James Blake - James Blake
Wij bekennen: hadden er naast het bloedmooie 'Limit To Your Love'
tien naar zwavel, pis en gal meurende draken op het titelloze debuut van James Blake
gestaan, dan nog hadden we het vier sterren gegeven.
Twee voor elke supernova in zijn degoutant mooie pianocover van Leslie Feist : die wiebelende, allesverpulverende bas die de song de eerste keer openscheurt, en de weifelend gecroonde zinsnede 'So carelessly there', met die licht verkouden stem van 'm. Maar zie: 'James Blake' bárst van de supernova's.
Met zijn ep's 'The Bells Sketch', 'CMYK' en 'Klavierwerke', het voorbije anderhalf jaar uitgebracht, bewees Blake dat hij stijlvol kan verdwalen in de hedendaagse elektronica, maar op 'James Blake' breekt hij helemaal uit de ketens van de postdubstep.
En schept hij zijn bloedeigen universum, een spookachtig leeg landschap waarin vervormde pianoklanken dartelen rond zijn stem, al dan niet verknipt en door rammelende effectpedalen gejaagd. En waar spaarzame, veelal gedempte beats de vervreemding dik in de verf zetten.
Opvallen doe je niet met een clusterbombardement van decibels, zo weet Blake, maar met één welgemikte knal in een zee van stilte. Zoals in 'The Wilhelm Scream' , een majestueuze torch song over een eenzaat die zijn existentiële twijfel aanvankelijk prevelt maar 'm steeds zelfverzekerder uitschreeuwt.
De muziek stroomt mee, in een alsmaar wilder kolkende rivier van witte ruis; Blakes 'I don't know about my love' gaat intussen door merg en been. (De titel verwijst trouwens naar een sample die sinds de fiftiesdienstdoet in scènes waarin personages neergeschoten worden of van bergwanden tuimelen. Toepasselijk? Hell yes.)
'To Care (Like You)' is een hypermoderne bluestrack, de oerschreeuw van een gedumpte ziel die tussen de verpulverde fundamenten van zijn leven zit. En dat blijkt niet alleen uit de tekst: Blake plakt zijn samples schots en scheef aan elkaar en laat de song langzaam desintegreren; zijn hoofdpersonage slaat, kapot van de hartzeer, alleen nog rijmelende wartaal uit: 'How forlorn to watch you go / How full on to watch you grow'.
Ook het fantastische 'I Never Learnt to Share' staat voor instantontroering: 'My brother and my sister don't speak to me / But I don't blame them' zingt Blake, zijn frasering en pathos herinneren aan die andere getormenteerde eenzaat, Antony Hegarty .
Al glijdt hij nooit de suikerafgrond in: driekwart ver leidt hij zijn song met vaste hand langs een druk lunapark om 'm ten slotte zachtjes te laten sterven. In 'Measurements' bouwt hij een kakofonie met aan rafels gescheurde stemsamples, in de kale pianoballade 'Give Me My Month' bewijst hij ook zonder klankentapper zijn mannetje te staan.
In onze dagdromen horen wij al jaren songs die even experimenteel zijn als pakkend, waarin de geest van Aphex Twin met één oog loert naar het weifelende, hoekige pianospel van Thelonious Monk , waarin de onverbloemde romantiek van Bon Iver en de breekbare cool van Chet Baker hand in hand gaan met de onderkoelde tristesse van Nick Drake , de hartverscheurende eerlijkheid van Antony en het claustrofobische minimalisme van Steve Reich . Welnu, dreams come true. Vier sterren, een veelvoud aan supernova's: James Blake heeft een perfect debuut afgeleverd.
James Blake speelt op zaterdag 19 februari een dj-set op Kulturama (Club Silo) in Leuven.
