Infamous
Net zoals het op een feestje altijd kan gebeuren dat twee mannen tegelijk achter dezelfde vrouw aanzitten - ouch! - zo geschiedt het in Hollywood regelmatig dat twee filmstudio's bijna simultaan met krek hetzelfde project bezig zijn.
En in de filmbusiness is het helaas zoals in de minnehandel: de laatste valt meestal uit de koets. Klassiek voorbeeld: hoe geweldig Colin Firth en Annette Bening ook stonden te acteren, hoe beelderig de regie van Milos Forman ook was, de Choderlos de Laclos-verfilming 'Valmont' zal altijd in de schaduw blijven staan van Stephen Frears' 'Dangerous Liaisons'. Het valt te vrezen dat de Truman Capote-biopic 'Infamous' hetzelfde tragische lot is beschoren: de film is zeker niet mis, maar heeft de onwaarschijnlijke pokkenpech om enkele maanden ná het felbejubelde 'Capote' in de zalen te verschijnen (in de States is 'Infamous' alvast grandioos geflopt). Alsof je door twee verschillende brillenglazen naar hetzelfde theaterstuk zit te turen, zo zie je in 'Infamous' en 'Capote' precies dezelfde gebeurtenissen en personages opduiken: beide films peilen naar de aard van de relatie tussen Capote en moordenaar Perry Smith, en twee keer zien we hoe hard de flamboyante schrijver met zijn meesterwerk 'In Cold Blood' worstelt. Toch beschikt 'Infamous' over een eigen identiteitsplaatje. Vooral in het begin is de toon lichter en grappiger: regisseur Douglas McGrath ('Nicholas Nickleby', 'Emma') vertelt het verhaal met ongeveer dezelfde luimigheid waarmee de snakerige Truman menige New Yorkse cocktailparty placht op te luisteren. 'Infamous' werpt ook een ander licht op de inborst van de schrijver: zette Philip Seymour Hoffman hem neer als een manipulatieve en zelfzuchtige kwast, dan speelt de uitstekende Britse acteur Toby Jones - die als twee druppels water op de echte Capote lijkt - hem veeleer als een kwetsbare zonderling voor wie je terstond veel sympathie opvat. Nog 'n cruciaal verschil is dat de emoties die in 'Capote' onnadrukkelijk onder het oppervlak tintelden, in 'Infamous' haarscherp worden gesteld: bleef de band tussen Capote en Smith in 'Capote' nog enigszins ambigu, hier noemen ze mekaar geen mietje. Wat de twee kapotjes zeker wél gemeen hebben, zijn een reeks ijzersterke vertolkingen: een zingende Gwyneth Paltrow steelt de harten in de bezwerende openingsscène, Sandra Bullock is, verrassend genoeg, erg overtuigend als de met writer's block kampende Harper Lee, en Daniel Craig (met pekzwart haar!) schittert als de poëtische bruut Perry Smith. Conclusie: 'Capote' was misschien de eerste, maar 'Infamous' is zeker niet de minste. Doe zelf de vergelijkende test!
