Jan De Maesschalck: ''t Is beter dat je een depressie voelt aankomen dan dat ze je overvalt.'
Jan De Maesschalck (56) wijdt mij op een middag in Antwerpen in het donkerste zwart in: ‘Je moet kraplak, een rood pigment, mengen met ftalogroen: dat zwart is veel zwarter en rijker dan het zwart dat kant-en-klaar in tubes te koop is.’ Ik leer elke dag wel een kleinigheid bij. ‘Het donkerste zwart zou – mijn hemel! – weleens onze eindbestemming kunnen zijn,’ schiet het ineens door me heen, maar ik moet het heden over iets anders hebben: nog tot 5 juli stelt Jan De Maesschalck tentoon in Zeno X in Borgerhout
HUMO Je vertrekt vaak van foto’s, of van onderdelen van foto’s. Hoe gericht is zo’n verzameling? Zit er een systeem in?
De Maesschalck «Mijn enige norm is: ‘Daar ga ik later misschien iets mee doen.’ Er zijn foto’s die ik fantastisch vind, maar waar ik niets mee kan beginnen: ik kan als schilder namelijk niets aan de perfectie van dat beeld toevoegen. Ik zoek eigenlijk foto’s die ik als het ware kan sturen. Vroeger vernietigde ik de foto’s die aan mijn werk ten grondslag lagen, maar nu bewaar ik ze: misschien komt daar ooit nog eens een boekje van.»
HUMO Is het plezier dat je aan tekenen en schilderen beleeft in de loop der jaren veranderd?
De Maesschalck «Ik ken meer truken van de foor, en dat bedoel ik niet negatief. In technisch opzicht kan ik uit veel meer mogelijkheden putten dan vroeger. Ik ben ook steeds minder bang om aan een schilderij te beginnen, wat het werken op zich al aangenamer maakt. Willens nillens behoor ik tot de fijnschilders, die zeer gedetailleerd en met een bijna fotografische precisie werken – Anton Corbijn zei me dat mijn werk hem aan analoge fotografie deed denken, wat ik een compliment vond. Ik zou bijna zeggen: schilderkunstige precisie is mijn aard. Ik begrijp anders wel dat schilders zich soms verzetten tegen hun technische bagage, en dat zij, als ze de indruk krijgen dat ze wegens hun technische beheersing in een al te stabiele, al te comfortabele positie zitten, naar een tabula rasa gaan verlangen.»
HUMO Waar denk je dat je werk eigenlijk over gaat, als je het probeert te overzien?
De Maesschalck «Licht zal wel mijn fundamentele onderwerp zijn. En mijn inhoud, die ik moeilijk in woorden kan uitdrukken, zal wel het resultaat zijn van nagenoeg een leven lang beeldend kijken: ondertussen kan ik een soort innerlijk archief raadplegen, waarin ik herinneringen aan beelden heb opgeslagen, niet zelden foto’s of filmbeelden. En ik vind ook dat er muziek in mijn werk zit: blues en jazz, mineurakkoorden, blue notes.»
