'Jambers in de politiek' op VTM: Bart De Wever bleek opnieuw de hoofdattractie

Paul Jambers die met een camera in zijn rug ergens aanbelt waarna er géén alcoholist, heroïnehoer of alreeds in oorlogsuitrusting gehesen dominatrix opendoet, maar een redelijk normaal ogende en beleefde politicus: het blijft toch wennen, ook al liggen de gloriedagen van de reporter alweer een paar decennia achter ons.

Time flies, en niet noodzakelijk voor wie alleen maar fun heeft. Net als bij de voorgaande verkiezingen had de commerciële zender Jambers vriendelijk gevraagd of hij in de aanloop naar de dag des oordeels niet enkele politici wilde volgen, en omdat Paul anders thuis toch maar met zijn duimen zit te draaien terwijl vrouwlief ergens te lande haar nieuwste bestseller zit te signeren, ging hij daar andermaal graag op in.

Als het de bedoeling was ons een unieke blik achter de schermen te gunnen en enkele politieke toppers te tonen zoals we ze nog niet eerder hadden gezien, dan viel dit programma toch wat tegen. Jambers, die duidelijk zijn kranten had gelezen, stelde wel de juiste vragen, maar op geen enkel moment leken de politici te vergeten dat er een camera meeloerde. Kan natuurlijk ook moeilijk als Jambers naast of achter die lens loopt.

Wat niet wil zeggen dat het af en toe geen leuke tv opleverde. Teneinde een scherper beeld te krijgen van Kristof Calvo volgde Jambers de jonge fractieleider van Groen naar het parlement, waar Calvo een paar schoolklassen – wij schatten vierde- à vijfdejaars - ontving om hen uit leggen wat hij en zijn collega’s daar tijdens de werkuren zoal uitrichtten. Dat er op dat vlak nog werk aan de winkel is, bleek toen Jambers enkele leerlingen vroeg of ze de naam van de eerste minister kenden en niemand het antwoord wist.

Een meisje dat op de voorste rij van de parlementsbanken had plaatsgenomen, had zelfs geen idee wie Kristof Calvo was. ‘O, is dat die jongen?’ Ook aan zijn mannelijke uitstraling heeft Calvo, zijn stoppelbaard ten spijt, blijkbaar nog wat werk. Later, op bezoek bij Calvo’s overigens sympathieke ouders, vernamen we ook dat op familiebijeenkomsten bij de Calvo’s de kinderen veruit de stilsten zijn.

Wij werden, zomaar vanuit het niets, bevangen door een diep medelijden met iedereen die ooit, al dan niet uit vrije wil, op een feest van de familie Calvo is terechtgekomen. Aan de andere kant van het spectrum – Jambers had er verstandig voor gekozen om alleen kopstukken van Groen en N-VA te volgen – troffen we Theo Francken, zelfverklaard campagnebeest, die met een camper het land afschuimde om op markten, treinstations, aan bushalten en zelfs op een tractorwedstrijd van ‘De Zotte Pullers’ – zo op het eerste oog het dichtste dat je in Vlaanderen bij een redneckbijeenkomst in de Amerikaanse deep South kan komen - de kiezers één na één te overtuigen door hen een kaartje te overhandigen.

Vaak vergezeld van een schouderklop, een handdruk of de onvermijdelijke selfie. Een tactiek die het campagnebeest bij de vorige verkiezingen geen windeieren had gelegd. Francken waadde daarbij door de massa als een popster met maar één nummer: ‘Migratie’. Een catchy hitsong die hem op straat regelmatig al vanop afstand werd toegezongen. Theo Francken, zo bleek nogmaals, heeft ook geen kiezers, maar fàns. Opvallend was ook dat vooral vrouwen in de overgang voor zijn wasemende charisma leken te bezwijken.

De hoofdattractie van dit programma was echter opnieuw Bart De Wever die we onder andere thuis in zijn keuken te zien kregen en, omdat hij sinds kort ook een soort sportman is, terwijl hij tijdens het lopen van een marathon door zijn geliefde stad – bijna huilend van de inspanning - allerlei fysieke en mentale grenzen aan het verleggen was. Je voelde dat Jambers zich maar net had kunnen bedwingen om er de heroïsche klanken van ‘Chariots of Fire’ onder te zetten. Verder willen wij ons met niemands huwelijksleven bemoeien, maar toen De Wever zijn vrouw voor de start moed insprak – zij ging zichtbaar gespannen voor haar eerste marathon – klonk hij toch eerder als een motivatiecoach met een verleden bij de paracommando’s dan als een bezorgde echtgenoot.

Het was ook weer diezelfde nogal koude motivatiecoach die haar aan de streep opwachtte, ook al had ze speciaal een wapperend spandoek met één van zijn favoriete Latijnse citaten bovengehaald. Het best waren de momenten waarin de camera de toppoliticus De Wever registreerde, wat we daar verder van mogen denken, nog altijd een klasse apart. Zo mochten we mee aanzitten bij een vergadering waarop hij samen met enkele legioensofficieren een belangrijk televisiedebat met Hilde Crevits voorbereidde.

Dat gebeurde middels een rollenspel waarbij legatus legionis en communicatiestrateeg Pol Van Den Driessche gestalte moest geven aan de CD&V-politica. Dat hij daarbij geen blonde pruik droeg, eventueel vergezeld van een stel plastic neptieten, viel ons toch wat tegen. De Wever wist perfect hoe hij het moest aanpakken: als hij Crevits (‘een sympathiek chiromeisje, maar je moet wel haar koekjes kopen, of je krijgt uwen bak vol’) nijdig kon krijgen, zou hij kunnen winnen. Onderweg naar het debat legde hij Jambers nog haarfijn uit hoe hij dat voor elkaar dacht te krijgen.

De confrontatie verliep precies zoals hij had voorspeld. Later zagen we hem hetzelfde kunstje nog eens overdoen met – toch ook een ervaren debater - Meyrem Almaci, die overigens ook voor dit programma werd gevolgd, terwijl ze van het ene debat naar de andere speech holde. Van Almaci onthielden we verder vooral dat politiek voor haar uiteraard zeer belangrijk is, maar haar familie nog veel meer. Wellicht de reden waarom die ook voor Jambers’ camera onzichtbaar bleef.