In Bruges
De eerste (lange) speelfilm van Martin McDonagh, een gereputeerd Brits theaterauteur en -regisseur, kan nog het best omschreven worden als een soort 'Pulp Fiction' - meer bepaald het deel met Samuel L. Jackson en John Travolta - in Brugge.
De kibbelende huurmoordenaars die in 'In Bruges' worden opgevoerd, zijn Ray en Ken, twee Ierse hitmen die na een verkeerd gelopen opdracht (de onervaren Ray heeft per ongeluk een kind mee afgeknald) door hun baas voor onbepaalde tijd moeten onderduiken in Brugge. Het jonge heethoofd Ray (Colin Farrell) sakkert en vloekt omdat hij zich opgesloten voelt in een shithole waar niks te beleven valt, de oudere en bedaagdere Ken (Brendan Gleeson) besluit er het beste van te maken en gezellig de toerist uit te hangen.
Terwijl hij de door schuldgevoelens verteerde Ray meesleept langs kerken en musea - de confrontatie met de Vlaamse Primitieven van het Gruuthuuse levert een zeer leuke scène op - keuvelen de heren een eind weg over het leven en hun beroepsactiveiten als moordenaar. Voor het té gezellig wordt, duikt echter de psychopatische boss van het duo (kolfje naar de hand van Ralph Fiennes) in het rustieke decor op en gaan de poppen op bloedige wijze aan het dansen. Om zijn clevere plot te doen kloppen, moet McDonagh in de finale enkele rare bochten nemen (naargelang het hem uitkomt, is de toren van het Belfort 80 dan wel 5 meter hoog), maar op dat moment zijn de sterren al lang binnen: de grootste attractie van deze tragikomische film noir is het heerlijke samenspel tussen Gleeson en Farrell, die in één scène moeiteloos van vrolijke kolder naar diepe ernst overschakelen en een tegelijk komisch en ontroerend koppel vormen. Wel bizar dat alle rollen van locals door Fransen, Brusselaars (Jérémie Renier) of Nederlanders worden vertolkt. Zo kan Kevin Janssens natuurlijk nooit doorbreken in Hollywood.
Extra's**:
making of
