‘Ik moèt blijven lachen. Anders loopt het fout. Als ik het niet meer zie zitten verliest Bart ook de moed’

(Verschenen in Humo op 28 mei 1992)

We bellen aan bij Peeters-Bellens. We komen voor Bellens. Peeters staat — nu weer met The Radios — zo al genoeg in het zonnetje. En we willen niet dat hij pretenties krijgt. Een hoogzwangere Bellens doet open.

ANNE BELLENS (31) «Ik ben de jongste van acht — vijf meisjes en drie jongens. Dat hebben mijn ouders op dertien jaar tijd klaargespeeld. Ze hadden dus hun handen vol (lacht).»

HUMO Wat doen je zussen allemaal?

ANNE BELLENS «Gitta doet de mediacoördinatie voor een groot reclamebureau. in kader daarvan is ze al regelmatig met jouw baas — en anderen — in exotische oorden geweest. Trix is onderwijzeres op een BLO-school. Els heeft een restaurant. En Marleen is huismoeder. Onze Piet is ook onderwijzer en mijn twee andere broers werken allebei op directieniveau bij bedrijven.»

HUMO Zijn je ouders trots?

ANNE BELLENS «Jaaa! Ze zijn nog van de generatie mensen voor wie kinderen het belangrijkste zijn wat er is. Wij zijn echt nog opgegroeid in een sfeer van: kind ziek? Dan gaat dat voor op alles. Echte luxe. Wij woonden in een heel plezante wijk in Wijnegem, een nieuwe wijk waarin allemaal tegelijkertijd koppels kwamen wonen die binnen de kortste keren tot families met vijfzes kinderen uitgroeiden. Heel idyllisch.

»Mijn vader is ingenieur en nu met pensioen. Mijn moeder is regentes Frans-geschiedenis; maar ze geeft allang geen les meer. Vroeger was het zo in het onderwijs: als je trouwde moest je stoppen. Vandaar dat er zoveel ongetrouwde juffrouwen in het onderwijs zitten, hè.»

HUMO Vond ze dat niet jammer?

ANNE BELLENS «Ik denk dat ze aan die acht kinderen werk genoeg had. Zeker in haar tijd, zonder wasmachines en droogmachines, zonder pampers. En dan breidde ze ook nog acht truien in een week en daarna acht golfjes.

»Vader beredderde vooral de transportproblemen. Als we naar zee op vakantie gingen, moest hij verschillende keren heen en weer rijden. Als alle acht kinderen waren ingeladen, kon de bagage er niet meer bij; ik moest nog in een kinderstoel en de ouderen hadden al grote koffers mee. Er zijn zelfs jaren geweest dat hij een bestelwagentje huurde om alles in een keer over te kunnen brengen.

»Op mijn zevende gingen we pas voor het eerst naar Frankrijk. Toen was mijn broer oud genoeg om een tweede auto te besturen. Op het laatst was ik nog de enige die — weliswaar met een vriendin —meeging. Ik ben zeker tot mijn negentiende met mijn ouders op vakantie blijven gaan want Bart is ook nog meegeweest, en ik was zeventien toen ik hem leerde kennen. Later ben ik ook met zijn ouders mee op vakantie gegaan.»

HUMO Was je confrontatie met de extroverte familie Peeters een cultuurschok?

ANNE BELLENS «Het was in elk geval een heel ander soort familie, ja. Ik kende Barts moeder natuurlijk al van school. Zij was er lerares en tussen de middag gaf ze toneel. Zo heb ik Bart leren kennen. Jarenlang heb ik hem alleen van veraf gezien. Want als de voorstelling een drummer nodig had, dan kwam Bart (giechelt). En aan het einde van de humaniora regisseerde Bart onze laatste voorstelling. Daar is het gebeurd. Al heeft hij braaf gewacht tot ik van school was; mij onder zijn moeders vleugels afvoeren ging hem toch te ver.»

HUMO Maar jullie hadden wel al met elkaar gepraat?

ANNE BELLENS «Nou, euh. Eigenlijk niet. Ik zat op een typische meisjesschool, dus dan zit je met je vriendinnen van een afstandje een beetje te kijken van Wauw? Eerst naar de muzikant en daarna naar de regisseur. Er werd bij de repetities ook nooit nagepraat; ik kende Bart alleen maar van met hem te werken.»

HUMO En in de repetitieperiode liet hij ook niets doorschemeren?

ANNE BELLENS «Jawel! Hij zat toen net in z’n eerst jaar Germaanse, waarin je — wist ik — een enorme hoeveelheid dikke boeken moest lezen. En toch kwam hij middenin zijn examenperiode naar het grote bal van Wijnegem en vroeg hij mij de hele tijd ten dans. Op de koop toe bood hij me aan me met een boekbespreking te helpen.»

HUMO De ouwe truc.

ANNE BELLENS «Ik begon me inderdaad af te vragen: waar is hij nou tijd in aan het steken, terwijl hij eigenlijk moet zitten blokken. En het erge was dat ik na mijn examens met mijn ouders op vakantie vertrok, toen hij volop in zijn examens zat. Ik kreeg nog wel een hele verwarde brief mee, waar ik waarschijnlijk één en ander uit had moeten begrijpen.»

HUMO Verward?

ANNE BELLENS «Nou ja, vooral vrijblijvend. Hij heeft mij later verteld dat hij dacht dat ik op oudere mannen viel — op mijn veertiende had ik inderdaad een vriend van tweeëntwintig — en hij was bang dat ik hem een snotneus zou vinden. Hij had duidelijk geen enkel risico genomen, alleen tussen de regels door wat gesuggereerd. Ik vond het gewoon niet zwart op wit genoeg en besloot nog maar wat te wachten.»

HUMO Dus vol verwachting keerde je terug van vakantie.

ANNE BELLENS «En toen vroeg Bart of ik niet eens met hem wilde gaan wandelen —heel romantisch — en euh —ja, hoe ging dat vroeger — dan pakte je elkaar vast en dan was je een koppel.»

HUMO Hoe heeft hij je overtuigd?

ANNE BELLENS «Ik vond hem eigenlijk al heel lang ongelofelijk interessant, maar vooral: onbereikbaar. Er waren er ook zoveel die op hem vlamden; voor mij genoeg reden om dat niet te doen. Maar toen hij mij koos was ik natuurlijk heel trots: uit een hele meisjesschool koos hij mij! Nu vertelt hij altijd dat de bliksem insloeg toen ik in een toneeltje van zijn moeder, gehuld in een wit zijden pak, ‘Dansez maintenant’ van Dave zong. Ik had mijn bloes opgeknoopt en het was vooral mijn blote bruine buik die het moet hebben gedaan. Hoe oppervlakkig eigenlijk hè. Maar het is toch nog iets geworden, en gebleven. In juni zijn we al 14 jaar samen.»

HUMO Hoe houdt een mens het uit?

ANNE BELLENS «Door het. geluk te hebben heel aanvullend te zijn. Ik ken geen stel dat verschillender is dan wij. Ik word bijvoorbeeld gek als ik niet regelmatig alleen thuis ben — als kind klom ik altijd al in hele hoge bomen omdat ik graag alleen was. Dat Bart vaak weg is, is dus mooi meegenomen. Hij heeft natuurlijk ook de gewoonte vanalles door elkaar te doen, en dan krijg ik het wel eens op mijn zenuwen. Zo van: snel even een plaat afwerken en tussendoor bij Hugo Matthysen langs om ‘Het Leugenpaleis’ voor te bereiden. Dan ontspant je geest zich natuurlijk niet. Dat zie ik ook, dan gaan Barts ogen terwijl hij tv kijkt op stroboscopische snelheid heen en weer, Dan weet ik : hij luistert niet maar laat honderden gedachten tegelijk door zijn hoofd malen. Laatst had hij dat zelfs tijdens ‘De schreeuw van de Leeuw’, terwijl hij een ongelofelijk fan van Paul de Leeuw is.»

HUMO Is er nog meer dat je niet kan verdragen?

ANNE BELLENS «In het eerste jaar durfde ik hem niet te zeggen hoe verschrikkelijk ik zijn favoriete festival vond: Jazz Middelheim. lk werd neurotisch van die freejazz Tenslotte ging ik dan maar op het uiterste hoekje van het terrein staan. Ik dacht: ‘Nog eventjes volhouden Anne, het is bijna voorbij.’ Maar ik blééf dus zitten, omdat Bart zo wild enthousiast was: ‘Dit zijn de grote der aarden!’ En dan ging hij op de eerste rij zitten en raakte helemaal in trance. Maar goed : dat was nog maar in het begin hè. lk wilde alle dagen bij hem zijn en de vlinders voelen fladderen.

»Hij kwam een beetje uit een andere wereld, waarin hij me snel heeft betrokken. Zijn ouders hadden een poppentheater. lk mocht al snel poppen aangeven en later mocht ik kleine rolletjes spelen.»

HUMO Zelf had je geen podiumambities?

ANNE BELLENS «Welneen, het is tot schooltoneel beperkt gebleven. Wel een fantastische tijd hoor, ook weer dank zij Barts familie. Vooral Suz, zijn moeder. Zij liet ons niet alleen toneelspelen, maar nam ons ook mee naar het jeugdtheater en zorgde altijd voor verrassingen. Over een jaar gaat ze met pensioen; dat zal heel erg zijn. Zij drukte echt een stempel op die school.»

HUMO Wat heb je van haar geleerd?

ANNE BELLENS «Dat menselijk zijn heel belangrijk is, bijvoorbeeld. Op school heb je de neiging heel oppervlakkig te zijn, je durft geen menselijke dingen te zeggen omdat je bang bent dat je flauw zal overkomen. Zij kon, zonder dat het een soort godsdienstles werd, tussen de regels door, ervoor zorgen dat je je leven lang ervoor schaamde als je ooit iemand van je klas had uitgestoten. lk kwam pas op die school toen ik dertien was en die vrouw maakte meteen een enorme indruk op me. Nog altijd trouwens.

»Tot mijn dertiende zat ik op een hele strenge stadsschool in Antwerpen. Ik had een afwijking : ik zat altijd te babbelen en dan vergat ik de wereld ; in het begin zat ik zacht te fluisteren maar het eindigde ermee dat ik zonder dat ik ook maar ièts doorhad hardop zat te vertellen terwijl de hele klas om mij heen langzaam stil werd. Dan kreeg ik natuurlijk een uitbrander, maar tien minuten later deed ik het wéér. Een ramp. Ik had altijd straf : soms moest ik veertien dagen in de kleuterklas zitten en als ik daar binnenkwam, zei de juffrouw altijd: ‘Kijk eens, daar hebben we dat stoute kindje weer.’ En dan lachte iedereen me uit. Op den duur kwam ik elke dag met hoofdpijn thuis, mijn lijf stond vol rooie pukkels en ik liep voortdurend te wenen. Toen mocht ik naar de school in het dorp, bij de kinderen uit de buurt. Daar was de aanpak veel menselijker. Barts moeder ijverde daar ook voor: leerlingen die overal waren buitengevlogen niet alleen binnenhalen, maar ook nog proberen resultaten uit te krijgen.»

HUMO Ga je je dochter naar een katholieke school sturen?

ANNE BELLENS «Wij gaan haar in ieder geval wel laten dopen.»

HUMO Waarom?

ANNE BELLENS «Ik was al bang dat je die vraag zou stellen. Als je het niet doet, voel je een ongelofelijke druk van al die mensen die vinden dat je het wel moet doen, en omgekeerd. Wij hebben gewoon een gevoel dat het beter is. Ergens diep binnenin geloven wij eigenlijk wel. Wij zijn ook voor de kerk getrouwd. Eerst denk je : waarom eigenlijk? Je gaat toch ook niet meer naar de kerk? Maar toch kan je het nog niet helemaal overboord gooien. Het is ook: ik ken die wereld beter. lk heb nog nooit een atheneum van binnen gezien (lacht).»

HUMO Je hebt het nu wel de hele tijd over Barts familie, maar wat vond jouw familie eigenlijk van Bart?

ANNE BELLENS «Het was wel even wennen voor ze. Mijn moeder was af en toe ongerust. Toen ik nog thuis woonde kwam het ook voor dat ik door mijn raampje Bart zag aankomen en vol verwachting, maar tevergeefs, boven bleef wachten. Als ik even later beneden vroeg: Bart is hier toch geweest?, zeiden mijn ouders lachend: inderdaad, hij is door de achterdeur binnengekomen, zonder iets tegen ons te zeggen dwars door de woonkamer gelopen, via de voordeur buitengegaan en weggereden. Mijn moeder — toch al iets ongeruster dan de gemiddelde mens — vond zo’n verstrooide professor levensgevaarlijk. Doodsangsten heeft ze uitgestaan toen Bart en ik voor het eerst naar Marokko gingen; ze was er heilig van overtuigd dat als ik zou worden ontvoerd, Bart het na drie dagen nog niet door zou hebben.

»In veel minder voor de hand liggende situaties maakt Bart zich dan weer wel zorgen. Zoals toen ik hem eens bij een theater afzette om alvast kaartjes te kopen en omdat ik geen parkeerruimte vond, pas na twintig minuten terugkwam. Midden op straat is hij me toen als was ik een verloren gewaand kind om de hals gevlogen. Ik stond paf.»

HUMO Begrijp je hem wel?

ANNE BELLENS «Nu voel ik pas heel goed aan of hij weer een vlaag van verstrooidheid heeft of niet. Van de week was er weer zo’n dag dat ik dacht : het is beter dat ik hem naar Brussel breng, zijn gedachten zijn weer eens ongelofelijk ver weg. Dat vindt hij dan zalig. Ik kan hem geen groter plezier doen dan hem weg te brengen en te halen, en liefst nog bij hem blijven ook. Dat heb ik gelukkig kunnen afbouwen, want ik kwam niet meer aan onze boekhouding toe. Sinds The Radios is er trouwens veel veranderd. Nu rijdt hij meestal samen met Robert en Ronnie Mosuse. Daar probeer ik in ieder geval voor te zorgen. Dat vind ik minder erg dan hem zo alleen te zien vertrekken en te weten dat hij zich straks om twee uur met z’n zakje onder z’n arm door de fans een weg naar zijn auto moet banen. Alleen raakt hij ook voortdurend vanalles kwijt: gitaren, jassen, portefeuilles. En de weg vragen en vinden is helemaal onbegonnen werk.»

ANNE BELLENS (vol bewondering) «Bart kon op een bangelijke manier studeren. Hij kon om vijf opstaan en onafgebroken tot drie uur ‘s nachts blokken, tot de stoom uit zijn kop sloeg. Ondertussen speelde hij dan van januari tot maart alle avonden nog in de Antwerpse stadsschouwburg, en schreef hij zelf nog stukken ook. En dan had hij ook nog onderscheiding. Ik heb nooit begrepen hoe hij dat deed. Hij kan zich onwaarschijnlijk goed concentreren, iets waar ik de grootste moeite mee heb.»

HUMO Waar was jij goed in op school?

ANNE BELLENS «In wetenschappelijke vakken. Ik overwoog dan ook laborante te warden, en schei of wiskunde te gaan studeren. Maar toen ik Bart leerde kennen, zag ik opeens een andere kant van het leven, een hele plezante. En toen werd ik ineens bang: oei, laborante, daarvoor heb ik wel de talenten, maar is het eigenlijk wel zo’n leuk beroep? En toen ben ik hals over kop fotografie gaan doen, omdat dat iets creatiefs was en ik er ook schei- en natuurkunde voor kon gebruiken. Dat heb ik afgemaakt. Bart zat nog middenin zijn Germaanse — die fotografieopleiding duurde maar twee jaar — en vond het maar een raar idee: jij al afgestudeerd en ik niet? Ga je niet nog iets anders doen? Dus ben ik op hogeschoolniveau communicatiewetenschappen gaan studeren, want dat duurde precies twee jaar.

»Daarna heb ik vier jaar gewerkt. Mijn eerste en enige baan : het personeelsblad maken voor ATEA, de fabrikant van telefooncentrales en verkeerslichten. Dat was parttime, dus ik kon me goed aan Barts leven aanpassen. Bovendien had ik zo’n fantastische baas, die veel begrip had voor het feit dat er bij ons thuis chaos heerste.

»Maar na een tijdje vond ik bij thuiskomst steeds vaker een Bart die zijn teksten niet op tijd af had omdat hij voortdurend mensen aan de deur of aan de telefoon kreeg. Dus op een gegeven moment kwam het grote dilemma ofwel moet er af en toe iemand ter assistentie komen, ofwel moest ik thuis blijven. Bart wou die beslissing absoluut niet nemen. Hij wilde niet zijn hele leven het verwijt horen dat hij mij had doen stoppen met werken. lk moest kiezen. Heel moeilijk hoor. ik heb er een maand over gedaan. En toen kochten we dit huis en dat was de druppel die de emmer deed overlopen, want dat betekende dat ik voor mijn werk elke dag ook nog eens een uur op en neer moest rijden. Dus besloot ik het eens een jaar te proberen. En ik ben thuis gebleven.

»Bij zijn Nederlandse televisieshow ben ik hem gaan assisteren. Dat ging van stomme dingen als koffie halen tot cueborden schrijven, de juiste kostuums bij elkaar zoeken en mensen opvangen, enzovoort. Hij wist: voor alles waar hij even geen tijd voor had, daarvoor kon hij mij inschakelen. Als zodanig werd ik ook overal meteen geaccepteerd. Mensen die ons kennen zullen als ze mij aan de telefoon krijgen ook nooit eerst tien minuten proberen Bart aan de lijn te krijgen. Die weten: dat zit goed; ze zijn een team.

» Maar er waren ook momenten dat ik niets meer kon doen en er ineens een beetje buiten stond. Wat kan ik doen als hij zich weer wat meer met muziek gaat bezighouden? Alleen een beetje hemden wassen en véél strijken. En nu zijn optredens tot in detail door zijn manager zijn georganiseerd, sta ik helemaal buitenspel.»

HUMO Met je opleiding fotografie heb je verder nooit meer iets gedaan?

ANNE BELLENS «Neen, na die studie kon ik geen donkere kamer meer zien. Als ze acht geen andere fotograaf vinden, maak ik wel eens foto’s van de groep. Dat doe ik dan omdat ik dan toch nog iets kan doen. Bij de vorige plaatopname heb ik de catering gedaan. Vroeger vond ik het wel leuk om me telkens aan de nieuwe omstandigheden aan te passen; ik had iedere keer ander werk : soms was ik verpleegster, soms secretaresse, soms regieassistente Maar nu is het toch anders; nu is er De Groep en De Manager. En soms mag ik ook mee. Bart en ik zijn niet meer het team dat samen de wereld zou veroveren. Tja

.»Het is erg, en als er nu geen kindje op komst was, had ik me waarschijnlijk heel heel raar gevoeld, heel overbodig. Maar ik klaag niet want ik heb nog genoeg te doen (wijst op een bureau met stapels papieren) ik hou alle boeken bij. Samen met mijn vader, die mij nu al dagen achter mijn vodden zit: zijn de kasboeken al ingevuld? Hij weet dat dat in orde moet zijn voordat ik beval, omdat we anders hopeloos achterop raken. Maar ik kom er niet aan toe want ik moet kinderwagens uitzoeken en omdat het de laatste tijd, met ‘She goes nana’ opeens op nummer één zo ongelofelijk druk werd, ben ik toch weer gaan inspringen. Toen ik hoorde dat én Rick (Tubbax, de manager) en Ronnie Mosuse op de weg al eens in slaap waren gevallen, heb ik me meteen als chauffeur opgeworpen. En gisteren vraagt Bart me om half een ‘s nachts nog allemaal teksten te typen om door te faxen naar de VARA. ik ben namelijk de enige die zijn handschrift kan lezen.

»Ik voel me graag een beetje nuttig, dat zit er diep in. Het voordeel van dit soort teamwerk is dat ik zoveel begrip heb voor Barts beroep. Je zal mij niet gauw horen zeggen dat hij eens wat meer thuis zou moeten zijn.»

HUMO In ‘Het Leugenpaleis’ speel jij de kwetterrende huisvrouw/kwiskandidate Linda Kelchtermans. Heeft Bart jou voor die rol gevraagd of heb je jezelf aangeboden?

ANNE BELLENS «Bart heeft mij geloof ik op de dag van het eerste optreden van Linda Kelchtermans gezegd: we hebben een nieuw telefoonspelletje, kan jij dat vanmiddag even doen? En dat doe ik dan wel. Bart zou mij nooit iets vragen wat ik niet kan. Hij weet dat ik niet iemand ben die gezelschappen aan het lachen kan brengen, maar ik kan wel aangeven. Het eerste spelletje heette ‘Scheldwoordslingeren’ en Linda verloor toen ook al de hele tijd, net als later bij ‘De Tekstommelet’. Het grappige was dat ik binnen de kortste keren van een heleboel fans ellenlange lijsten met scheldwoorden kreeg om Bart eindelijk eens te kunnen verslaan.»

HUMO Linda Kelchtermans klinkt altijd heel spontaan. Lees je je rol van een blaadje af, of improviseer je?

ANNE BELLENS «Bij ‘De Tekstomelet’ staan de namen of verschijnselen die ik uit de zinnen moet halen natuurlijk vast. En die zinnetjes help ik ook wel mee maken. Maar de inleiding en het slot, daar geven Bart en Hugo me alleen ideeën voor aan en daarvoor noteer ik alleen maar steekwoorden bezoek, zondagavond, ouders, eten, aangebrand. Daar kwetter ik dan wat omheen. Net als Hugo en Bart, want van het Leugenpaleis staat bijna niets op papier.»

HUMO Zie je overeenkomsten tussen jou en Barts jeugdheldinnen Susan Dey (van ‘The Partridge Family’) en Patricia Paay?

ANNE BELLENS (lacht) «Ja, ik doe ook rode nagellak op mijn teennagels. Ik weet dat Bart het belangrijk vindt dat ik mezelf blijf verzorgen, af en toe een nieuw kleedje koop. Maar het allerbelangrijkste, zegt hij, is: ik moet blijven lachen. Ik moet goedgezind blijven, anders loopt het fout. Als ik het niet meer zie zitten, verliest hij ook de moed.»

HUMO Ben je Bart gaan helpen omdat je bang was dat je anders gedoemd was een arm artiestenbestaan te leiden.

ANNE BELLENS «Neen, omdat hij zoveel werk had. Nu klinkt het allemaal alsof ik alles regel en Bart ongelofelijk onder de slaaf ligt. Maar zo is het niet. Die verhouding is er zoetjesaan ingeslopen. Vroeger al, als ik bij hem thuis ging logeren, ruimde ik af en toe zijn kamer op en dan vond ik tussen zijn kleren — 14 jaar geleden dus — tien tot vijftienduizend frank in muntstukken en briefjes van 100. Dat gebeurt nu nog. Dus toen ben ik de portemonee maar gaan beheren. Bij momenten heb ik wel gedacht : nu ben ik toch wel veel hooi op mijn vork aan het nemen. Op den duur verwen je hem natuurlijk. Als hij weer eens naar platen zit te luisteren terwijl ik de af was zit te doen ! Maar aan de andere kant : als hij elke dag moet optreden en twee Leugenpaleizen moet maken, ga je hem daarbovenop ook nog niet eens zeggen ga de ziekenkas eens in orde brengen. lk niet in ieder geval.»

HUMO Staat hij er nog wel bij stil, of is dat nu allemaal vanzelfsprekend?

ANNE BELLENS «Neen, hij realiseert zich dat goed. Dat merk ik als hij weer eens beteuterd komt zeggen dat hij toch in ieder geval de tafel heeft gedekt (lacht). Dan schaamt hij zich een beetje.

»Ik ben wel behoorlijk onmisbaar. Dat merk ik nu weer, nu ik mijn week in het moederhuis voorbereid. Er zijn zoveel praktische dingen waarvoor ik een oplossing moet vinden om Bart straks niet te hard te laten schrikken. (Denkt na) Ik moet een truc verzinnen om hem eraan te herinneren het antwoordapparaat aan en uit te zetten en ik zal hem ook moeten uitleggen hoe hij de wekker instelt. Die ouderwetse wekker begrijpt hij nog wel, maar die digitale, waar je vanalles moet intikken... hopeloos. Ik zet ook het geluid van de telefoon ‘s nachts altijd af, anders klinkt er gegarandeerd zowel om één uur ‘s nachts als om zeven uur ‘s morgens gerinkel. Daar zal Bart dus nóóit aan denken. Hij gaat hier die week dus wat meemaken (lacht). De deurbel zet ik namelijk ook altijd uit, en mocht hij er misschien aan denken hem uit te zetten, dan zal hij er nooit aan denken hem weer aan te zetten, met alle gevolgen van dien (lacht).»

HUMO Is jouw bureau verboden terrein voor Bart?

ANNE BELLENS «Eigenlijk wel. Anders ligt er bovenop mijn keurig geklasseerde stapels binnen de kortste keren een gitaar en teksten en een walkman. Hij heeft een eigen kamertje, met een tafeltje en een stoel en een stereoinstallatie en verder zo weinig mogelijk. Ik ruim daar om de zoveel tijd op; notities van Het Leugenpaleis van zeven weken oud mogen weg. Dat is zijn systeem: het moet léég zijn, om geen chaos te hebben. Vroeger, toen we nog een rommelkamer hadden, bracht hij af en toe een lading verdwijnt. Laatst zette ik af bij Jan Leyers — in straat waar nogal veel verkeer is — hij stapt uit, steekt zonder te kijken over en pièèèèp! loopt recht onder een auto. Dan zeg ik ook : hoe moet dat straks met dat kind? Maar met kinderen is Bart altijd veel voorzichtiger, dan let hij ineens wèl op. Ik hoop dus dat dat kind een nieuwe oplettendheid bij hem zal loswerken. Een nieuwe verantwoordelijkheid. Zoals hij voor mij ook bezorgder kan zijn dan voor zichzelf.»

HUMO Wat zegt Bart er zelf over?

ANNE BELLENS «Hij is heel erg overtuigd dat ik de baby aan rustig aan zijn zorg kan overlaten. Maar ja, hij is er ook van overtuigd dat hij niet verstrooid is. Dat geeft hij niet graag toe. Als ik bijvoorbeeld in de auto tegen hem zeg “Bart je moet pinken”, ontvouwt hij, terwijl hij het echt gewoon vergeten is, de meest uitgebreide theorieën wáárom hij die richtingaanwijzer nog niet heeft aangezet: ‘Ik dacht : ik zal eerst eens achteruit kijken.’ Jaja (lacht).»

HUMO Hoe bereidt de perfectionist Peeters zich op het vaderschap voor?

ANNE BELLENS «Hij denkt er veel over na. Bij iedere beslissing die hij moet nemen hoor ik hem zeggen : maar ja, dan zal het anders zijn, want dan ben ik vader. Maar hij heeft nog niets overgelezen. De hoofdstukken ‘Voor de man’ in de boeken die ik heb verzameld zal ik hem waarschijnlijk moeten voorlezen (lacht).»

HUMO Ben je niet bang dat hij in zijn verstrooidheid vergeet de kinderwagen op de rem te zetten, of per ongeluk op de baby gaat zitten?

ANNE BELLENS «Als ik één ding hoop is het : dat die verstrooidheid dank zij de baby Gewoon van de ene naar de andere kamer; dat was natuurlijk rampzalig. Nu heeft hij geleerd dat hij zijn eigen hok proper moet houden.

»Er hangen hier wel overal lijstjes. Dat is een verslaving van hem: lijstjes maken. Naast het bed ligt altijd pen en papier. Middenin de nacht hoor ik dan die stift over dat papier krassen. Dan noteert hij wat hij nog moet doen, of inventariseert hij de optredens. Soms vind ik door het hele huis wel tien dezelfde lijstjes, die hij telkens opnieuw heeft gemaakt omdat hij de vorige kwijt was. Voor de liedjesvolgorde van de nieuwe plaat heeft hij zeker 50 lijstjes gemaakt.»

HUMO Klopt het dat julie vanwege jullie Kempense achtergrond nogal incommunicabel zijn?

ANNE BELLENS «Bart kan het altijd zo mooi zeggen. Toen ik hem pas leerde kennen zei hij altijd : in een goede relatie moet je uren in dezelfde kamer kunnen zitten zonder tegen elkaar te spreken. Ik begreep dat niet. Maar wat later moesten wij bij hem in de kelder 165 maskers maken voor de 1.000 jaar Brussel-viering van de KVS. Toen zaten wij uren samen te knutselen zonder te spreken. Dat was heerlijk. Er is niets zo vermoeiend als het gevoel hebben dat je de hele tijd stiltes moet opvullen. Nu nog kunnen Bart en ik energie putten uit kalmte en genieten van rust, van samen niets doen. Het feit dat wij hier zo rustig wonen is ook allemaal tegenwicht voor het drukke leven; bij momenten is het aantal uren dat Bart thuis is belachelijk beperkt. Dan moet alle rust echt van hier komen.»

HUMO Toch denk je bij Bart in eerste instantie aan veel woorden.

ANNE BELLENS «Dat kan hij ook wel goed. En in de Sfinks kan hij er ook wel eens invliegen, en het allemaal fantastisch uitleggen. Maar het is even eigen aan hem om urenlang te zwijgen, en in zichzelf bezig te zijn.»

HUMO En niet te horen wat je tegen hem zegt.

ANNE BELLENS «Ik heb dikwijls het gevoel: je bent weer niet aan het luisteren hè? Maar Bart heeft de rare eigenschap dat hij toch altijd alles heeft gehoord. Hij kan altijd letterlijk herhalen wat ik heb gezegd, ook al weet ik zeker dat hij ook nog met iets anders bezig is.»

HUMO Kan je hem overtuigen?

ANNE BELLENS «Op mijn terreinen — aankopen en organisatie — wel. Maar als hij op artistiek terrein ergens zeker van is, kan ik hem absoluut niet op andere gedachten brengen. Zoals die keer dat ik probeerde hem ervan te weerhouden in een homostuk te spelen omdat ik in het script had gelezen dat hij uit zijn broek moest. Maar uiteindelijk heeft hij meestal wel gelijk. Zelfs in dat stuk — dat hij uiteindelijk aangekleed mocht spelen — was hij prachtig. En hem overtuigen het iets rustiger aan te doen is helaas ook uitgesloten. Ik vind dat moeilijk. Ik wil Bart ook weer niet te veel afremmen, want alles tegelijk doen, dat is zijn leven. Hij kan niet anders. En ook al relativeer ik alles vaak om hem te helpen ontspannen, ik wil eigenlijk niet dat hij alles gaat relativeren, want dan heeft hij niets meer om voor te leven.

»Als de dokter mij nou maar op een briefje kon geven dat hij zichzelf niet aan het ondermijnen is, dan zou ik me al veel beter voelen. Ik ben soms echt bang. Je hoort zo vaak dat workaholics die onder zoveel stress leven op hun veertigste een hartaanval krijgen en wèg zijn.»

HUMO Wat is het mooiste compliment dat Bart je kan geven?

ANNE BELLENS «Hij heeft altijd en overal ongelofelijk veel respect voor mij getoond, op een manier dat andere mensen dat ook voelden. Ik ben nooit de artiestenvrouw geweest die ergens verloren in een hoekje zit. Bart heeft er altijd een punt van gemaakt dat ze ons als een duo moesten aanvaarden. Dat maakte het allemaal veel gemakkelijker om me voor hem in te zetten. Ik zou het absoluut niet aankunnen dat hij constant in de kijker zou staan en een wild leven zou leiden terwijl ik dan zo ergens op het tweede plan kom. Ik heb altijd heel goed geweten dat ik voor Bart hé& belangrijk was. Dat laat hij op alle mogelijke manieren voelen, alleen al door altijd bijna te smeken of ik overal met hem meega.»

HUMO Hij is vroeger toch ook heel veel alleen naar Nederland geweest?

ANNE BELLENS «Alleen in de allereerste Nederlandse periode. In de tijd van ‘De Baanbrekers’ zat hij daar zes weken terwijl ik doordeweeks moest werken. En dan kwam hij in het weekend uitgeput thuis en kreeg ik de meest straffe verhalen te horen. Dat was voor mij een veel minder gezellige periode, waarin ik me voor het eerst echt een buitenstaander voelde. Veel langer dan zes weken had ik dat niet kunnen verdragen.

»Vroeger was ik sneller jaloers dan nu. In de loop van de jaren heb ik wel gemerkt dat het niet nodig was. Ik krijg het nog wel eens op mijn zenuwen als groupie-achtige verschijningen ièts te veel aandacht krijgen. Niet dat ik bang ben dat Bart daar vanalles mee gaat doen, maar ik vind gewoon dat ze die aandacht niet verdienen. Dan voel ik iets van : zag, kom dan liever wat bij mij zitten (lacht). Maar dat soort lichte aanvallen heb ik nog maar drie keer per jaar. Ik zou wel niet kunnen leven met een man die vindt dat alles maar moet kunnen. Bart zou het ook absoluut niet kunnen verstoppen. Hij noemt me soms ‘Anneke Nort’, naar de detective ‘Axel Nort’: ik merk alles. Als ik bijvoorbeeld thuiskom en ik zie overal glazen staan met een laagje sinaasappelsap en één glas met een bodempje cola dan weet ik dat er iemand langs is geweest — Bart pakt namelijk telkens als hij iets wil drinken een nieuw glas, maar schenkt nooit voor zichzelf cola in. Ik bedoel alleen maar te zeggen dat hij te verstrooid is om dingen te verbergen. Hij is er gewoon niet op ingesteld.»

HUMO Stel je je wel eens voor wat er van hem was geworden als jij er niet was geweest?

ANNE BELLENS «Ik vraag me dat wel eens af, ja. Voor hetzelfde geld was hij dan in een Amsterdams kraakpand terecht gekomen. In de periode van ‘De Baanbrekers’ vond hij dat chaotische van Amsterdam verschrikkelijk interessant en met een lief zoals hij zelf, had hij waarschijnlijk nu nog in de rommel gezeten. (Kijkt rond:) Ik heb hem deze... relatieve burgerlijkheid bezorgd. Zelf zou hij namelijk nooit een huis zijn gaan zoeken, laat staan kópen.

»Vroeger was Bart echt bang voor burgerlijkheid. Als het aan mij had gelegen, waren Bart en ik bijvoorbeeld ook veel eerder getrouwd. Maar Bart dacht: trouwen? Dan gaat ze natuurlijk met sloffen en krulspelden rondlopen, want dan denkt ze dat ze me voor het leven heeft. Eigenlijk sloeg dat nergens op want niemand gedroeg zich zo getrouwd als Bart. En na 11 jaar — ik had het zeuren al opgegeven — wou hij opeens trouwen. Ik was zo verbaasd dat ik vergat ‘ja’ te zeggen. Hij vond het ineens een teken van te weinig respect als hij het op die leeftijd nog altijd over ‘zijn lief’ moest hebben.»

HUMO Ben je naast zijn rekenwonder ook zijn muze?

ANNE BELLENS «Dat weet ik niet. In het begin misschien. Nu gaan zijn liedjes soms ook over het liefdesleven van Ronnie en Robert (lacht). Dat verandert, hè. Ik ben nu meer iemand die voor de faciliteiten zorgt.»

HUMO En wat heeft Bart dan voor jou gedaan?

ANNE BELLENS «Goh... Hij heeft er toch wel voor gezorgd dat ik een heel interessant en afwisselend leven heb. Ik kom niets te kort en (zacht) ik heb een hele lieve man. Dus eigenlijk ben ik heel tevreden.»

HUMO Maar je staat wel helemaal in zijn dienst.

ANNE BELLENS «Maar aan de andere kant: hij verdraagt en op onpare dagen geeft hij zelfs toe dat ik beter auto rijd en de financiën regel. Wij vullen elkaar gewoon goed aan.»

HUMO Ik vind het wel opmerkelijk dat je overal de lol van blijft inzien. Dat je je niet ergert.

ANNE BELLENS «Er is maar één ding dat ik niet kan verdragen, en dat is: dat hij tandpasta aan de handdoek smeert.»