Jacle Bow in de AB Club
Jacle Bow kwam naar de AB Club en nam mee: een fonkelnieuwe plaat, een Harry Nilsson-cover, een handvol geile oudjes en Grote Meneer Raymond van het Groenewoud. Play for that money, boys!
Jacle Bow, dat is die groep die België oversloeg en meteen naar Amerika trok om er hun eerste liedjes te spelen in zweterige cafés en er achteraf te slapen op de vloer. Hun gitaren hebben steevast zeventien pinten op en hun bas wast zich dagelijks in een bad ranzige mayonaise. Hun frontman Jonas Bastijns kan, zo bleek woensdagavond in de AB, geen zaal binnenstappen zonder hysterie te veroorzaken: ‘Jonas! Jonas! Jonas! Jonas!’
De Brusselaars werpen hun nieuwe plaat ‘Whatever You Might Find’ twee jaar na hun debuut en, naar wat we daarvan in de AB hebben gehoord, onderweg hebben de J-Boys enkele wilde haren verloren. Minder aanstekelijke hooks. Minder Oasis en The Byrds. Méér diepgang. Tijdens opener ‘Run Part #2’ weerklonk een slidegitaar, begot! Jacle Bow reek tijdens ‘Alone’ zelfs tot de sterren: het keyboard klonk als een marimba, de gitaren weefden klanktapijten en Bastijns zong het mooiste refrein dat ik – geheel persoonlijk – sinds The Bony King Of Nowhere’s ‘Silent Days’ uit ons Belgenlandje heb gehoord.
Niet dat Jacle Bow opeens ideale schoonzonen zijn geworden. Nieuwtje ‘Mysterious Guy’ had een bas die de heupen wiegde zoals John Travolta op een zaterdagnacht en een gitaar die funkt, just for the hell of it. ‘Whatever You Might Find’ was groovy maar werd te kort afgesneden. Hebbes! Na 10 zinderend stille seconden vielen de J-Boys weer moeiteloos terug in de groove: Bastijns was tegen dan zo enthousiast, dat-ie geeneens nog op woorden kon komen en dan maar ‘la la la la la’ begon te zingen.
In de studio is Jacle Bow een trio bestaande uit Jonas Bastijns, Karel Van Mileghem op gitaar en Joris Thys op de drums. Op het podium waren ze met vijf. De toetsenist heet Frankie – hij heeft geen achternaam, als we de introductie door Bastijns mogen geloven – en de bassist Hanne Vandekerckhove, die zo nu en dan ook heel mooi van oooh deed. Het totaalplaatje klopte.
Op een releaseshow mag het altijd wat specialer. Jacle Bow nodigde daarom Raymond van het Groenewoud uit op het podium en gaf hem een piano om enkele nootjes tijdens hun nieuwe liedje ‘In Time’ te spelen. Maar ja, die Raymond valt niet in te tomen. Hij plukte na ‘In Time’ de microfoon uit Bastijns’ hand en zette een bezielde cover van Lou Reeds ‘How Do You Think It Feels’ in. Raymond gooide z’n hele lijf in de strijd en op de achtergrond sloeg Bastijns lustig op een tamboerijn. Een gezamenlijke liefde voor muziek, prachtig om te zien.
De pech aan een albumreleaseshow: de songs komen nog maar net uit de verpakking. Daardoor kwamen nieuwe nummers in de eerste helft van de set niet altijd ten volle uit de verf en was het soms zoeken naar de rode draad. Maar dat maakte Jacle Bow helemaal goed op het eind met de bekende knallers ‘High For You Lover’, ‘Rightless’ en ‘Lucky’ en die opwindende bisronde, waarin een onverwachte Harry Nilsson-cover van ‘Jump Into The Fire’ een geweldige zet bleek. De drums dreunden, de gitaren kookten en Bastijns trok ter plekke een spurtje terwijl hij schreeuwde: ‘We can make each other happy!’ Van de AB bleef achteraf niets over. Eindigen met ‘Suit Yourself’: een binnenkopper. ‘Wooh-hooh!’
