In Flames op Graspop 2019: vlees noch vis

Onder een loden zon trad In Flames aan, slechts luttele momenten nadat Gojira de wei platspeelde. Een quasi onmogelijke taak, waar de Zweedse formatie niet tegen opgewassen bleek.

Hun strijdplan was vanaf het begin duidelijk: zich in de gratie van het publiek spelen met een resem oldies, om vervolgens hun nieuwe songs door de strot van hun fans te rammen. Het leverde een quasi schizofreen spektakel op, waarbij brute death metal gevolgd werd door recent materiaal dat haast Studio Brussel-proof is.

Exponent daarvan was bij uitstek de combo ‘This Is Our House’ en ‘Colony’: twee nummers die qua intensiteit niet verder van mekaar verwijderd kunnen zijn. Het ene staat symbool voor de nieuwe muzikale richting de band is ingeslagen, terwijl het andere – geschreven in 1999 – de tijden van weleer oprakelen.

De verschroeiende hitte speelde de band zeker parten, maar het publiek was simpelweg niet mee met ‘I, The Mask’, het gloednieuwe album dat de ruggengraat van deze tour vormt. De plaat lijkt met zijn vele meezingmomentjes haast ontworpen voor een stadiontour, wellicht met het succes van Bring Me The Horizon, die een soortgelijk parcours aflegde, in het achterhoofd. Maar de songs blijken niet sterk genoeg.

Het gekozen strijdplan transformeerde gaandeweg in een overlevingstactiek. Hetzelfde patroon van oud en nieuw herhaalde zich, en deed de sfeer heftiger schommelen dan de bloedsuikerspiegel van een diabetespatiënt. Wanneer zelfs ‘Cloud Connected’ de meubels niet kan redden, kunnen we In Flames enkel een periode van zelfreflectie aanraden. Want momenteel is het vlees noch vis.