In het slot van ‘Dertigers’ verdiende zelfs een pijpbeurt onder de douche het om woord voor woord uitgeschreven te worden

De laatste aflevering van ‘Dertigers’. ‘Nog even volhouden,’ hield ik me sterk, terwijl ik niettemin al uitkeek naar het nakende afscheid, als was het de uittocht van een invité die ik nu ook weer niet zó bijster kon luchten. Arbeidsvreugde noemen ze dat.

De voorbije jaren heb ik ‘Dertigers’ meermaals aan doorlichting onderworpen, dus waarover zal ik het nu, te elfder ure, nog hebben? In ieder geval niet meer over de vermeende herkenbaarheid ervan. Mensen die zich de voorbije jaren tot ‘Dertigers’ gewend hebben in de hoop zichzelf te treffen, hebben zich volgens mij langdurig van glanzend oppervlak vergist. Ze zoeken eigenlijk een spiegel. Eén blik daarin en herkenbaarder wordt het niet, dat kunnen eigenaars van spiegels wel beamen. Alleen de mogelijkheid tot zappen laat nog te wensen over.

In de laatste aflevering van ‘Dertigers’ werd één van de personages 40, wat een reden als een andere is om je neosoap dan maar te rusten te leggen. ‘Het is voorbij gevlogen,’ zei die jarige job, die eigenlijk Bart heette, tijdens de minder dan bevlogen oratie die daarbij hoorde. Zelf vond ik de slotweek van ‘Dertigers’ gemiddeld niet minder slepend dan de andere afleveringen die ik ooit al tot mij nam - ook toen godzijdank tegen betaling. De steen waaraan ik me tijdens al die vorige staalnames al stootte, als was ik het zoveelste recidiverende hoefdier, was de gehele looptijd intact gebleven: in ‘Dertigers’ werd de condition humaine vrijwel aanhoudend afgeschilderd als een dicht wolkendek, een loodgrijze bedoening waaronder ploeteren en priegelen samen opgeteld de orde van de dag uitmaken. Daar zal iemand zich ongetwijfeld wel weer in herkennen, maar als onwillekeurige dertiger wil ik persoonlijk kunnen hopen op méér. Is het niet in het leven, dan tenminste op televisie.

De finaleweek hield op dat vlak alleszins gelijke tred met al wat voorafging. Eén personage zag zich met de eindmeet in zicht alsnog bedrogen door zijn vriend. Die misstap, een pijpbeurt onder de douche door een buitenechtelijke derde, werd snel weer vergeven. Veel tijd om er nú nog een boom over op te zetten restte er dan ook niet meer, al inspireerde het voorval in extremis wel nog enkele scenariële pareltjes als ‘Nog één keer en ik trek je ballen door je strot naar buiten!’ Ik kan als geen ander genieten van zulke uitwisselingen, want één van de zeldzame pleziertjes die ik door de jaren heen aan ‘Dertigers’ heb overgehouden, bestond uit de dialogen verbatim neerschrijven - in hun geschreven vorm vervolmaken ze volgens mij pas écht hun ingebakken potentieel. Waaruit zal ik straks als bezoldigde galbak nu mijn verzetjes halen, vraag ik me af, vooral in die uren waarin er zich niet zo snel een huisvlieg aandient om met een pincet van vleugels te ontdoen?

Na het afscheid dacht ik nog even in de spiegel te kijken, maar nadat ik mezelf daar had begroet met ‘Ben jij niet dat vijfde wiel aan de vierde macht?’ werd het me toch allemaal iets te herkenbaar.