik graag doe. Nu ben ik vrij.»
HUMO Wanneer ben je het ongelukkigst geweest?
DE VILDER «Toen ik negentien was en het af raakte met mijn eerste lief. Gigantisch ldvd! Ik was ontroostbaar: ik geloofde echt dat ik nooit nog iemand zou vinden. Erger kon me niet overkomen. Dacht ik.
»Tot ik een paar jaar geleden in korte tijd twee goede vrienden - broer en zus - verloor. Dát is het allerergste wat me tot nog toe is overkomen. Het heeft jaren geduurd voor ik dat verlies kon plaatsen.»
HUMO Hoe ziet jouw hel eruit?
DE VILDER «Ik denk dat je het onderhand wel kunt raden: een plek waar geen vrijheid bestaat, waar je niet mag zeggen wat je wil, waar je niet mag houden van wie je wil. Het Midden-Oosten komt wat dat betreft aardig in de buurt - terwijl het voor mij tegelijk ook een paradijs is.
»Vrijheid is heilig voor mij: een gevangeniscel lijkt me de absolute hel. Ik word zelfs al lastig als het toeval mijn plannen doorkruist. Een etentje waar je al een tijd naar uitkijkt, bijvoorbeeld: als dat om god-weet-welke reden in het water valt, word ik opstandig.»
HUMO Je leven vóór je outing, was dat een hel?
DE VILDER «Je voelt je natuurlijk alleen op de wereld. Ik dacht echt waar dat ik niet mocht zeggen wat ik voelde. Van níémand. Dat vond ik oneerlijk.
»Daarom kom ik er als publiek figuur ook openlijk voor uit dat ik al elf jaar een vriend heb. Ik sta niet op de barricades en ik zal dat ook nooit doen, maar het helpt ook als je het gewoon als vanzelfsprekend beschouwt. Ik krijg weleens een mail van een jongen of een meisje die thuis hebben verteld dat ze homo zijn: ‘Toen we erbij zeiden dat jij het ook bent, werd het makkelijker aanvaard.’ Dat is leuk.
»Ik herken dat ook. Onlangs vroeg Dag Allemaal aan Goedele Liekens wie zij aantrekkelijk vond, en ik was één van de mannen die ze noemde. Ik viel achterover toen ik dat las, zo geflatteerd was ik. Een jaar of vijftien geleden - ik was nog maar pas uit de kast - heb ik Goedele nog een briefje geschreven om haar te bedanken voor het baanbrekende werk dat ze op de VTM voor homo’s en lesbiennes deed.
»Het leuke is dat die journalist van Dag Allemaal meteen repliceerde: ‘Dat is wel een homo, hoor.’ Hilarisch. Hij bedoelde eigenlijk: ‘Noem eens een echte vent.’ (lacht)»
HUMO Tot slot: gesteld dat het zou mogen van je partner, wie zou jij er dan uitpikken voor een onenightstand?
DE VILDER (zonder nadenken) «Pieter, Bert en Tine Embrechts, alledrie samen.»
HUMO Qué?!
DE VILDER «Probleem, hè? Vooral voor hen: ‘t zou incest zijn, zeker? (lacht)»
HUMO Tine Embrechts is een vrouw, jongeheer De Vilder!
DE VILDER «Maar wel één met ballen aan haar lijf. Ik doe het niet met vrouwen, en ik ben dat ook absoluut niet van plan, maar in je fantasieën mag je niks uitsluiten. Ik kijk graag naar mooie vrouwen, en ik mág dat ook ongegeneerd. Als een vrouw een diep decolleté draagt, mag ík daarnaar staren; doet een hetero dat, dan krijgt hij een klap voor zijn kop (lacht). Ik ben ook de enige op de redactie die ongestraft ‘schoon poepke’ mag roepen naar een knappe collega.»
HUMO We hadden het over de familie Embrechts.
DE VILDER «Bert ken ik - zoals de meeste mensen - van ‘De Laatste Show’: hij heeft vreselijk mooie ogen, en ik denk ook dat hij ontzettend lief is. En Pieter heb ik, samen met Tine, onlangs nog aan het werk gezien in ‘Frustration Island/De Ingebeelde Grieken’ van Het Paleis. De viriliteit spatte van hem af. Hij speelde een janet, en normaal val ik niet op nichterige mannen, maar zelfs in die rol was hij onweerstaanbaar. Achteraf heb ik me meteen een T-shirt van die voorstelling gekocht; ik ben er zelfs al een paar keer mee gaan slapen (lacht).»
