In ‘Revolte' lijkt het alsof Nadav Eyal een pas ontwaakte comapatiënt bijpraat over de voorbije decennia

Er woekert een wereldwijde revolte tegen globalisering omdat de lusten (minder armoede en analfabetisme, hogere levensverwachting, betere basisvoorzieningen) steeds minder opwegen tegen de lasten (werkloosheid door automatisering, ongelijkheid en migratiestromen door geopolitieke machtsspelletjes en klimaatverandering). Het ongenoegen rond de niet-ingeloste dromen van het meedogenloze neoliberalisme wordt opgehitst door lokale populisten die de mondiale willekeur bevechten met een verheerlijking van traditie, identiteit en eenvoud.

Eyal neemt graag prozaïsche omwegen en rekt zijn focus op om talloze plooien in de wereldwaaier te belichten. Vaak lijkt het alsof hij een pas ontwaakte comapatiënt bijpraat over de voorbije decennia: 9/11, de bankencrisis van 2008, de carrière van Trump, de zinkende Malediven. Vreemd ook dat hij tussen al dat onkruid amper een bloem bespeurt: alsof er nergens ecologisch en sociaal verantwoorde initiatieven opbloeien.

De Israëlische journalist heeft gelukkig genoeg troeven. Dankzij ettelijke interviews vermijdt hij een wazig historisch overzicht en komen uiteenlopende stemmen aan bod: van Marine Le Pen tot moslimextremisten, van misnoegde burgers tot CEO’s. Hij schrijft laagdrempeliger dan Pankaj Mishra en Slavoj Žižek, maar mist hun originele vergezichten om de beklimming van 480 bladzijden afdoende te belonen.