Ivo Victoria - Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)
De hype en buzz fezelende tongen in Letterenville houden hun speeksel nu al meer dan anderhalf jaar op voor de in Amsterdam wonende Vlaming Ivo Victoria, né Hans Van Rompaey. Op basis van een nooit in druk verschenen kortverhaal kreeg hij eerst de literaire agent Paul Sebes aan zijn kant, en niet veel later ook zeven uitgeverijen die allemaal popelden om zijn nog niet geschreven debuutroman in de rekken te leggen.
Dat begon dus al niet slecht. Fast forward naar september '09: 'Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)' (Anthos) is er, laat zich kennen als een disfunctionele bildungsroman, een klad herinneringen uit de jeugdjaren van een onverbeterlijke mythomaan, en stelt geen seconde teleur. Hèhè.
De elfjarige Ivo Victoria is hoogst ontevreden met zijn bestaan in Edegem dat, als zat het onder een oversized kaasstolp, de échte wereld succesvol buitensluit. En als een miniatuur-Boudewijn Büch, een poseur op kindermaat, bedenkt hij een nieuw, spannender leven voor zichzelf en trekt er mondjesmaat enkele happy few in mee. 'Verbaasd stelde ik vast hoe ik erin slaagde om keer op keer mijn eigen nieuwe illusie zo hardnekkig vol te houden dat andere mensen ervan overtuigd raakten, sterker nog: extatisch werden en erin wilden investeren (...), de idioten. Ik vrees dat ik stilaan moet toegeven dat dit mijn enige echte grote, ongewilde talent is.'
Aan speelplaatsliefjeAnja Lippenveld onthult hij eigenlijk Tarzan te heten, en jeugdvriend Dries De Smet maakt hij wijs bevriend te zijn met Lucien Van Impe, de laatste Belgische Tourwinnaar, en zelf zowaar de Ronde voor min-twaalfjarigen op zijn naam te hebben geschreven. Die leugen zet hij op muziek met vrolijke anekdotiek over de Galibier, interviews met Carl Huybrechts en bezoekjes aan Freddy, de beste kapper van Edegem, die hij 'God weet hoe dikwijls' aan 'de ongelukkigerwijs gepermanente' Lucien heeft aangeraden.
Het is ook díé leugen, zijn eerste grote, die hij vijfentwintig jaar later van zich af wenst te wassen. Hij wil zich er zelfs voor excuseren, maar het is ontegensprekelijk moeilijk om cold turkey te gaan voor wie behept is met een overdosis fantasie. En gaandeweg groeit 'Hoe ik nimmer' steeds duidelijker uit tot een sepiakleurige studie van hoe oude herinneringen hun klauwen zo in iemands leven kunnen zetten dat er littekens van komen. Dat treft, want het bezorgt de lezer een nostalgietrip die, niet het minst door de Victoria's meesterlijke stijlbeheersing, ons nekvel óók niet snel zal lossen.
