Is het tijd om backing tracks te verbannen van Werchter?
Soms zouden we ons als recensent graag verplaatsen in een kogelvrije limousine – als we de teksten van Rae Sremmurd mogen geloven, moeten we daar na het onderstaande snel werk van maken.
Ahja, want voor u het weet gunnen ze ons down of scharen ze onze bitch om haar allerhande drugs (lean, coke, percocet, you name it) te voeren. Niet dat Swae Lee en Slim Jimmy zulke dreigende namen zijn (eerder personages uit een spaghettiwestern), niet dat ze gespierd zijn (enkel de grotere helft van de Daltons is nóg minder buff), en óók niet dat ze verbaal zo sterk zijn (Jimmy is gestileerd als Jxmmi, ‘nuff said). Maar kom, laten we even aannemen dat hun daden van hetzelfde .50-kaliber zijn als hun woorden; kwestie van de suspension of disbelief nog wat in leven te houden.
Soit: wiskunde was gegarandeerd met rood aangestipt op ons rapportkaartje, maar de gasten van Rae Sremmurd stonden vrijdag met een zestal hypemen annex MC’s op het podium, die beurtelings een skrr of yuh of pierlewiet uit hun strottenhoofd wierpen – een beetje zoals de volière bij ons bompa als er weer per abuus methamfetamine in de watertank gesukkeld is. Een hele hoop geluiden, maar weinig substantieels.
Gelukkig waren de twee echte rappers wél goed bij stem en origineel, toch? Welnu, voor dat oordeel verwijzen we u door naar de review, want we willen hier iets anders aankaarten: Swae Lee en Lucky Luke, euh, Slim Jxmmi hebben helemaal geen concert gegeven. Ja, ze hebben hun nummers door de speakers laten blèren, en af en toe rapten ze netjes mee met het cd’tje dat hun stemmen al droeg, maar, het moet gezegd, een kapotte klok geeft ook twee keer per dag het juiste uur aan.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat het een fijn optreden was voor het publiek – we zijn zelf óók fan, anders zouden we onze kostbare pauzemomenten niet bij de Sremmurdjes spenderen – maar het is misschien wel eens tijd dat men die gemakzucht niet meer duldt op een festivalwei. De dagprijs van een Werchterticket cirkelt rond de honderd euro, en de wedde van Rae Sremmurd zit daar ook tussen; is het dan te veel gevraagd om ook echt een optreden te geven, in plaats van een acte de présence die zelfs lege dozen als de ‘Temptation Island’-deelnemers even goed zouden doen?
Kijk naar Triggerfinger, kijk naar At the Drive-In, kijk naar Anderson.Paak, kijk naar het woeste, passionele, razende magma dat daar van het podium spat. Ook al vindt u die muziek maar lawaai en gejengel (we zouden niet weten waarom, maar toch), dan kan u nog steeds de effort appreciëren, het rauwe gevoel dat ze in hun optreden proppen. Die echtheid missen playback-acts, en Rae Sremmurd miste zelfs de illusie van de playback, want in de grote namen van de rap is het niet ongewoon (maar gelukkig enigszins frowned upon) om slechts uw eigen MC te spelen, en voor de rest niets bij te dragen aan het MP3’tje dat de oren van het publiek aan flarden dreunt. Vandaar: laat dat duo van Rae Sremmurd volgend jaar nog eens komen, maar dan zónder begeleidende muziek.
