James Vincent McMorrow: 'Met die Drake-plaat heb ik niks te maken'
Een Ier met een gitaar moet wel folk spelen? Niets van, dacht James Vincent McMorrow, en voor ‘We Move’, zijn derde, schoof hij aan bij de producers van Drake, Rihanna en Sam Smith. Het resultaat is een ijle popplaat die even- veel aan James Blake als aan Bon Iver doet denken.
HUMO Hoe komt een Ier met gitaar bij Nineteen85 terecht, de producer van Drake?
James Vincent McMorrow «Je wordt voorgesteld na een show, je praat en het klikt. Hij bleek fan, we wisselden e-mailadressen uit en spraken af om samen eens een nummer te maken, misschien iets voor een andere artiest. Zo ben ik na mijn vorige plaat ook gaan schrijven: met het idee dat het voor iemand anders zou zijn. En toen kreeg ik natuurlijk zin om die nummers voor mezelf te houden. Maar ik heb gewacht tot Nineteen85 met hetzelfde idee op de proppen kwam.»
HUMO De plaat kwam voor een deel tot stand in Los Angeles. Verder kon je niet verwijderd zijn van je thuisstad Dublin.
McMorrow «Ik geloof niet dat je kunst kunt maken in een comfortabele positie. En daarnaast was het ook praktisch: als ik een plaat met mensen uit LA wilde maken, was het handig om ook in LA te zijn. Maar je hebt gelijk: het is een verschrikkelijk bizarre plek.»
HUMO Je bent in LA ook een pak zichtbaarder, lijkt me. Plots figureer je op een Drake-plaat en word je gevraagd om mee te schrijven aan songs voor Rihanna.
McMorrow «Klopt, al moet je dat allemaal wat relativeren. Met die Drake-plaat had ik bijvoorbeeld niets te maken. Het was Nineteen85 die me plots belde om te zeggen dat hij een paar zanglijnen van mij had gebruikt, en of dat oké was. Natuurlijk! Ziedaar onze volledige conversatie.»
HUMO Ik zou toch eens gevraagd hebben of ik dat nummer eerder mocht horen.
McMorrow «Niet nodig. De drie gasten waarmee ik die plaat heb gemaakt – Frank Dukes, Ben Ash (Two Inch Punch, red.) en 85 – vertrouw ik meer dan wie ook in de muziekwereld. En ik hou van Drake, dus ik wist dat het goed zou zijn.
»Schrijven voor Rihanna stelt nog minder voor. Je krijgt een vraag van het management of je zo’n sessie wil meemaken, en daar zit nog veertig man die hetzelfde komt doen. Dat lijn tussen indie-artiesten en popsterren is heel dun geworden. Kijk naar de credits van de laatste Beyoncé, en je ziet namen staan als Father John Misty of Ezra Koenig van Vampire Weekend. Dat samenwerken bleek mijn ding niet, maar ik ben toch blij dat ik gebeld ben, want zo heb ik mezelf een heel belangrijke vraag moeten stellen: ‘Kán ik dat, een song schrijven voor Rihanna?’»
HUMO Kaarten op tafel: welk nummer van ‘We Move’ had eigenlijk door Rihanna gezongen moeten worden?
McMorrow «Niks van wat ik voor haar gepend had, is op de plaat beland, maar ‘Evil’ is wél voor iemand anders geschreven. Ik wil de naam niet zeggen, aangezien het op niets is uitgedraaid, maar ik ben verdomd dankbaar dat ik het niet heb moeten afgeven. ’t Is waarschijnlijk het nummer waar ik het meest trots op ben.»
