Jamie Woon - Mirrorwriting
Jamie Woon
is een achtentwintigjarige Britse brave borst, alumnus van de befaamde BRIT School en vierde in de al even befaamde BBC Sound of 2011-lijst. Met een moeder (Mae McKenna
) die zowel traditionele folk als hitplaten van Stock
, Aitken
&
Waterman
(in)zong, heeft hij z'n roots in de singer-songwriterwereld én de pop.
Voeg daar nog zijn voorliefde voor dubstepblieps aan toe, en de versmelting van bekoorlijke, mijmerende zanglijnen en broken beats die hij op z'n debuut 'Mirrorwriting'
laat horen, en je hebt de eerste folkdubstepper. Maar laten we dat gruwelijke woord meteen vergeten: dit is gewoon oer-Britse blue-eyed soul van de degelijke tot goede soort.
Op z'n best - onder andere op eerste single 'Night Air'
, het gospelgetinte 'Lady Luck'
, de succulente popsong 'Middle'
- brengt Woon een welkome moderne soulvariant, een hele verademing na het bombardement van sepia retromuziek door Duffy
en co. Swingende songs als 'Street'
en 'TMRW'
zijn zelfs geslaagde, smoothe tegenhangers van de hijgerige indie-R&B van The xx
. Maar, maar, maar.
Terwijl de naar Massive Attack
lonkende ballad 'Spirits'
nog weet te raken, blijven 'Gravity'
en 'Echoes'
- vast bedoeld als diepzinnige mijmeringen - het soort muzak waarop de gedesignbrilde graficus graag werkt en vergadert. 'Spiral'
is zelfs slechte, want véél te serieuze R&B, R Kelly
zonder de limousine, een doorslagje vande al zo kleffe Craig David
- dat heet dan janetterij, helaas niet tacky genoeg om te kunnen tippen aan de tavernedisco van heer en meester George Michael
.
Wij besluiten, want deze bladzijde nadert zijn einde: 'Mirrorwriting' is een veelbelovend debuut met nét iets te veel ballast.
