theater'De vrouw die de honden eten gaf'
In het hoofd van Michelle Martin: ‘Als we niet op elkaar letten, krijg je dit soort monsters’
De meest gehate vrouw van het land, Michelle Martin, kwam in augustus definitief vrij, nadat ze eerder al was vrijgelaten onder voorwaarden. Welke rol speelde de vrouw van Marc Dutroux bij de gruwelijke ontvoering van de meisjes An, Eefje, Julie en Mélissa? De Nederlandse actrice Marie Louise Stheins kruipt in de huid en in het hoofd van Martin in de theatervoorstelling ‘De vrouw die de honden eten gaf’, naar het gelijknamige boek van Kristien Hemmerechts. Vrijdag beleeft het stuk zijn Belgische première.
– U hebt de voorstelling al een paar keer gespeeld. Hoe reageerde het publiek?
MARIE LOUISE STHEINS «Het mooie vond ik dat mensen soms medelijden met haar voelden, terwijl ze dat helemaal niet wílden voelen.»
– Wat voor iemand is ze?
STHEINS «Ze is een lege huls, opgevoed met niks. Er is niks van liefde of aandacht in haar gestoken. Ze had een vreselijk leven en mocht het huis niet verlaten van haar moeder. Ze moest urenlang schoonmaken. Die moeder was knettergek.»
– Maar niet iedereen met een rotverleden wordt een rotmens. Waarom is Michelle Martin niet gevlucht met haar drie kinderen?
STHEINS «Die kracht had ze niet. Ze was 18 toen ze Dutroux ontmoette en hij wist meteen dat hij haar in zijn macht kon krijgen. Hij stond vaak met zijn pistool te zwaaien, dat hij ook op hun kinderen richtte.
»Hun kinderen zijn nu in de veertig. Na de arrestatie van Dutroux en Martin zijn ze naar pleeggezinnen gegaan, waar ze andere achternamen kregen. De oudste heeft op z’n 22ste nog een paar interviews gegeven. Hij wilde duidelijk maken dat hij niet zijn vader was, terwijl hij uiterlijk enorm hard op hem lijkt.»
– In het begin viel de voorstelling u zwaar.
STHEINS «Ja, ik ging er veel te hard in op. Ik dacht steeds aan de kinderen in die kelder. Ik kon niet meer slapen. Later hoorde ik van Kristien Hemmerechts dat ze tijdens het schrijven hetzelfde had. Je moet een manier verzinnen om ermee om te gaan, anders ga je eraan kapot.»
– Waarom vindt u het belangrijk om dit verhaal te vertellen?
STHEINS «Michelle Martin is een manipulatieve vrouw. Maar het is niet alleen door haar eigen toedoen dat haar leven een puinhoop is. Als wij niet goed op elkaar letten en als politie en jeugdzorg niet op tijd ingrijpen, krijg je dit soort monsters. Dat gesprek moeten we aangaan. Het intrigeert mij. Ik ben als kind ook aan mijn lot overgelaten.»
– Echt?
STHEINS «Ja, ik was een verwaarloosd kind. Over het hoofd gezien. Ik kreeg nooit een compliment, werd niet gestimuleerd. Toen ik wilde gaan studeren, kraakte mijn moeder me af: ‘Het zal je niet lukken Louise, je gaat het nooit redden.’ Maar ik ben er goed uitgekomen. Tien jaar lang heb ik vier dagen per week therapie gevolgd. Daar ben ik een gelukkig mens door geworden. Godzijdank heb ik het met mijn drie kinderen anders kunnen doen.»
‘De vrouw die de honden eten gaf’ gaat op vrijdag 14 oktober in première in De Studio, Anwerpen. Tickets en info: hzt.nl.
