In de ban van Tristan: 'Ik grapte: 'Als die Tamino mijn toetsenist kan inpikken, kan hij me ook wel wat voorprogramma's geven.' En kijk nu'

Als u één van de uitverkorenen bent die een kaartje hebt weten te bemachtigen voor de drie uitverkochte concerten van Tamino deze week in de AB, dan maakt u kans om te worden meegezogen in het universum van voorprogramma Tristan. Achter dat pseudoniem gaat de 22-jarige Gentse Isolde Van den Bulcke schuil. Ze brengt pop die laveert tussen jazz en elektronica, bijeengehouden door een engelachtig stemgeluid. ‘Veel kunstenaars en muzikanten zijn heel eenzaam, en vaak ook erg ongelukkig.’

Eerder bracht ze al de ep ‘Illusje’ uit (Van den Bulcke heeft iets met vreemde songtitels en met verkleinwoorden), en de dag waarop dit interview verschijnt, lost Tristan een eerste song van een volgend voorjaar te verschijnen tweede ep: het buitenaards mooie ‘Weslanda’.

Parijs, Straatsburg, drie keer de AB en één keer Paradiso. Dat is het tourtje waarin Tristan zich dezer dagen mag bewijzen aan het Tamino-publiek.

HUMO Voor je Tristan werd, maakte je op je 17de als SIAM poppy r&b. Een jeugdzonde?

Isolde Van den Bulcke «Nee, zo zie ik het niet. SIAM deed ik samen met Faisal (Chatar, de Studio Brussel-dj, red.). Ik had eerder een hitje ingezongen voor Merdan Taplak, eigenlijk totaal mijn genre niet. Faisal had mijn stem gehoord en vroeg of ik met hem wilde samenwerken. Ik zei eerst: ‘Liever niet, ik wil me focussen op mijn eigen muziek.’ Maar uiteindelijk hebben we toch samen een paar nummers gemaakt als SIAM.

»Intussen zat ik op het conservatorium en was ik een heel andere visie op muziek aan het ontwikkelen. Daardoor kon ik niet verder met SIAM; ik moest Tristan worden.»

HUMO Je zit in je eerste masterjaar jazzzang aan het conservatorium in Gent. In welk opzicht heeft die opleiding je visie op muziek veranderd?

Van den Bulcke «Ik besefte plots heel hard dat ik gewoon een zangeresje was. En dat wilde ik dus níét zijn, een gewoon zangeresje. De manier waarop ik tot dan muziek had aangepakt – een producer die me iets stuurt waarover ik dan zing – werkte niet meer. Ik raakte steeds meer geïnteresseerd in jazz, in de vrijheid ervan. Pas op, ik maak nog altijd popmuziek, maar wél popmuziek waarin alles mogelijk is.

»Ik heb ook moeite gehad met jazz, hoor. Ik was eerst jazzzang gaan studeren in Tilburg, maar daar ben ik na anderhalf jaar gestopt. Ik voelde mezelf te jong voor het genre. Ik kwam uit een poppy hiphopmilieu en stond ineens voor die grote berg jazz – al die informatie, dat was zo overweldigend! Omdat ik nog geen affiniteit had met de standards, zag ik er ook de romantiek niet van in, het voelde allemaal als een opgave.

»Een tijd later ben ik dan in Gent opnieuw muziek gaan studeren. Ik experimenteerde al met het productieprogramma Ableton, dus ik koos voor de opleiding pop. In dat jaar besefte ik dan hoe leuk ik jazz vond, omdat ik het miste. Door er niet meer mee bezig te zijn, was mijn liefde voor jazz alleen maar gegroeid. Toen ben ik alsnog jazz gaan volgen. Nu begrijp ik die pure passie van Ella Fitzgerald en Nina Simone wél, en geniet ik van standards als ‘In a Sentimental Mood’ of ‘I Remember You’.

»Ik zoek tegelijk nog volop naar mijn eigen stem, hoor. Dat doe ik nu met Tristan: zoeken naar de eerlijkste vorm van mezelf.»

HUMO Als er één revolutie is geweest dankzij Ableton en andere muzieksoftware, is het dat producen niet langer een mannenstiel is. Justine Bourgeus, aka Tsar B, zei: ‘Dat autodidactische van mijn laptop en ik, dat was meteen iets voor mij. Aan knopjes draaien, heel primair vanuit je onderbewustzijn muziek maken: ik vond mezelf daar meteen 100 procent in terug.’ Betekende Ableton voor jou ook zo’n bevrijding?

Van den Bulcke «Zeker. Voordien schreef ik nummers met mijn stem en op piano. Maar dan zat ik samen met producers, meestal mannen, aan wie ik dan probeerde uit te leggen hoe het eindresultaat precies moest klinken. Alleen kreeg ik dat nooit uitgelegd. Daarom besloot ik om zélf met Ableton te leren werken. Niet evident: het ziet er heel lelijk uit, heel wiskundig ook. Maar eens ik een aantal dingen onder de knie had, kon je je die bevrijding niet voorstellen. Ik kon vertellen wat ik wilde, ik hoefde niet langer met een paar bouwsteentjes naar een producer te trekken (zielig stemmetje): ‘Kun je hier alsjeblieft een nummer van maken?’»

HUMO Wat voor een kind was je? Stil in een hoekje, of eerder het flitsende middelpunt van familiefeestjes?

Van den Bulcke «Ik had héél veel aandacht nodig, ik was echt hypersociaal. En zodra ik kon lopen, waren mijn ouders me kwijt. Soms letterlijk: we waren eens met ons gezin in de zoo, en plots waren ze me kwijt. Mijn vader heeft me toen gevonden aan de kauwgomballenautomaat, waar ik stond te kijken hoe andere kinderen snoepjes stonden te draaien. Dat ben ik in een notendop.

»Op het strand ging ik steevast schelpjes zoeken om ze aan andere kinderen te kunnen geven. En op het toonmoment in de lagere school iedere vrijdagavond, was ik degene die een dansje deed. Hoorde ik een nummer van Paolo Conte op de autoradio met een klarinet erin, dan wilde ik klarinet leren spelen. De klarinet was mijn allereerste instrument. Heb ik vier jaar gedaan.»

HUMO Was je zo’n kind dat alle mogelijke kampen en cursussen uitprobeerde?

Van den Bulcke «Ja (lacht). Ik heb alles geprobeerd: scouts, zwemmen... Het kortste wat ik ooit heb gedaan, was paardrijden. Eén kamp maar. Ik gaf heel vaak op omdat ik me niet goed voelde bij een bepaald ‘leidinggevend’ persoon. Ik was een braaf meisje hoor, maar sommige begeleiders vonden me niet leuk, en deden dan erg hard tegen me.

»Ik heb ook lang geturnd, tot ik een keer bij een sprong keihard tegen mijn voorgangster ben gebotst, die onverwacht was teruggekeerd. En twee weken later ben ik bij een achterwaartse salto lelijk op mijn rug terechtgekomen. Genoeg om ermee te stoppen. Ik ben dan met dans begonnen: ballet, hiphop, hedendaagse dans, echt van alles. Ik danste toen soms tot 14 uur per week. Op mijn 16de ben ik zelfs naar Los Angeles gevlogen voor een dansworkshop – zot dat mijn ouders dat allemaal oké vonden. Daar ben ik hen wel enorm dankbaar voor: ze hebben me altijd laten doen, omdat ze wisten dat ik uiteindelijk wel mijn ding zou vinden. Dat werd dan muziek.»

HUMO Was je als puber de aanvoerster van een roedel vriendinnen op de speelplaats?

Van den Bulcke «Helemaal niet. Ik was meer one of the guys, en daardoor ook degene over wie geroddeld werd. In het eerste middelbaar kreeg ik via via te horen dat ik ‘een slet’ was. Gewoon omdat ik met de jongens optrok. Ik had zelfs nog nooit gekust met een jongen!»

HUMO Waarom trok je liever op met jongens dan met meisjes?

Van den Bulcke «Ik denk dat ik me meer op mijn gemak voelde bij jongens, er was ook minder drama.

»Ik werd niet echt gepest, maar ik voelde me wel geviseerd door die roddels. Ik kwam van een freinetschool, zowat de kleinste school van Gent, en wilde absoluut naar de grootste school – dat was die katholieke school in mijn ogen. Daar begonnen ze dus meteen over mij te roddelen. Na anderhalf jaar ben ik naar een atheneum gegaan. Daar is ook nog een halfjaar over me geroddeld, maar uiteindelijk is het wel gaan liggen.

»Nu, ik was toen wel heel luid: van hot naar her lopen op de speelplaats, veel lawaai maken. Misschien heb ik dat nog altijd wat in me. Als ik mijn lief (Lander Gyselinck, drummer bij STUFF., red.) moet geloven, was ik drie jaar geleden nog zo’n (maakt krijsende geluiden), maar tegenwoordig veel minder. Ik denk dat het komt omdat ik nu een echt doel heb, mijn muziek. Want er is een periode geweest dat ik heel doelloos rondliep.»

undefined

'Beyoncé blijft een onrealistisch ideaalbeeld promoten. Dat vind ik ronduit gevaarlijk ''

HUMO Wanneer was dat?

Van den Bulcke «Vlak nadat ik was gestopt met school in Tilburg en was teruggekeerd naar Gent. Ik wist niet wat ik wilde doen, begon in De Handelsbeurs achter de toog te werken en ging keiveel uit. Een heftige tijd. Geen drugs of zo, daarvoor ben ik te veel een controlefreak. Ik vind wiet al griezelig. Bij alcohol voel je de roes geleidelijk aan komenn maar van drugs kun je ineens achterovervallen. Dat vind ik ronduit beangstigend.

»Die donkere periode was wél de periode dat ik het meeste geld had. Ik gaf dat dan uit aan kleren, die ik vaak nooit heb gedragen. Ik kijk erop terug als een supermaterialistische, lege periode, die ik me ook letterlijk herinner als donker, omdat ik vooral ’s nachts leefde en veel uitging – terwijl ik niet eens een nachtraaf bén. Ik ben nog het liefst gewoon thuis, de enige plek waar mijn hoofd wat tot rust komt.»

enorm taboe

HUMO Woon je nog thuis?

Van den Bulcke «Nee, ik woon in de studentenbuurt. Samen met twee andere muzikanten en een filmassistent.»

HUMO En wie zijn die muzikanten?

Van den Bulcke «Sylvie Kreusch en Maarten Devoldere (lacht). Ik weet het: het lijkt nu alsof ik tot de incrowd behoor, terwijl ik dat zelf net níét vind. Ik had gewoon gepost dat ik een nieuw huis zocht, en Sylvie antwoordde: ‘Wij hebben nog plaats.’ Ik woon er pas drie maanden, maar ik woon er graag. De dynamiek zit goed, ook omdat iedereen in huis creatief bezig is – we kunnen elkaar helpen. Maarten is bijvoorbeeld komen kijken naar mijn laatste try-outconcert voor de Tamino-tour.

»En Sylvies plaat wordt heel chic, ik heb er al een paar dingen van gehoord. Ze is ook het levende bewijs dat mensen soms betere dingen kunnen afleveren zonder een volledige muziekopleiding afgemaakt te hebben (Kreusch volgde twee jaar jazzstudio, red.). Sylvie heeft misschien minder technische bagage, maar daardoor komt haar muziek wél recht uit het hart. Dat prikkelt me heel erg.»

HUMO Je beweert niet tot één of andere incrowd te behoren, maar je lief is Lander Gyselinck, dus...

Van den Bulcke «Ik omgeef me wel met muzikanten, ja. STUFF. is trouwens heel belangrijk geweest voor me, al van voor mijn relatie met Lander. Tijdens die donkere periode zag ik ze voor het eerst live, in De Handelsbeurs, waar ik die avond moest werken. Voor het eerst in heel lange tijd zag ik iets dat om muziek draaide, niet om een frontman of al die andere clichés... Ik vond dat zo verfrissend, en inspirerend.»

HUMO Heel binnenkort vertrek je op tournee met Tamino: zie je dit als een vuurdoop?

Van den Bulcke «Zeker, alleen al door de capaciteit van de zalen.

»Mijn toetsenist Vik (Hardy Van Gyseghem, red.) belde me op een dag: ‘Isolde, Tamino heeft me gevraagd om in zijn band te komen spelen.’ ‘Shit, ik ben hem kwijt,’ dacht ik. Ik kon wel huilen, maar maakte toch meteen een grapje: ‘Als die Tamino mijn toetsenist kan inpikken, kan hij me ook wel wat voorprogramma’s geven.’ Vik heeft dat toen écht voorgesteld aan Tamino, en in september kreeg ik een mail waarin stond dat ik zes voorprogramma’s kon doen, op voorwaarde dat ik solo zou optreden.

»Dat bezorgde me serieuze stress. Ik speel altijd met een band, en ik wilde niet alles met een backing track doen. Dus ben ik met Vik beginnen te experimenteren. Eerst alles herbeluisterd: wat kon ik solo spelen zonder dat het aan kracht inboet? We zijn bij zeven nummers uitgekomen.»

HUMO Hoe zou jij je band met Tamino omschrijven?

Van den Bulcke «Ik heb immens veel respect voor hem. Hij heeft Paradiso – Nederland is echt een moeilijk land – anderhalve maand op voorhand uitverkocht. Parijs is al twee maanden uitverkocht. Dat is zo knap, ook omdat hij – naar mijn gevoel toch – nog geen enkele toegeving heeft moeten doen.

»Iedereen vraagt me nu of ik hem persoonlijk ken, maar het maffe is dat ik hem nog maar één keer heb ontmoet, op een afterparty van Oscar and the Wolf. Dat was pas nadat Vik had aangekondigd dat hij bij Tamino ging spelen, dus ik stapte op hem af en zei: ‘Vik komt bij je spelen! Zalig!’

»Trouwens, Vik speelt ook nog altijd bij mij. Al wil ik niemand verplichten om te blijven, want Tristan is een project dat veel aandacht vraagt, omdat het nog in volle ontwikkeling is.»

undefined

undefined

'Als tiener ging ik vooral om met jongens. Ik was one of the guys. Maar daardoor werd er ook al snel over me geroddeld.'

HUMO Iedereen speelt bij iedereen tegenwoordig. Tsar B zei me daarover ook: ‘Iedereen gunt elkaar heel erg alles. Het is ook niet cool om negatief te zijn.’ Er was nochtans een tijd dat groepen elkaars bloed konden drinken. Is de geest van de sharing economy finaal op de muziek overgeslagen en is dat wel goed?

Van den Bulcke «Tja, dat is natuurlijk een kliek: Justine, Sylvie, Bazart, Balthazar, Warhaus, Max van Oscar and The Wolf, Pomrad – want dat zijn alle muzikanten van J. Bernardt – en Zimmerman niet te vergeten (lacht). Kijk naar al die groepen: omdat ze zo’n verschillende dingen maken, komen ze niet in elkaars vaarwater. Je kunt toch pas van rivaliteit spreken als je muzikaal in dezelfde vijver vist?

»Ik denk dat rivaliteit wél speelt op sociale media, die hele druk om aandacht te krijgen en veel volgers te hebben.»

HUMO In hoeverre voel jij die druk?

Van den Bulcke «Ik heb er vooral veel moeite mee dat er onder het mom van ‘eerlijkheid’ net een heel onrealistisch beeld van iemand wordt gecreëerd via sociale kanalen. Neem nu Beyoncé: haar foto’s ‘zonder make-up’ zijn net heel beredeneerd, ze blijft evengoed een onrealistisch ideaalbeeld promoten. Dat vind ik ronduit gevaarlijk. Dan heb ik het meer voor Rihanna: die wordt al eens wat molliger, laat ook échte foto’s zonder make-up zien...

»Ik vond het heel knap van James Blake toen hij onlangs bekende dat hij een tijdlang met zelfmoordneigingen heeft geworsteld. Zeker als je zo succesvol bent als hij, is dat een enorm taboe. Iedereen vindt je fantastisch als muzikant, maar na je optreden kruip je wél alléén in je auto, hè. Onlangs speelde ik in het voorprogramma van de Amerikaanse Eartheater, die zich op haar Instagram als een echte diva toont, maar dan zie je haar zitten in de backstage, een meisje dat alleen zit te eten. Ik kon alleen maar denken: ze tourt al drie maanden, hoe hard moet dit zijn? Veel kunstenaars en muzikanten zijn heel eenzaam, en vaak ook erg ongelukkig.

»Maar goed: ik ben heel slecht in zelfpromotie. De Tristan-Instagram is voor mij een moodboard, waarop ik dingen post die ik, Isolde, leuk vind. Volstaat dat? Ik weet het niet. Ik zie ook geen verschil tussen Tristan en Isolde, daarom heb ik ook die naam gekozen, als grapje: dat ik mijn eigen ‘Tristan’ heb gevonden, een verlengde van mezelf.»

HUMO Krijg je tegenwoordig op het conservatorium les over hoe je jezelf moet promoten?

Van den Bulcke «Nee, terwijl dat toch cruciaal is. We worden opgeleid als muzikanten, maar eens we afgestudeerd zijn, zit niemand op ons te wachten. Als ik medestudenten zie die geen eigen project hebben, slaat de schrik me al om het hart. Waarom heb je dan al die jaren gestudeerd? Om les te geven?

»Nu, we hebben wel al les gehad over het muziekcircuit: wat is een manager? Wanneer stuur je best een mail?»

HUMO Euh, wanneer stuur je best een mail?

Van den Bulcke «Net na de middag, dacht ik. Want ’s morgens bekijken jullie alle mails van de dag ervoor, en na de lunch valt mijn mail dan heel goed op.

»Dus als je na de middag een mail krijgt, komt die zeker van iemand van het conservatorium in Gent.»

HUMO Trappen we niet meer in!

Tamino + Tristan spelen op 29 en 30 november en 1 december in de AB. De optredens zijn uitverkocht.

Releaseshow voor de tweede ep van Tristan: 2 april, Handelsbeurs, Gent.