Jack White - Lazaretto
‘Your turntable’s not dead’, staat er onderaan de openingspagina van Jack Whites Third Man Records-website. Op 9 juni ligt er voor die turntable een ongezien presentje klaar. Hou u even vast: de nieuwe Jack White is niet zomaar een plaat, het is een conceptueel kunstwerk, experiment, technologisch hoogstandje, verzamelaarsobject en curiosum tegelijk.
Zelf noemt White het een ‘Ultra LP’. Geperst op 180 gram vinyl – of course – en bevattende naast de reguliere elf albumtracks: twee vinyl only-songs die onder het label in het midden verborgen zitten (één daarvan dient te worden afgespeeld op 78 toeren, eentje op 45). Kant A speelt van binnen naar buiten (bij aanvang legt u dus de naald in het midden van de plaat), de intro van ‘Just One Drink’ is elektrisch dan wel akoestisch afhankelijk van waar u de naald positioneert, kant A bevat een hologram van ene Tristan Duke en kant B heeft een matte bovenlaag die de aanblik geeft van een nooit eerder afgespeelde 78 toerenplaat.
Bij de versie uit de befaamde Vault-reeks zit bovendien een hardcover met teksten en aantekeningen, postkaarten, en een single met twee demoversies van songs op ‘Lazaretto’. Voor de volledige gebruiksaanwijzing verwijzen wij u noodgedwongen naar Whites thirdmanstore.com, want onze oude maar nog krasse turntable moeten wij teleurstellen: een stream is waar we het voorlopig mee moeten doen. Met de muziek dus, uiteindelijk toch waar het allemaal een heel klein beetje om draait (pun misschien wel intended).
‘Lazaretto’ is in wezen een countryplaat, een genre dat Jack White zeer dierbaar is (zie zijn productiewerk voor onder meer Loretta Lynn) maar dat hij in zijn eigen werk vaak onder een dikke laag rock verstopt. Dat is hier niet anders. ‘I got three women: red, white and brunette’, zingt White als binnenkomer, en als dat geen countrybelofte pur sang is, dan weten wij het ook niet meer. De song in kwestie is echter een rockstamper van formaat. Feestelijk begin.
'Would You Fight For My Love?’ is van hetzelfde laken een pak, maar een veel betere song met Brill Building-kwaliteiten. Je kunt je zo voorstellen dat het gezongen door pakweg Rod Stewart of Britney Spears niets van zijn kwaliteiten zou verliezen. Wat uiteraard niet wegneemt dat Rod eerst een poging mag ondernemen. En dat met de versie van White onze honger voorlopig gestild is. Nog een voorbeeld van in rock verpakte country is ‘Just One Drink’, met de heerlijke openingsregels: ‘You drink water, I drink gasoline / One of us is happy, one of us is mean’.
Het is echter in de pure country dat ‘Lazaretto’ zich onderscheidt. Het heerlijk wiegende, door een viool aangedreven ‘Temporary Ground’ (is dat Emmylou Harris op de backings of een wel heel erg waarheidsgetrouwe soundalike?), en de fabuleuze Rolling Stones-honkytonk van ‘Entitlement’.
En het is als White zoals in ‘That Black Cat Licorice’ of ‘I Think I Found the Culprit’ The White Stripes probeert op te roepen, dat ‘Lazaretto’ tekortschiet. Krachtpatserij met het distortion-pedaaltje in de ‘are you nuts!’-stand. White als karikatuur van zijn vroegere zelf, maar dan zonder dat gekke rood-witte pakje aan. Lang niet genoeg om van ‘Lazaretto’ een overbodige plaat te maken.
