Jake Bugg vliegt als een vlinder, steekt als een mug: 'Afkicken van de muziek doe ik door te koken. In mijn onderbroek.'

Vijf jaar nadat hij doorbrak met de singles ‘Lightning Bolt’ en ‘Two Fingers’, twee jaar sinds hij in Amerika legaal alcohol mag drinken en twee weken na zijn optreden op Pukkelpop heeft Jake Bugg een nieuwe, vierde plaat klaar. ‘Hearts That Strain’ is zijn Nashville-plaat, dus hou u vast aan uw bretellen: de laatste keer dat Bugg zich aan country waagde, klonk dat als Kid Rock. Op 28 oktober staat hij in Antwerpen, nu hieronder: ‘Natuurlijk ben ik geen romanticus. Véél te gevaarlijk.’

Bugg (23) nam de plaat op met producer David Ferguson, destijds engineer en rechterhand van Rick Rubin op de ‘American Recordings’-platen van Johnny Cash. Behalve Noah Cyrus – de jongere zus van Miley – zingen en spelen ook Black Key Dan Auerbach en levende Nashville-legendes Bobby Wood en Gene Chrisman mee. Een gigantisch verschil met zijn vorige plaat ‘On the One’, die Bugg helemaal zelf inspeelde en producete. Prima, want die werd unaniem slecht ontvangen.

HUMO Was je zelf ongelukkig met ‘On the One’? De perstekst bij ‘Hearts That Strain’ begint met de zin: ‘Het verschil met wat voorafging, is groot...’

Jake Bugg (denkt na) «De songs vind ik nog altijd goed – live passen ze ook perfect bij de nummers van mijn andere platen – maar de productie, het geluid en de opbouw is shite. Het vormt een raar geheel, en ik luister er niet graag naar. Ik overweeg om de plaat ooit helemaal opnieuw op te nemen, zodat de songs beter tot hun recht komen.»

HUMO Hergé, de tekenaar van Kuifje en een beruchte perfectionist, heeft enkele van zijn stripalbums opnieuw getekend omdat hij er niet tevreden over was. Muzikanten die een hele plaat opnieuw opnemen, ken ik niet.

Bugg «Ik ook niet. (Haalt de schouders op) En dan? Ik ga het zeker niet snél doen. Misschien over enkele jaren. We’ll see...»

HUMO Hoe denk je op dit moment over ‘Hearts That Strain’? De plaat is klaar, je kunt er niets meer aan veranderen – maar ze is nog niet uit, dus je hebt nog geen feedback die eventuele twijfels wegnemen.

Bugg «Pfff. Als artiest weet je nooit hoe de fans zullen reageren en of de radiozenders je plaat zullen draaien. Ik koester geen hoge verwachtingen.»

HUMO Raar.

Bugg «Waarom? Ik ben er zelf heel gelukkig mee. Als de plaat het goed doet, des te beter. ‘Hearts That Strain’ is de gemakkelijkste plaat die ik ooit heb opgenomen. Dat gebeurt als je met briljante muzikanten samenwerkt. Ze zijn zo goed dat ik in hun aanwezigheid bijna geen gitaar durfde vast te nemen.»

HUMO Vertel eens over Bobby Wood, de nu 76-jarige pianist die in het verleden het geluid van onder meer Elvis Presley, Wilson Pickett en Dusty Springfield mee bepaalde.

Bugg «Wood is een genie. Hij speelt altijd heel simpele partijen: niet moeilijk om te spelen, extreem moeilijk om te bedenken. Als we alle andere instrumenten en mijn stem weghaalden van ‘Hearts That Strain’, zouden alleen zijn pianopartijen nog een geweldige plaat vormen. Het zal niet lukken, maar ik wou dat ik voortaan al mijn platen met hen kon opnemen.»

HUMO Je hebt de plaat in drie sessies opgenomen in Nashville: tussendoor vloog je telkens terug naar Engeland om meer songs te schrijven. Waarom bleef je niet gewoon daar?

Bugg «Dan kwam ik niet aan schrijven toe: ik vond het daar veel te leuk. Ik heb er vrienden gemaakt die me meenamen naar enkele van de zogenaamde legion posts. In het centrum van Nashville heb je de main strip, de centrale straat waar de meeste bands spelen, maar dat is de toeristenbuurt. In het oosten heb je de clubs die ze legions noemen, waar de oude honkytonkcultuur nog floreert. Je moet iets doneren om binnen te mogen. De mannen droegen er dungarees en ouderwetse hoeden, en ze vroegen de dames heel plechtig of ze ‘deze dans wilden aannemen’. Als een stap terug in de tijd. Loved it.»

HUMO Wie was de laatste interessante persoon die je hebt ontmoet? Het hoeft geen muzikant te zijn.

Bugg (denkt lang na) «Mijn gitaarroadie. Interessante mens. En met ‘interessant’ bedoel ik: zot als een achterdeur. We zijn gisteren uit drinken geweest in Brussel. Hij was strontzat en nam op een gegeven moment mijn hoofd in een houdgreep. Waarna hij in slaap viel, terwijl mijn hoofd nog altijd klemvast onder zijn oksel zat (lacht). Indrukwekkend, vooral omdat zijn grip nauwelijks verslapte nadat hij was ingedommeld. Ik heb me er echt uit moeten worstelen!»

HUMO Waar gaat een Britse rockster drinken wanneer hij in Brussel is?

Bugg «In eerste instantie in onze hotelbar, naast Brussel-Zuid. Daarna heb ik mijn roadie in zijn kamer gelegd en ben ik zelf naar het centrum gewandeld. Enkele bars binnengestapt, ik weet de namen niet meer. Ik hou van Brussel, man. Maar één van mijn favoriete steden in de wereld is Gent. Dat meen ik: het is één van de pakweg drie, vier steden waar ik het allerliefste kom. Ze hebben er veel architectuur uit de donkere middeleeuwen, waar ik fan van ben. En we speelden er ooit één van onze allerbeste shows. In een klein café waar ongeveer vijftig man in past maar waar ze er die avond driehonderd in hebben weten te wringen (lacht). Veel optredens vergeet je, maar die avond herinneren mijn band en ik ons nog bijzonder goed.»

HUMO ‘Hearts That Strain’ is een ode aan de plaat als concept. Concreet: welke plaat heeft jou als kind doen vallen voor het medium?

Bugg «Als kind had ik geen platen. Toen haalde ik mijn muziek vooral van het internet, en dat waren voornamelijk songs. De eerste plaat die ik in zijn geheel ben gaan waarderen, was er allicht één van Jimi Hendrix: ‘Are You Experienced’ of ‘Axis: Bold As Love’. Het was pas toen ik zelf muziek begon te schrijven, dat ik écht interesse kreeg in de plaat als concept. Platen die perfect zijn van kop tot kont, volledig op zichzelf staande kunstwerken, geen track te veel of te weinig, een kleinood dat je voor altijd bij je hebt: is er iets beters?»

HUMO Straks trek je door Europa voor een clubtournee. Wat is het laatste waar een muzikant aan moet denken voor hij zijn huis drie weken achterlaat? De koelkast leegmaken?

Bugg (lacht hard) «Ja! En ik vergeet het de helft van de tijd... Het grappige is dat me dat meestal pas te binnen schiet als ik ergens in een ver land op het podium sta. Dan zie ik hoe de fans helemaal mee zijn met de muziek, terwijl ik ondertussen denk: ‘Godverdomme, wéér vergeten om de fucking stinkkaas weg te gooien!’ (lacht) Soms denk ik tussen twee songs door ook welk gerecht ik wil klaarmaken als ik thuiskom.»

HUMO Kook je vaak?

Bugg «Zo vaak mogelijk. Mijn specialiteit is spaghetti met meatballs. Ik maak mijn vleesballen zélf, en vers. Therapeutisch. Ik denk 90 procent van mijn tijd aan muziek. Het is heilzaam om dan heel bewust tijd vrij te maken voor iets anders. Vaak sta ik in de keuken trouwens gewoon in mijn onderbroek, wat ook al indruist tegen het romantische beeld dat veel fans van muzikanten hebben (grijnst).»

HUMO Geen romanticus?

Bugg «Niet op dat vlak. Natuurlijk niet. Véél te gevaarlijk. Ik ken persoonlijk enkele muzikanten die in de loop der jaren met hun eigen imago zijn versmolten. Ik heb zelfs de indruk dat ze er actief naar streefden om hun leven te laten samenvallen met het beeld dat de fans van hen hadden. Waar ben je dan mee bezig? Trouwens, al die muzikanten die voortdurend uitgaan, drinken en roken: hoe krijgen die nog iets gedaan? Hoe en wanneer schrijven die hun songs? En hoe léven die eigenlijk nog? Daar sta ik altijd van versteld.

»Misschien klinkt het vergezocht, maar normaal leven houdt een mens normaal. Who would’ve thought?»

‘Hearts That Strain’ verschijnt op1 september bij Universal.