Interpol - Marauder

Na solo-uitjes (als Julian Plenti) en met z’n Wu-Tang-held RZA (als Banks & Steelz) kiest Paul Banks weer voluit voor Interpol, de groep die als geen ander het New York van na 9/11 van z’n geluid voorzag, en wel met ‘Turn On the Bright Lights’ (2002) en ‘Antics’ (2004), twee platen die nostalgisch geuren naar takeaway pizza, sigarettenrook (van toen je in New York weliswaar niet meer binnen op café mocht roken, maar al naar het terras buiten werd verwezen) en de weeë septemberlucht die de Hudson over Manhattan stuurt tijdens de indian summer.

‘Marauder’ is een plaat die zo naast die twee Interpol-classics kan, zonder poespas. Weg zijn de pompeuze stadionambities waarin de groep zich na ‘Antics’ verloor, weg is ook de besnorde bassist Carlos Dengler – frontman Paul Banks neemt tegenwoordig de honneurs waar achter de bas. Opzwepende donkere rockers als ‘The Rover’ en ‘Mountain Child’, de rokerige film noir van ‘Complications’ en ‘Party’s Over’: het zijn bekende Interpol-formules, op deze plaat evenwel met evenveel vuur als souplesse gebracht. Echt interessant wordt het in een song als ‘Flight of Fancy’, minder vintage Interpol, meer kronkeling, een eresaluut aan een verloren liefde: ‘Who reigns in that silence / When you sleep in the afternoon / You reach out to emptiness / Until the reaching out feels empty too’. ‘Marauder’ is deels nostalgie en warme geruststelling, deels expeditie en de opwinding van een nieuw hoofdstuk. De geknipte plaat voor de verdorring na de hittegolf.

undefined