In ‘De afspraak’ gingen Maarten Boudry en Anuna De Wever in debat over het debat dat eigenlijk geen debat was

‘We gaan het debat voeren,’ trok Phara de Aguirre gisteren in ‘De afspraak’ geheel overbodig het debat tussen Anuna De Wever en Maarten Boudry op gang. Als vooruitgangsfilosoof had die laatste wel het één en ander te zeggen over het ‘compleet herdenken van de globale economie’ waarmee De Wever kwam aanzetten. Maar we zullen nooit weten wát, want geluisterd naar mekaar of gerelativeerd werd er niet. Het woord ‘debat’ heeft gisteren weer een stukje glans verloren.

Wat is degrowth nu precies, het concept waarover Anuna De Wever vorige week mocht speechen in het Europees Parlement? Geen idee, want De Wevers uitleg aan Phara verzandde vrijwel meteen in het soort wazige academische begrippen waarvoor de gemiddelde twitteraar het verwijt ‘Woke!’ binnen rechterhandbereik heeft liggen. De Wever miste de scherpte om de economische toekomstdroom van ontgroei helder uit te leggen en kwam niet verder dan een reeks linkse modewoorden. Bovendien was Anuna voor de gelegenheid vergeten de oratorische kunde van naamgenoot Bart te kanaliseren.

Maarten Boudry, de immer zelfverzekerde sparringpartner van dienst, zat te broeden op oneliners in plaats van te luisteren en trapte af met: ‘Dat idee is het politieke equivalent van je onderdompelen in een warm bad en je polsen oversnijden.’ Een niet zo subtiele manier om alle inhoud bij voorbaat van tafel te vegen.

Het métier van Phara ten spijt ontspoorde het gesprek vrijwel meteen in ideologisch gehakketak, onprettig neerbuigend van zijn kant, onbeschaamd van de kant van Anuna. De twee lieten elkaar geen moment uitspreken. Gelijke delen kinderachtig, ongemakkelijk en onbegrijpelijk sloegen ze ons en elkaar om de oren met rapporten, cijfers en verwijten.

Het is een oud zeer: assertieve, kwade vrouwen verliezen hun geloofwaardigheid. Ook nu nog, zo blijkt uit de seksistische reacties op Twitter achteraf. Anuna De Wever identificeert zich niet als vrouw, maar botst wel nog steeds op alle seksistische vooroordelen die met dat gender gepaard gaan. Akkoord: ‘Klopt niet!’ als stopwoord gebruiken getuigt van weinig decorum, maar dat kun je van het grootmoedersgordijnenhemd van Boudry ook zeggen. Die laatste bleef kalm onder de eigen verhitte uitspraken en ‘won’ dus het debat.

Dat is ook niet zo moeilijk wanneer je tegenstander een principieel en emotioneel pleidooi voert, dat dus de facto minder serieus zal worden genomen. Maar het blijft wel zo dat een deel van de jeugd leeft in aan paniek grenzende angst voor het aftakelende klimaat. Een zelfingenomen Boudry die zegt dat je overdrijft, helpt dan niet. Begrip is zoals een habaneropepertje: met een beetje kom je al een heel eind.

Maar kom: toch ook een pluim voor Boudry, die aan het einde van het gesprek meedeelt het wel enigszins eens te zijn met Anuna. Zo kreeg het hele gebeuren een prettig absurdistisch kantje, al was het maar omdat Stefaan Degand aan de andere kant van de tafel de hele tijd wezenloos voor zich zat uit te staren.

Een debat over de kwalijke impact van kapitalistische drijfveren op het klimaat is belangrijk, het gaat ons tenslotte allemaal aan, maar dat verdient beter dan twee van Vlaanderens bovengemiddeld polariserende stemmen.