Imke Courtois over haar hemel & hel: 'Vervelende automobilisten, mensen die hun karretje in je rug duwen aan de kassa: ik ben vaak teleurgesteld in mijn medemens'
Na ons de voorbije vijf jaar te hebben verguld met messcherpe analyses over stilstaande fases, onrechtstreekse vrije trappen en ‘hoog druk zetten’, wordt Imke Courtois vanaf het komende tv-seizoen de vaste experte ‘sport & gezondheid’ van de VRT. ‘Een mooie titel, al begrijp ik de inhoud zelf nog niet helemaal.’ Niet erg, zolang ze ons maar kan vertellen wat voor haar de hemel op aarde is.
Imke Courtois «Voor mij is dat op een terrasje ongemerkt naar mensen zitten kijken. En dan denken: wat zou die of die met z’n leven doen? Soms, als er vrienden bij zijn en we zijn op dreef – een glaasje rode wijn of een gin-tonic kan helpen – zuigen we zelfs hele biografieën uit onze duim. Geweldig grappig en ontspannend.»
HUMO En de hel op aarde?
Courtois «De stageperiode tijdens mijn studies kwam in de buurt. Maandenlang zag iedere weekdag er hetzelfde uit: om zeven uur opstaan, om kwart voor acht voorbij hetzelfde verkeersbord rijden, om acht uur aan hetzelfde stoplicht wachten, om vijf over acht tussen dezelfde twee witte strepen parkeren. En vervolgens tot half vijf – en exáct tot half vijf – in dezelfde ruimte werken. Dat voelde doods aan. Ik denk dat ik te vrijgevochten ben om in zo’n vaste structuur te functioneren.
»Dat gezegd zijnde: ik heb wel een béétje structuur nodig in mijn leven, want anders loop ik verloren. Ik heb dat als kind ontdekt, toen ik ben beginnen te voetballen. Ineens had ik een houvast, een zekere zelfdiscipline ook, waardoor ik me in de klas minder wispelturig ging gedragen. Sinds ik twee jaar geleden gestopt ben met voetballen, mis ik die regelmaat weleens. Mijn huidige leven voelt soms wat té chaotisch aan.»
HUMO Hoe kom je geestelijk tot rust?
Courtois «Door te doen wat ik altijd doe wanneer ik iets op poten wil zetten, of een belangrijke planning wil maken: A4’tjes aan elkaar plakken, ze aan de muur hangen, en een groot schema uittekenen. Eerst verzamel ik alle kleine fragmentjes die ik ergens heb opgepikt en de dingen die ik heb bedacht tijdens het lopen. Vervolgens plak ik alles op die papieren, en schematiseer ik de hele boel met pijltjes, diagrammen en arceringen.
»Ik heb dat onlangs nog gedaan, nadat ik mijn doctoraat had afgewerkt. Ik moest nadenken over wat ik eigenlijk wilde doen met mijn leven. Toen ik klaar was, bevond ik me in een toestand van totale geestelijke rust.»
HUMO Wat kan die rust zoal verstoren?
Courtois «Haatdragende automobilisten die zich al toeterend overal tussenwringen, en hun middelvinger opsteken als het niet snel genoeg gaat. Of mensen die aan de kassa in de supermarkt hun winkelwagentje in je rug duwen, en hun boodschappen al op de band zetten terwijl jij nog aan het uitladen bent.
»Dit klinkt misschien wel erg pessimistisch, maar ik ben vaak teleurgesteld in mijn medemens. Hoe nors sommige mensen door het leven stappen! Als ik daar te veel mee te maken krijg, voel ik op het einde van de week de behoefte om me af te zonderen, tot ik weer klaar ben om de boze wereld het hoofd te bieden. Dan ga ik in m’n eentje wandelen in het bos, of ik zet thuis wat muziek op en lees ik een boek. Ik wil dan vooral de stilte van het platteland opzoeken, wég van de stad, want daar voel ik me altijd opgejaagd.»
HUMO Welke muziek zet je op die momenten het liefst op?
Courtois «Bij voorkeur rustige muziek: Bon Iver, Tracy Chapman of Billy Joel. En ik ben ook een grote fan van K’s Choice. Nog meer sinds ik vorig jaar de prijs voor de Radio 2 Zomerhit heb mogen uitreiken, en in de backstage Sam, toen nog Sarah, Bettens heb leren kennen. Ik vond haar heel down-to-earth, precies zoals de muziek van K’s Choice klinkt.»
HUMO Heb je je ooit door hun song ‘I Smoke a Lot’ laten inspireren?
Courtois «Nee. Als puber heb ik weleens een sigaret opgestoken, maar ik had al meteen last van schuldgevoelens. ‘Mijn ouders investeren zoveel tijd in dat voetbal van mij, en ik ga hier even mijn longen kapotroken!’ En nu heb ik er zelfs een hekel aan. Mijn vader is helaas ook een stevige roker, ik krijg het hem niet afgeleerd. Dat vind ik eerlijk gezegd wel wat ergerlijk.»
HUMO Ergert je naaste omgeving zich ook weleens aan jou?
Courtois «Ja, vooral tijdens discussies. Ik kan nogal volhardend zijn, soms iets té. Een tijdje geleden ging ik met iemand in discussie over mensen die niet terug op de arbeidsmarkt raken. Ik vind dat je meer moet nadenken over waaróm dat zo is, in plaats van die mensen meteen te straffen. Terwijl die andere persoon van mening was dat iedereen moet werken, punt uit. En dat pakweg een burn-out of een depressie geen excuus is. Ja, hallo, je kiest daar toch niet voor? Enfin, die discussie duurde úren, maar had wat mij betreft nog veel langer mogen duren. Ik verbaas me op zulke momenten over het standpunt van mijn gesprekspartner, en ik wil dan per se tot het gaatje gaan. Dat kan mensen op de zenuwen werken.»
HUMO Van discussiëren krijgt een mens scheurende honger. Wat schaft de pot?
Courtois «Ik ben verslaafd aan pasta, het meest nog aan simpele pasta bolognaise. Mijn moeder maakte dat vroeger vaak, toen mijn zus en ik nog kinderen waren: dan zaten we gezellig voor de tv een bord spaghetti te eten. Sindsdien eet ik minstens drie keer per week pasta – als je me laat doen, zou ik het iedere dag eten.»
HUMO Wat lees je graag?
Courtois «Paul Verhaeghe. Dirk De Wachter. ‘The Subtle Art of Not Giving a Fuck’. ‘Sapiens: een kleine geschiedenis van de mensheid’. Fictie lees ik bijna nooit: doorgaans heb ik geen zin in een verhaaltje dat iemand verzonnen heeft. Ja, ‘De pruimenpluk’ van Dimitri Verhulst, omdat ik onlangs met hem in ‘De afspraak’ zat. En ‘Liefde en aardbevingen’ van Jan Mulder, omdat ik Jan goed ken, en weet hoe hij kan goochelen met taal. Maar verder lees ik alleen non-fictie. En vraag me niet waarom, maar ik heb de rare gewoonte om boeken niet uit te lezen. Soms stop ik zelfs op twee of drie pagina’s voor het einde.
»Ik woon in Walshoutem, een klein dorpje bij Landen. Als ik uit een raampje klauter, kan ik op een plat dak gaan zitten dat uitkijkt op de velden. Als het weer het toelaat, zit ik het liefst daar te lezen, met een kop koffie erbij. Tot het te donker wordt om de letters nog te kunnen onderscheiden, en ik weer naar binnen klauter. Eén keer verwarden mijn buren me met een inbreker: 10 minuten later stonden er twee agenten op dat plat dak, die door dat raampje met een zaklamp in mijn gezicht schenen. Geloof me, dan gaat je hart met 180 slagen per minuut tekeer.»
HUMO Hou je van kunst?
Courtois «Ja. Vooral van abstracte kunst à la Kandinsky of Rothko, omdat ik er mijn eigen invulling aan kan geven. Vooral Kandinsky spreekt me aan, door zijn geometrische figuren – daar heb ik heb iets mee.
»Een tijdje terug heb ik een schildercursus gevolgd. Sindsdien gebeurt het weleens dat ik op een vrije dag zeven uur aan een stuk sta te schilderen, tot ik ineens tot het besef kom: oei, ik heb nog niet gegeten! Ik kan me daar to-táál in verliezen, wat zeer prettig is.»
HUMO Wat is voor jou het opperste lichamelijke genot?
Courtois «Sporten. ’t Is te zeggen, ik vind lopen, fietsen of zwemmen op zich eigenlijk niet zo leuk; het is het gevoel achteráf dat voor mij telt. Na een lange fietstocht een douche nemen en in de zetel ploffen: lichamelijk gezien is dat voor mij het summum.»
HUMO Seks niet?
Courtois «Seks staat ex aequo met sport. Ik vind het een belangrijk aspect van het leven, wat niet wil zeggen dat ik met ongeacht wie de lakens deel. Voor mij is seks strikt gekoppeld aan graag zien.»
HUMO Heb je een vriend?
Courtois «Op dit moment niet, nee.»
HUMO Voor de draad dan met die favoriete onenightstand.
Courtois «Vroeger had ik sowieso voor Patrick Dempsey gekozen in zijn rol van McDreamy in ‘Grey’s Anatomy’ – ik was verslaafd aan die serie, en in het bijzonder aan hem. Maar nu zou ik eerder gaan voor Four in de film ‘Divergent’, een rol van Theo James. Hij komt introvert maar toch zelfzeker over: die combinatie vind ik sexy. Hij combineert ook allerlei eigenschappen en interesses. Dat wil ik ook: een man die niet enggeestig in het leven staat, die zelfzeker is, maar niet per se altijd op de voorgrond moet treden. Met zo iemand zou ik weleens op mijn plat dak willen gaan zitten.»
