Ilja Leonard Pfeijffer - Harde feiten
Er zijn de melige Pfeijffer
, de met Griekse mythologie dollende Pfeijffer, de hermetische Pfeijffer, de grappige Pfeijffer, de would-be grappige Pfeijffer, de geile Pfeijffer, de sikkeneurige Pfeijffer, de Cara Pils-Pfeijffer, de zwijmelende Pfeijffer, de larmoyante Pfeijffer, de woordendiarree-Pfeijffer.
Die huizen allemaal in één borst, en nu ook in één boek. Enfin, 'Harde feiten' (De Arbeiderspers) bestaat uit honderd postzegelgrote romannetjes – elk werkstuk niet langer dan vijfhonderd woorden.
Daar wordt behoorlijk dik over gedaan op de achterflap. Pfeijffer is 'in alle afzondering bezig geweest met een geheim project', en die korte romans mogen we vooral niet verwarren met 'prozagedichten of experimentele verhalen'.
Het zijn 'volwaardige vertellingen met een kop en een staart'. Ilja Leonard Pfeijffer die een nieuw literair genre introduceert, kortom. Hoera!
Die formele beperking is natuurlijk weinig meer dan een gimmick en een handige misleiding van een charlataneske schrijver. Want in werkelijkheid vallen de stukjes in 'Harde feiten' moeilijk te kwalificeren.
Kan je 't ene fragment met wat goeie wil een column noemen, dan is een ander een zuiver kortverhaal, en nog een ander een uitgewerkte dagboeknotitie.
Pfeijffer is het brutaaltje dat Einstein
God laat confronteren met de fout in diens formule van de schepping, nadat hij de pagina ervoor nog had gevuld met een intimistische beschouwing over nostalgie.
Hij is de kletsmajoor die een mallotige ode aan Dolly Parton
schrijft, maar zich net zo goed aan een hooggestemde allegorie waagt.
De vlerk die een verhaaltje vertelt over een man die van zijn hobby zijn beroep maakt – hij wordt geluidsman bij pornofilms – maar in andere stukjes de kronkelige liefde voor meisjes met grote dan wel kleine tieten bezingt.
De constante zit 'm in de stijl. Dat papperige taaltje, dat racen met woorden, dat stoutmoedige plonsen in het Nederlandse vocabulaire: Pfeijffer is het op hol geslagen vibratortje in de kont van de Nederlandstalige literatuur.
Love him or hate him. Je kan 'Harde feiten' het best opvatten als een boekje vol beschonken moppen.
Veel brood en te weinig krenten: savoureren zit er niet in. Maar een stukje voor het slapengaan, en dan nog een laatste glas pils: kan ik mee leven.
