Interpol - El Pintor
Dim de lichten en hou een deukhoed en wat snedige Bogart- of Bacall-oneliners klaar, want Interpol, tien jaar geleden cooler-dan-de-diepvries, heeft een nieuwe plaat uit. ‘El Pintor’ heeft net als hun eerste twee, tevens beste, platen een verdachte rood-zwarte hoes, en komt enigszins als een verrassing.
Niemand had namelijk nog nieuw werk van de nukkige New Yorkers verwacht na het vertrek van bassist/uithangbord Carlos Dengler en de succesvolle soloplaten van frontman Paul Banks. Nog meer onverwachts: na de ook al niet ingecalculeerde hartverwarmende doortocht op Werchter, brengt ‘El Pintor’ (een anagram van Interpol en ‘de schilder’ in het Spaans) extra soelaas. Mixer Alan Moulder (zie ook My Bloody Valentine) zorgde voor een perfect geluid: triomfantelijk, maar geen stadionbarok zoals die op de recentste Interpol-platen te horen was.
Het razende ‘All the Rage Back Home’ is teenage angst voor volwassenen (‘I keep falling maybe half the time’), ‘My Desire’, ‘Anywhere’ en ‘Tidal Wave’ worden aangevuurd door de drakendodende gitaarriffs van Daniel Kessler. ‘My Blue Supreme’ zit té dicht tegen ‘Take You on a Cruise’ van weleer, al zorgen de keyboards van Brandon Curtis (Secret Machines) voor een nieuwe speelsheid.
‘El Pintor’ bevat geen grote sprongen voorwaarts, wel goeie, classic Interpol. De soundtrack bij whiskey sours in een bar met die mugshot van Sinatra aan de muur. Een plaat die fans zin geeft om Interpol nog eens in de AB aan het werk te zien. Helaas voor die fans: de groep geeft zijn stadionambities – waarop Banks en co. hun tanden nochtans al meermaals stukbeten – nog niet op: Interpol staat in Vorst op zaterdag 24 januari.
