Ilja Leonard Pfeiffer - Second Life
'Mensen komen naar Second Life om de ellende van First Life te vergeten en binnen de kortste keren hebben ze in Second Life precies dezelfde ellende.'
Ilja Leonard Pfeiffer
'Second Life. Verhalen en reportages uit een tweede leven'
Dat uitgerekend Pfeiffer eens wilde onderduiken in Second Life is niet verwonderlijk. In 'Het ware leven, een roman' joeg de schrijver zijn personages wild van hot naar her, en wat dat betreft is SL a dream come true: 'Ik ben de schepper van een personage waarin ik mij kan inleven en ik kan niet wachten om de bladzijde om te slaan naar het volgende hoofdstuk vol avonturen die mijn personage mag beleven.' Dat zijn avatar, zoals de uit pixels bestaande variant van een individu heet, een stoot met ellenlange benen en dikke tieten is (bekijk de foto's van zijn kort- of ongerokte alter ego Lilith Lunardi in de rubriek Linke Boel) doet Pfeiffer af met een kwinkslag: 'Ik ben tenslotte romancier, nietwaar. Flaubert moest zich inleven in Madame Bovary. Het was een literair, een sociologisch, een antropologisch experiment.'
In korte, vlot weglezende hoofdstukken beschrijft Pfeiffer hoe hij zichzelf - of liever: Lilith - naar de verschillende uithoeken van het medium teleporteert om er de zeden en gewoonten van zijn uit pixels opgetrokken bewoners op te tekenen. Gekleed in minuscuul doorkijkondergoed en naaldhakken bezoeken Lilith en haar hardbody-vriendinnen virtuele graven, paaldansen ze in nachtclubs en vergapen ze zich aan de bovenaardse creativiteit die nodig was om bijvoorbeeld de 'Blade Runner'-achtige plek 'Suffugium' te bouwen. Verwacht daarbij geen beschrijvingen van woeste neukpartijen (enkele shots in Liliths fotogalerij liegen er nochtans niet om) of andere spannende gebeurtenissen: Pfeiffer beperkt zich tot het registreren van het veelal slome SL-bestaan waarin miljoenen gebruikers urenlang ronddobberen: wat shoppen, wat cyberseksen en vooral oeverloos zwammen over First Life. Tot hij wakker schiet uit zijn virtuele halfslaap en besluit om zijn geliefde avatar Lilith te verkopen en zichzelf zo weer voorgoed in het ware leven te katapulteren. Die keuze zadelt 'm op de valreep op met een ethisch probleem: wat met de zorgvuldig opgebouwde maar weliswaar fake zijnde SL-vriendschappen?
Trouwens: mocht u die lekkere langbenige stoot met een F-cup die samen met u de monsterspons op het Humo-eiland beklimt daadwerkelijk avances willen maken, hou dan in het achterhoofd dat u misschien op een boomlange dichter met een knevel geilt: 'In Second Life weet je nooit wie je voor je hebt. Zo blijf je bezig. Het lijkt verdomme wel First Life.'
