In de kinderkliniek: gesprekken met dokter Karel
Geen enkele ouder laat zijn kind graag in het ziekenhuis achter, maar ‘Helden van de kinderkliniek’ toont dat een steriele omgeving niet synoniem hoeft te zijn aan een kille behandeling. Voor deze nieuwe VTM-docusoap gingen de makers filmen in het kinderziekenhuis van het UZA, en om de reacties van de kinderen beter vast te leggen gebruikten ze voor het eerst ook een zelfgemaakte pop met ingebouwde camera, dokter Karel.
SANNE KUYLEN (kinderpsychologe UZA) «Een cameraploeg komt bedreigend over bij jonge kinderen, vandaar dat elk kind een dokter Karel kreeg, een pop in doktersoutfit. In zijn stethoscoop zit een camera, die hun ontboezemingen vastlegde.
»Omdat kinderen veel meemaken in het ziekenhuis, werken wij sowieso met poppen en knuffels. Een ziekenhuis is een onveilige omgeving voor een kind: ze weten niet wat er zal gebeuren. Je ziet dan dat ze alle behandelingen die ze zelf ondergaan bij de poppen gaan naspelen: ze doen bijvoorbeeld alsof ze chemo toedienen aan de pop. Door die herbeleving verwerken ze wat ze ondergaan.»
HUMO U werkt op de afdeling kinderoncologie en –hematologie. Hoe vertelt u een kind dat het kanker heeft?
KUYLEN «We lezen samen een boekje waarin de ziekte en de behandeling in hun eigen bewoordingen uitgelegd staat: ‘Het is een ernstige ziekte, en er moet echt iets aan gedaan worden.’ De ouders zijn daar ook bij, om de eerste schok op te vangen. Sommige kinderen vragen of ze kunnen sterven, en dan geven we eerlijk antwoord: ‘Dat kan, maar de dokters doen er alles aan om je beter te maken.’
»Het is een misvatting dat kinderen voor het overgrote deel van de tijd aan hun ziekte denken. Tijdens onze gesprekken valt net op dat ze met dezelfde dingen bezig zijn als hun leeftijdgenootjes: ‘Hoe denken andere kinderen over mij?’ of ‘Wat zouden ze nu in de klas aan het doen zijn?’ Jonge kinderen kunnen verdrietig zijn en een halfuur later plots weer aan het spelen zijn.»
HUMO Hebt u zelf veel geleerd uit gesprekken met de patiëntjes?
KUYLEN «Zeker. We hebben vorige week helaas nog een pracht van een meid verloren, maar het is ongelofelijk wat voor levenswijsheid ze me heeft meegeven. Zien hoe kinderen er, ondanks hun ziekte, toch het beste van proberen te maken, helpt je te relativeren. Ze kunnen de gordijnen opentrekken en zeggen: ‘De zon schijnt vandaag in mijn kamer: mijn dag is goed.’ Hopelijk leert het programma de kijkers om meer te genieten van de kleine dingen en toont het ook dat het hier geen depressieve boel is. De kinderen liggen niet altijd doodziek in bed: er zijn ook momenten waarop ze spelen en lachen. Ook zieke kinderen blijven gewoon kinderen.»
